Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: «Σαν τα χελιδόνια»
19/07/2017, 11:26 πμ

Ποίηση: «Σαν τα χελιδόνια»

Της Κικής Κωνσταντίνου // *

 

 

 

 

«Σαν τα χελιδόνια»

 

 

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

Να περισυλλέγεις αλόγιστη Αγάπη

και να δίνεις ένα φράγκο, μια δεκάρα

πιστεύοντας πως αυτό ήταν όλη σου η περιουσία.

 

 

Κι αν ήταν, να το δεχτώ…

δεν ήταν όμως

Δεν ήτανε!

 

 

Δανεικό αντικείμενο ήταν κι αυτό

που πριν λίγους μήνες, τυχαία –

πιθανολογώ ·

 

είχες μαζέψει στο στενό

ενός χαλκόστρωτου δρόμου.

 

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

 

Έπεισες τον ψεύτικο εαυτό σου

εμένα, εσένα, τους γύρω, τους απ’ έξω.

Τα αντικείμενα, τους ήχους, τον αέρα

τη φύση, τα ζώα, τους ρομποτικούς ανθρώπους.

 

 

Όλους, όλους μας έπεισες, όλους

κανείς δεν έμεινε απ’ έξω από αυτήν την πλάνη.

Ακόμη και τα άψυχα κατάφερες

να τα κάνεις να πιστέψουν

κι αυτή νομίζω πως ήταν

η πιο θριαμβευτική σου νίκη.

 

Κι ήμουν κι εγώ…

 

Εγώ που ήθελα όλο να δίνω, να δίνω,

πιστεύοντας πως πρέπει να επιστρέψω κάτι απ’ όσα έλαβα

απ’ όσα με κόπο –

ηθελημένα ·

 

μου πρόσφερες, ενώ είχες κατακτήσει.

 

Θυμάμαι μια στιγμή

Να… πρέπει να ’ταν σαν τώρα

α χελιδόνι μου έδειξες και μου πες πως

την αγάπη καθοδηγεί σε ένα ατελείωτο μονοπάτι.

Μα αφού ήτανε ατελείωτο και μου το δήλωσες ξεκάθαρα

γιατί εγώ περίμενα κάπου αυτό το μονοπάτι να οδηγήσει;

 

Να φταίγανε τα αθλητικά σου τα μποτάκια

που μαρτυρούσανε χιλιοπερπατωμένη διαδρομή;

Να φταίγανε τα ψίχουλα ψωμιού που κράταγες

για να ταΐζεις εκείνα τα μικρά, μικρά, ταξιδιάρικα χελιδόνια;

 

 

– μα δεν τρέφονται με ψίχουλα ψωμιού –

αναρωτιόμουν κι ήλπιζα

 

Τι να ’ναι άραγε αυτό που έφταιγε;

που φταίει, πιο πολύ απ’ όλα;

 

Ίσως να φταίω εγώ

μόνο εγώ και κανένας άλλος.

Ίσως εγώ που ανέκαθεν ήμουνα ένα χελιδόνι

Το χελιδόνι ·

εκείνο που όλο έφευγε γιατί η ζωή αυτό του είχε διδάξει.

 

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

Μα δεν ήταν αυτό που πήρες

ήταν που αυτή τη φορά γκρέμισες,

τη φωλιά των χελιδονιών μας.

 

 

Τη δική μου

Τη δική σου

Τη δικιά μας

 

Κι ήμουν κι εγώ..

 

Εγώ που ήθελα όλο να δίνω, να δίνω

μα και να πάρω αυτή τη φορά.

Και κάπως έτσι αποφάσισα

να ακολουθήσω την ηλιακή μου την πυξίδα

 

Και κάπως έτσι έφυγα

Σε άλλους τόπους ήδη ταξιδεύω

 

Μήτε για να λάβω

Μήτε για να δώσω

Να ψάξω να βρω μονάχα όσα έδωσα,

να αναπληρώσω όσα δεν πήρα.

 

Θα τα βρω ποτέ μου άραγε;

Θα τα βρω;

 

Να ονειρευτώ ακόμα

– τολμώ –

Να ελπίζω.

 

 

* Η Κική Κωνσταντίνου μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Τη συναντά κανείς στο www.ekfrastite.blogspot.com.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top