Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Σαν προσευχή τη νύχτα
02/05/2018, 12:07 μμ

Σαν προσευχή τη νύχτα

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ευγενία Φακίνου «Νυχτερινή ακρόαση», εκδ. Καστανιώτη

 

«Ό,τι κομμάτι περίσσευε απ’ το ύφασμα που της έφερναν, μαύρο, γκρίζο ή ασπρόμαυρο, άχρηστο για τη γειτόνισσα, το συνδύαζε όμορφα κι έφτιαχνε φουστάνια ή φούστες για την Ελένη, που κυκλοφορούσε σαν να πενθούσε διαρκώς, ξεχώριζε από τα κορίτσια της ηλικίας της που φορούσαν χρωματιστά, ενώ οι γειτόνισσες αναγνώριζαν τα υφάσματα κι έλεγαν περιπαικτικά η μία στην άλλη: “Σήμερα φοράει Φωφώ και Κούλα” ή ”Ωραία φούστα έγινες, Κατίνα μ’”».

Αστραδενή, Μερόπη, Μπλουζ, Αρέθα… οι ηρωίδες της Ευγενίας Φακίνου μας μένουν αξέχαστες, γράφουν μέσα μας, έχουν κάτι από μας συν την αγνοημένη μαγεία. Για την εποχή μας γράφει η συγγραφέας με έναν τρόπο που φαντάζει μαγικός ρεαλισμός στους αφυδατωμένους της ζωής και αποστειρωμένους.

Γι’ αυτό και στα τελευταία βιβλία την λένε Άννα ή Ελένη, μάλιστα Ελένη σε δυο σχεδόν συνεχόμενα: στους «Πλανόδιους θεριστές» και φέτος στη «Νυχτερινή ακρόαση». Δεν είναι η ίδια, αλλά ζει κι εδώ κι εκεί με «τ’ αποφόρια». Παρ’ ότι μπορεί να παίρνει τις νύχτες «μορφή πουλιού» και διαθέτει «γατίσια όραση» και «σκυλίσια ακοή». Σαν ξεχασμένο έπιπλο μεγαλώνει σε θειες, και καταλήγει στη ζωή σαν ξεβαμμένη μπερζέρα.

Ωστόσο ένα δεν έκανε ποτέ. Εκπτώσεις στα όνειρα. Και ήξερε και ν’ αγαπά. Σε βάθος χρόνου, αναλλοίωτα, σταθερά.

Υπάρχει ένας Μάξιμος, εξάλλου, εκεί έξω και οι δυο στον κόσμο αποτελούν μια σιγουριά.

«Ο Μάξιμος είχε παθιαστεί μ’ αυτές τις ιστορίες, τις ζούσε, τις έβλεπε να ζωντανεύουν, φανταζόταν ότι έμενε μόνος σ’ ένα φάρο και κοιτούσε τα καράβια να περνούν και να τον χαιρετάνε σφυρίζοντας, να βράζει η θάλασσα από κάτω, να βουίζουν οι αέρηδες και να κρώζουν γύρω του τα θαλασσοπούλια. Και απορούσε, πώς γινόταν από τη μια να ονειρεύεται τ’ αδιάκοπα ταξίδια με το φορτηγό του Ανέστη κι από την άλλη τη φυλακή ενός φάρου. Τον είλκυαν όμως και τα δυο εξίσου, τα τόσο αντίθετα κι αντίρροπα, και δεν υποψιαζόταν καν ότι είχαν δυο κοινά σημεία: τη μοναξιά και τους ανοιχτούς ορίζοντες».

Κι ο Μάξιμος υπήρξε απ’ εκείνους που τους πήρε το κύμα. Μαζί με άλλους πολλούς ναυαγούς της ζωής που βρίσκουν απάγκιο στη μουσική και στη νύχτα και φτιάχνουν μια δική τους μοναχική φυλή, η νυχτερινή ακρόαση είναι ένας κόσμος διαφορετικός, μια αλλόκοτη πίστα όπως θα έλεγαν οι ηλεκτρονικά εθισμένοι. Εκεί όπου σμίγουν ο «Άρχοντας της Εθνικής» και «ο ερημίτης με τον σκύλο του που έχει όνομα πόλης». Η νοσοκόμα «η Αντ’ αυτής» και ο «Ιώβ ο υπομονετικός», όλοι τους με τον τρόπο τους υπομονετικοί Ιώβ γι’ αυτό και τους ανταμείβει η ζωή, για όλα τα «ακυρωμένα τους πάθη» και τις «ματαιωμένες ελπίδες». Σε μια νυχτερινή χώρα ονείρου όπου όλα είναι δυνατά. Γιατί καμιά φορά όταν το θαύμα το δικαιούσαι θα έρθει για να σε βρει ακόμα κι όταν εσύ είσαι μια ακίνητη Ελένη.

 

Ευγενία Φακίνου

 

Μια ιστορία σαν μπαλάντα, γλυκόπικρη και σχεδόν ψιθυριστή με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνείς με τους ξεχωριστούς τα μυστικά, μια ιστορία αγάπης σαν προσευχή τη νύχτα που νικά την φασαρία, την καθημερινότητα και τη φθορά, τις βουλές των πολλών και τη λογική των γνωστικών, τον χρόνο.

Και μέσα από τις νυχτερινές εκμυστηρεύσεις μοναχικά ενσταντανέ, οι παρίες αυτής της ζωής και της εποχής, η αληθινή ιστορία μιας χώρας που γράφεται στα μετόπισθεν και σχεδόν στη σιωπή. Είναι κυριολεκτικά, το δικαίωμα στο όνειρο.

Ένα βιβλίο ελπιδοφόρο και αναστάσιμο. Ρεαλιστικό. Με την διεισδυτική ιδιαίτερη ματιά της Ευγενίας Φακίνου.

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top