Fractal

Σαν Καλοκαίρι μέσ’ τον Χειμώνα

του Δημήτρη Βαρβαρήγου // *

 

 

fractal_summerΤίποτα δικό σου δεν μπορώ να κρίνω ή να απαιτήσω. Μπορώ όμως να σ’ αγαπώ με όλους τους τρόπους. Ως Γυναίκα ή Ερωμένη, ως Ηδονή, ως Πνεύμα ή Μούσα. Με χίλιες διαστάσεις που παίρνει η ψυχή σου. Με όλα τα χρώματα της γης. Σαν Καλοκαίρι μέσ’ τον Χειμώνα… Έτσι μόνο

Το αίσθημα βρίσκεται στη σφαίρα του άρρητου, καμιά αφήγηση δεν μπορεί να το εκφράσει, είναι αδύνατον να περιγραφεί, εκτός απ’ το ίδιο, γιατί όπως όλα τα σπουδαία που έχουν σχέση με την ψυχή -αυτή την απόλυτη βαθιά όσο και απόκρυφη διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης- παραμένει ένα μυστήριο που εκτός από την έλλειψη και τον πόνο που σκορπίζει συνοδεύεται πάντα από τη σιωπή.

Μια σιωπή όμως σύμμαχο, γεμάτη από το δέος του ανέκφραστου όπου μέσα σε αυτό φωλιάζουν δαίμονες˙ σε ένα μυστηριακό ταξίδι στα μονοπάτια μιας ανεξήγητης κι ανατρεπτικής εμπειρίας που πραγματώνει κάθε αίσθηση και επιθυμία.

Ήταν μια νύχτα φθινοπωρινή στην παγωμένη και βρώμικη πόλη, στις αρχές ενός αδιάφορου Νοέμβρη που δεν έδειχνε όσα κρύβονταν μέσα του.

Κάπως έτσι αρχίζουν όλα… υπάρχει μια μικρή άκρη κλωστής ξεφτισμένη που περιμένει ένα χέρι να την τραβήξει για να ξετυλιχτεί το κουβάρι ενός πεπρωμένου γεμάτο αλήθειες και αβεβαιότητες.

Βράδυ, στη σκοτεινή Σόλωνος, μια γριά χαρτορίχτρα, δίχως βλέμμα, έριχνε τα χαρτιά της. Ντάμες Πριγκίπισσες, Βαλέδες και Ρηγάδες, ντύνονταν την ανάγκη της αμαρτίας με μπέρτες κόκκινες, βαριές βελούδινες.

Η αιθυλική αλκοόλη που είχε μείνει σαν μεμβράνη να καλύπτει τα χείλια ζάλιζε τις λέξεις αφήνοντας εκτεθειμένα αισθήματα σ’ έναν καθρέφτη με είδωλα απογυμνωμένων σκέψεων.

Το άγνωστο τρομάζει, δεν γνωρίζεις τι θα σου φέρει, αλλά γοητεύει η αίσθηση της αναζήτησης και της κατάκτησης του. Κρύβει μια τρομερή πάλη για την ύπαρξη γι’ αυτό και ο φόβος είναι το βασικό του στοιχείο, ακόμη και με τον όποιο επιδέξιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί, παραμένει φόβος.

Είχε φτάσει η στιγμή που έπιανα την άκρη της κλωστής… την άκρια του πεπρωμένο μου που είχε αρχίσει να τραβάει έναν καινούριο και πρωτόγνωρο δρόμο για μένα, γιατί όλα έχουν επαναληφθεί με άλλα ονόματα και πρόσωπα.

Ρίξε γριά κι άλλα χαρτιά στο τραπέζι… ρίξε κι άλλες φιγούρες ντυμένες την αληθινή καταγωγή τους.

«Ένα μεγάλο ριζικό θα ντύσει τις μέρες σου με ρούχα απερίσκεπτων αφελειών και ορμής στην ψυχή σου», ψέλλιζε η τρεμουλιαστή φωνή της στο μυαλό μου.

Ναι, νομίζω πως αυτά είναι η ψυχή στο ανθρώπινο σώμα, τα συναισθήματα.

Το ξύπνημα τους και οι εκρήξεις που προκαλούν στην χημεία, από κάποια σοβαρή κι απρόσμενη αιτία, μπορεί να αλλάξει τη ζωή, καθώς παραμερίζει κάθε λογική απόρροια. Η ζωή δεν κάνει χάρες σε κανέναν. Ο καθένας μας έχει πλάι του τον άνθρωπο που του αξίζει.

Εκείνη την εποχή βρισκόμουν σημαδεμένος από μια πολύμηνη συναισθηματική αδράνεια. Δεν ήμουν σε θέση να εκτεθώ ενώπιον κάποιας παράφρονης ωμότητας από την ευάλωτη ανάγκη του σώματος με ένα νέο δέσιμο. Δεν ήθελα να αναμετρηθώ πάλι με τις πολύπλοκες διαστάσεις υπό την επήρεια ενός πόθου και να αντιμετωπίσω όλο αυτό τον κόσμο που προσφέρει۠ με μια οικεία μορφή μεν, αλλά που πάντα στο τέλος αλλάζει όψη η όλη σχέση

Όμως η καρτερία είναι ένα σπουδαίο προσόν για τον άνθρωπο. Όσοι κατέχουν την υπομονή έρχεται η στιγμή που η χάρις που επιθυμούν να τους δοθεί۠ από μόνη της φτάνει κοντά τους. Λες κι ένα μαγικό χέρι γνωρίζει τη στιγμή που πρέπει να γίνουν όλα και τα προσφέρει απλόχερα.

Δυο νήματα μαριονέτας στα χέρια μιας αδιόρατης δύναμης που τα κινεί, σύμφωνα με τις επιθυμίες της. Μιας δύναμης που ασυνείδητα συνωμοτεί με το πεπρωμένο -μάς ανακαλύπτει۠ λες και μας την έχει στημένη να το εξιχνιάσουμε.

Ποια βήματα να ακολουθήσει κάποιος μέσα στο άγνωστο πεπρωμένο του για να χαρίσει ή να αποκαταστήσει η ζωή τις ανθρώπινες επιθυμίες του; Ασταθή όλα μέσα στην ερωτική κατάσταση, χάνεται η οντότητα της προσωπικότητας, γιατί πάντα μέσα του υφίστανται οι πιο ακραίες απαιτήσεις και αλλαγές. Κι εκεί που δείχνουν όλα ότι βρίσκονται σε ισορροπία, μια απότομη, απρόσμενη και συχνά ανεξέλεγκτη στάση της ποθητής μα πάντα υποτιθέμενης αρμονίας, που θαρρούμε, ότι μέσω αυτής θα κρατήσει περισσότερο το ταξίδι του, η απώλεια θέτει σε αμφισβήτηση όλη την υπαρξιακή οργάνωση. Μόνο μέσα στην εμπειρία του καταφέρνουμε να ζήσουμε, -γιατί επιβάλλει στις ανάγκες μας- τις δυο ακραίες συγκλονιστικές και βίαιες εσωτερικές καταστάσεις του, αυτές του πόθου και του φόβου.

Οι μέρες που ακολούθησαν χαθήκαν στη σιωπή. Όχι όμως και η μοναδικότητα της ένθερμης προσηλωμένης σκέψης στο ποθητό υποκείμενο επιρροής που την προκαλούσε.

Είναι φορές που η σιωπή μιλάει πιο πολύ, κρύβει μια ανεξήγητη κι ανεμπόδιστη δύναμη να τονώνει την ανάγκη για κατάκτηση πέρα από τις φαντασιώσεις.

Φέρνει στο προσκήνιο τον μοναδικό δρόμο, που μόνο αυτός, οδηγεί στην αρχέγονη εμπειρία του έρωτα, εκεί που πάντα ξεπέτιουνται καινούριοι κόσμοι με όνειρα κι ελπίδες πρωτόγνωρες.

Εκεί βαθιά που εδράζεται ανεξάντλητη η αστείρευτη πηγή της εύρωστης σκέψης και φτάνει μέχρι τον παραλογισμό μιας υπερεκτίμησης ως και να θεοποιεί ακόμη, το πρόσωπο που την προκαλεί.

Ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά μας έδειχνε μαγικός, παραμυθένιος.

Μα πώς να ζήσει ένα καλοκαίρι μεσ’ τον χειμώνα… ένα παραμύθι σε μια καθημερινότητα γεμάτη συμβάσεις, όσο κι αν και οι δύο μας۠ σαν από μυστική παρόρμηση απαιτούσαμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές του.

Ήταν η αρχή, το ξεκίνημα και δεν προβάλαμε καμία λογική σκέψη για το αποτέλεσμα, δεν ξέραμε καλά καλά αν θέλαμε να ζήσουμε απαιτώντας ο ένας τη ζωή του άλλου.

Άλλωστε στο ξεκίνημα του έρωτα χάνεται ο προσανατολισμός, λείπουν τα εξωτερικά στοιχεία αναφοράς. Τίποτα από τα συνήθη που μας περικύκλωναν προβλήματα δεν θέλαμε να φωτιστούν.

Μέσα του, δεν υπάρχουν δρόμοι σε ευθεία γραμμή, δεν υπάρχουν κριτήρια λογικής, ξεστρατίζεις δίχως δεύτερη σκέψη και ενδοιασμό. Αυτός οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα, με νέους στόχους και αναζητήσεις, όπου τα πάντα ερμηνεύονται μέσα από τις επιθυμίες κι όχι από τη λογική.

Μέσα σε αυτή τη λοξοδρόμηση εδραιώνονται τα σώματα, βολεμένα μέσα στην ανησυχία που προκαλεί η ιδιαιτερότητα του.

Στο πρώτο φίλημα, οι δρόμοι τις νύχτες, αγκαλιάζουν μνήμες βουρκωμένες και βήματα πλάι σε γέρικα δέντρα, σε χαμηλά φώτα μαγαζιών μιας κάλπικης στιγμής ευδαιμονία. Ένα σκυλί κουρνιάζει στη γωνία. Σε βρώμικη κουβέρτα τυλιγμένος ο κλοσάρ. Το πρεζάκι όμοιος κλόουν ενός παράλογου κόσμου γέρνει μέσα στην αστάθεια του να σωριαστεί, μα τη τελευταία στιγμή ισορροπεί -σαν να κοροϊδεύει το σύστημα που τον θέλει αφοπλισμένο.

Δεν θέλω να βλέπω… δεν αντέχω, πρόφερε τρέμοντας η φωνή της από πόνο κι όχι από το κρύο.

Αναρρίγησε η σάρκα. Τ’ αγιάζι σε σκουριασμένους τσίγκους, χτυπιέται, ερωτοτροπεί από ζήλια που δέθηκαν τα χέρια.

-Άφησε το χαμόγελο σου να αλλάξει τους ανθρώπους…

-Τι μου ζητάτε; Το πιο δύσκολο… οι άνθρωποι με κάνουν να χάνω το κουράγιο μου…

Την έσφιξα επάνω στο στήθος μου σπαρταρούσε αλαφροΐσκιωτη η ανάγκη της για λίγη στοργή… να φωλιάσει έψαχνε σε βάθη απύθμενα η αφοσίωση… Και το σκοτάδι, σύντροφος τρυφερός περίβαλλε την περιπλάνηση μας. Χέρι το χέρι διάβηκαν τα βήματα, άσθμαιναν οι ανάσες, καυτές.

Στην αδράνεια της σιωπής ξοδεύτηκαν οι στιγμές, αντίδραση λαβωμένη από πόθους ανεκπλήρωτους. Ο τοίχος δίπλα μας σπάει τη μοναξιά του… μας κοιτάζει, κρυφακούει τα ψιθυρίσματα μας…

«Ομορφιά μου!»

Το λερό του χρώμα έμαθε τα μύχια μυστικά μας… τα μαγεμένα κορμιά μας απάλυναν το σκοτάδι. Χάσαμε ένα γύρω την αίσθηση του χρόνου και των πραγμάτων. Ο έρωτας αλλοίωσε κάθε πραγματικότητα. Εξαντλήσαμε κάθε ψυχική λειτουργία, αιχμαλωτιστήκαμε υποδειγματικά στον αρχέτυπο ναρκισσισμό της άφρονης λαχτάρας, που δεν αφήνει διαύγεια στο νου, αλλά στο «amour fou».

Στον πόθο που εξελίσσεται σε τρέλα.

Στον πόθο που γίνεται, ένα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα.

 

varvarigos* Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας “awarded by the writing school” και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο Υπατία παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007.

Θεατρικά έργα: «Υπατία» από την θεατρική ομάδα Ανάδρασις, «Τύψεις», «Ο έρωτας και ο θάνατος». Από τη θεατρική ομάδα “ΔΙΟΔΟΣ” ανέβηκαν τα έργα: «Οι ανάγκες των αισθήσεων», «Το όνειρο μιας αγάπης», διασκευές από τα αντίστοιχα διηγήματα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Η Καλαμιά τ’ Αναπλιού» και «Το ψυχικό της Γατομάτως». «Ένας Παππούς μα τι παππούς» από τη μουσική θεατρική σκηνή «Τρεις Βάλτοι» & “Το δωμάτιο του Τρελού”
Από τις εκδόσεις Άγκυρα κυκλοφορούν: «Υπατία» ιστορικό μυθιστόρημα, ιστορία που γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο, agora. και θεατρικό έργο, «Το υστερόγραφο μιας συγνώμης» μυθιστόρημα. «Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε» μυθιστόρημα & τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία: «Θεοδώρα, μια αληθινή αυτοκράτειρα», «Διγενής Ακρίτας, ο ήρωας που έγινε θρύλος», «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – Ο τελευταίος Αυτοκράτορας» και « Η στάση του Νίκα – Η Μεγάλη εξέγερση»
ακολουθούν
«Η γοητεία της δεύτερης φύσης», «Πάθος» εκδόσεις Όμβρος, «Με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή», «Γυναίκες του Κόσμου», «Είναι δύσκολη η αγάπη», «Αδιέξοδοι έρωτες», από τις εκδόσεις του Χρήστου Ε. Δαρδανού, το βιβλίο: «Ίμερος και Αστραία – Το μυστικό της σιωπηλής χώρας» από τις εκδόσεις Χατζηλάκος, «Σ’ έχω», εκδόσεις Ελληνική πρωτοβουλία, «Υπατία», 9η έκδοση από τις εκδόσεις Εν τύποις, «Η Μαγική τρέλα της Δημιουργίας» εκδόσεις Εν τύποις, «Λιπεσάνορες», ιστορικό μυθιστόρημα εκδόσεις momentum, «Anima mia», μυθιστόρημα υπό έκδοση.
Ποίηση: «Πιστοποιητικό Ανυπαρξίας» Χρ. Δαρδανός. 

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι: Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη, Μέλος των “Ιστορικών συγγραφέων”, στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού “Ρωγμές”, συντάκτης της εφημερίδας, “Μορφωτικός της Πετρούπολης”, Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις», Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων με τον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης. Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης. Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον και στη σχολή Tabula Rasa.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top