Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποιητικό αφιέρωμα στη Σαμοθράκη
08/07/2015, 9:55 πμ

Ποιητικό αφιέρωμα στη Σαμοθράκη

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά //

 

niki

 

Νίκη της Σαμοθράκης!

 

Ήρθα ξανά, μπροστά σου να σταθώ

και να παρατηρήσω πως ναι,

ολόρθη και με ολάνοιχτα φτερά,

σαλπίζεις τη νίκη,

τώρα ,τη νίκη του ονόματός σου !

Σου έφερα του νησιού σου

το ανάλαφρο άρωμα

σαν αντίδωρο ,γιατί η καρτερία σου ,

φέρνει καθημερινά τη Σαμοθράκη

στο στόμα πολλών

κι εκείνων που αναρωτιούνται,

από πού κίνησες ορθόπλωρη

κι ήρθες εδώ ,που δε φτάνουν

οι θρήνοι των βράχων, των δέντρων,

των μαγεμένων πλαγιών του δικού σου «Σάος»;

Ακόμα θρηνούν την απουσία σου,

τόσο που θαρρώ , πως σκεφτόμενη,

-με τ’ απομεινάρια της λογικής,

που πλημμύρισαν το σώμα σου

όταν κούρσεψαν το κεφάλι σου-

έγκλειστη εδώ και χρόνια,

σπαράζουν τα σπλάχνα σου

κάτω από το πετρωμένο- διάφανο σχεδόν -φόρεμα σου!

Σου έφερα δάκρυα απ’ το Αιγαίο, τα δάκρυά σου,

που πέφτανε, όταν αντιλαλούσαν τα φαράγγια

και το βουητό τ’ ανέμου έδειχνε,

ν’ ανεμίζει πιότερο το ρούχο,

που περίτεχνα στολίστηκες απ’ το χέρι του γλύπτη.

Ήρθα ξανά, μπροστά σου να σταθώ,

να αισθανθώ να μου γνέφεις,

ανυπόταχτη ,και να σου πω, πως θρηνούμε όλοι,

την ώρα που το «Σάος» ρίχνει τη ματιά του

στις έρημες, πλατύφυλλες σκιές,

ανταριάζει και βρυχάται

και νιώθει βαριά τη σκιά του Ποσειδώνα

που δε χτύπησε μια, να αγριέψει η θάλασσα

για να μείνεις εκεί, στο νησί ,

όπου ναι, ένα κομμάτι θρήνου απλώθηκε ,

σαν ένιωσε το χαμό σου !

Ήρθα εδώ για να βρέξω τα χείλη μου

που στέγνωσαν απ’ την απαντοχή,

να υψωθώ όσο μπορώ και να σου ψιθυρίσω:

Η ελπίδα του γυρισμού σου

ζωντανεύει τα όνειρά μας,

τις παραδόσεις μας ,

τα τραγούδια μας,

Το νησί μας!

 

 

Σαμοθράκη

 

Αναδύεσαι μέσα απ’ τα νερά του Αιγαίου

που στραφταλίζουν το ασημί των ιριδισμών

των ακτίνων του ζωοδότη ήλιου

κι αναδεικνύεις ποικιλότροπα την ομορφιά σου!

Σαμοθράκη!

Ανεμόεσσα, για τους τολμηρούς και ριψοκίνδυνους

Υλήεσσα, για τους περιπατητές και εξερευνητές

Ερέθισμα γλυκό για τον πολύπλευρο καλλιτέχνη,

Που θα ζωγραφίσει υπέροχα τοπία

Ή θα γράψει :

Σάος, Σαώκη, Σαμοθράκη!

Κυματόδαρτη για αιώνες ,γεμάτη μνήμες

Ανεμόδαρτη ,προκλητική, απόσταγμα γαλήνης,

Γη Αλκυονίδα, του ατέλειωτου χειμώνα της ψυχής μου!

 

 

Σαμοθράκης παράπλους.

 

Ένα άγαλμα μόνο έφτασε να αναδείξει

το όνομά σου!

Το παν ήταν η «σύλληψη» της ιδέας

και άθελά του ταξίδεψε ως το Λούβρο,

καταπονημένο απ’ την ανευλόγητη πράξη!

Αρχήθεν,

μεγάτιμη σήκωσε η Νίκη το ανάστημά της

και χαιρέτησε τους επισκέπτες,

με την επιτηδευμένη, ανάλαφρη κίνηση

που της προσέδωσε ο καλλιτέχνης.

Κι εγώ ,παραπλέοντας τις ακρογιαλιές σου,

θα δω πάλι τις Νηρηίδες,

με ξέπλεκα μαλλιά

να αναδύονται ,παυσίλυπες

με σμιλευμένα κορμιά,

στραμμένα στις αλάξευτες ακρώρειες

την ώρα του σούρουπου,

όταν θα εκλείψει

κι ο τελευταίος παφλασμός

των κυμάτων.

Και οι ντερτιλήδες ,

στης νύχτας το ξαστέρωμα

χορό θα σύρουν,

περήφανοι για τη δόξα

της παρουσίας του ονόματος,

του απόντος αγάλματος,

στην πολύβλαστη γη!

 

 

Στον πρεσβευτή της παραδοσιακής μουσικής  Κυριάκο Στεργίου

4.2

Είδα του αστεριού το φως

πολύ νωρίς να πέφτει στο σπίτι που γεννήθηκες

τη μοίρα σου να φέγγει! Στης μουσικής την κάμαρα ,

στης δοξαριάς τη χάρη η τύχη σου σε όρισε

του κύρη σου κλωνάρι. Πολύτιμη περγαμηνή

με τ’ αποτύπωμά του τη μελωδία του βιολιού ,

το θείο χάρισμά του, σου τα’ φερε στην κούνια σου

με περισσό μεράκι κι επάξια εκπροσώπησες

παντού, τη Σαμοθράκη! Λεβέντης πάνω στ’ άλογο

στα πρωτινά σου νιάτα, καμάρωνες σαν πέρναγες

απ’ τη μεγάλη στράτα. Γιατί ήξερες και ήξεραν

πως είσαι φημισμένος και στου βιολιού την ομορφιά

γερά ακουμπισμένος. Γλέντια ,αξέχαστα, πολλά ,

χοροί και πατινάδες με τ’ όνομά σου δένουνε

στις μουσικές αράδες. Σήμερα όλοι σε τιμούν,

γιατί με την ψυχή σου

σκοπούς παραδοσιακούς

που είχε το νησί σου,

με χάρη, τους ανέδειξες ,

χρυσή κληρονομιά

και θα σ’ ευγνωμονεί γι αυτό

κάθε νέα γενιά.

 

4.3

 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

(1η Σεπτεμβρίου 1821- 1η Σεπτεμβρίου 2014)

 

Πατρίδα αγαπημένη αλησμόνητη

αδούλωτη σε κάθε επιβολή

στης μνήμης την παλίρροια αδάμαστη

ευλογημένη γη, ηρωική!

Σπαθί που με λογχίζει το ολοκαύτωμα

στου χρόνου το κατάρτι , οι γενιές

ακούνε των αθώων τις φωνές

απ’ των απίστων τις ανείπωτες σφαγές!

Πατρίδα αγαπημένη, αλησμόνητη

αδούλωτη σε κάθε επιβολή

αγώνας ιερός η λευτεριά σου

των απογόνων δόξα και τιμή!

 

 

Ω, Παναγιά Κρημνιώτισσα

 

Γλυκές στιγμές του δειλινού

μπροστά στην Παναγιά,

που χρόνια ακούει τους καημούς

και φέρνει τη χαρά,

στα σπίτια εκείνων που ζητούν

κάθε φορά το θάμα,

απ΄ τη γλυκιά Κρημνιώτισσα,

και φέρνουνε το τάμα,

για το παιδί που αρρώστησε

και για το νοικοκύρη

τον αλλοστρατημένο γιο

για τον καραβοκύρη.

Όλα τα βάσανα εκεί,

στο βράχο της σκορπάνε,

όσων πιστών τα βήματα

στην πόρτα της, τους πάνε.

Ω, Παναγιά Κρημνιώτισσα

Πανάχραντη, Παρθένα

τη χάρη Σου τη θαυμαστή

να δώσεις και σε μένα,

που έρχομαι προσκυνητής

από τα μαύρα ξένα.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top