Fractal

«Είναι ταπεινωτικό να βλέπεις την ταπείνωση του άλλου και να την αντέχεις…»

Γράφει η Τέσυ Μπάιλα //

 

eyxaristo1Δήμητρα Νούση «Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγαπάς» εκδόσεις Πατάκη, 246 σελ.

 

Μια προσωπική μαρτυρία, μια καταγραφή των συναισθημάτων εκείνων που βιώνουν όλοι όσοι προσπαθούν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες, τους άστεγους, τους άνεργους αλλά και τις στρατιές των νεόπτωχων που εμφανίστηκαν στους δρόμους μιας Αθήνας υπό κατάρρευση είναι το βιβλίο της Δήμητρας Νούση που κυκλοφορεί από τις εκδ. Πατάκη. Κυρίως όμως είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην ανθρωπιά που επιβιώνουν στους δρόμους της ανέχειας ενός ανύπαρκτου πια κράτους.

Η Δήμητρα Νούση, διευθύντρια στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου της Αθήνας, υπογράφει μια οδυνηρή καταγγελία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλα όσα αρνούμαστε να δούμε, καλά βολεμένοι στον κόσμο των ψευδαισθήσεων που κάποιοι από εμάς συνεχίζουμε να ζούμε, εθελότυφλοι και βουβοί μπροστά στο δράμα των συνανθρώπων μας.

«Είναι ταπεινωτικό να βλέπεις την ταπείνωση του άλλου και να την αντέχεις, να την θεωρείς δεδομένη, να τη συνηθίζεις…» γράφει η συγγραφέας και το κείμενο της γίνεται ολόκληρο μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στην προσφυγοποίηση του Έλληνα, «τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» των αναξιοπαθούντων μεταναστών, την ανείπωτη τραγωδία της νεοαποκτηθείσας ανέχειας, την τραγικότητα μιας νεότητας που μαθαίνει να επαιτεί για να καταφέρει να ζήσει και παράλληλα να ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον.

Οι σπαρακτικές περιγραφές των καταστάσεων που αντιμετώπισε στο Κέντρο η συγγραφέας είναι ο δικός της τρόπος να επισημάνει και ταυτόχρονα να δείξει το μέγεθος ενός προβλήματος που ολοένα και περισσότερο διογκώνεται.

«Πήρα μια σοκολάτα μέσα από το κουτί και την έδωσα στο αγοράκι. Ο πιτσιρίκος την πήρε και σήκωσε το βλέμμα του κοιτώντας μας κατά πρόσωπο
“Για τα αδέλφια μου;”, μας ρώτησε.
Είχε δύο μικρότερα αδέλφια στο σπίτι. Σοκολάτες υπήρχαν πολλές, και τα παιδιά έδωσαν, αλλά εκείνη η δειλή ερώτηση και το σοβαρό βλέμμα του με κυνηγάνε ακόμη. Δεν είχε ίχνος από παιδικότητα ή αθωότητα. Ήταν τόσο σοβαρό και αμείλικτο που δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω».

Αλλά και η αγάπη που γνώρισε μέσα στα άδολα πρόσωπα των παιδιών είναι αμείλικτη. Σημάδεψε κυριολεκτικά την ψυχή της. Βουτηγμένη μέσα στις εικόνες της ανείπωτης παρακμής μιας κοινωνίας που σήπεται και αργοσβήνει το χαμόγελο ενός παιδιού, μια παιδική ζωγραφιά, ένα βουβό κλάμα από τη συγκίνηση της ευγνωμοσύνης είναι ένα βάλσαμο που την διαποτίζει.

Δήμητρα Νούση

Δήμητρα Νούση

Ο πόνος και η ανοχή σ’ αυτόν, οι δυσκολίες μιας συλλογικής επιβίωσης και πάνω από όλα αυτά η ανάγκη για επικοινωνία, αγάπη, τρυφερότητα καταγράφονται με έναν απίστευτο ρεαλισμό από τη συγγραφέα και σηματοδοτούν τον τρόπο που τόσο ο κρατικός μηχανισμός αλλά και η κοινωνική επαγρύπνηση του πολίτη μπορούν να λειτουργήσουν με γνώμονα την αλληλεγγύη και την προσφορά.

Η συγγραφέας εισχωρεί βαθιά  μέσα στο ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται ολόγυρά μας αλλά και στην ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων που ακροβατούν ανάμεσα στο ορφικό μεταίχμιο και την επιβίωση της αξιοπρέπειας τους. Δείχνει σε όλους μας το μέγεθος των ανθρώπινων συμπεριφορών που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Και το κάνει με έναν καταιγιστικό ρυθμό, με μια γραφή ασθματική που εξεγείρει τις συνειδήσεις όλων όσοι μπορούν ακόμη να ευαισθητοποιούνται απέναντι σε ό,τι δεν τους επιτρέπει η συνείδησή τους να αποδέχονται.

Ένα βιβλίο γραμμένο με ευαισθησία, αγωνία και οδύνη από μια συγγραφέα που βρίσκει τους δρόμους της προσωπικής της αντίστασης για να διεκδικήσει εκ νέου τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top