Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / Ρούλα Μουσαβερέ – Μία … γατόπαρδος
13/04/2016, 12:58 μμ

Ρούλα Μουσαβερέ – Μία … γατόπαρδος

Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // *

 

mousa_1

 

‹‹  Τα ρούχα της Άνοιξης που πέρασε/

σκέπασαν/τον ετοιμόρροπο ουρανό/

κι αυτός σωριάστηκε/

Καίω εσάς μαζί με τα σκουπίδια μου/κι ύστερα/

τον ήλιο που ξέχασα κρεμάω/ξανά στον ουρανό ››

Δημήτρης Λαμπρέλλης[1]

Αναντίρρητα διαπιστώνεται πως έχουμε πάψει καταλυτικά να βιώνουμε – οι περισσότεροι από εμάς – βαθιά, καταλυτικά αισθήματα, εντούτοις άπαντες νιώθουμε μια κοινότοπη μονοτονία σε κάθε συναίσθημα ˙ ‹‹ κι αυτό γιατί οι ποντικοί ψοφάνε στο δρόμο κι οι άνθρωποι στην κάμαρά τους, κι οι εφημερίδες  δεν ασχολούνται παρά μόνο με το δρόμο ››[2]. Οι εξαιρέσεις αφορούν εκείνους που μέσα σε μια νύχτα καταφέρνουν να εμποτίσουν τους τοίχους της κάμαράς τους με το αποτύπωμα του χαρακτήρα τους, με άλλα λόγια, με την ίδια τους τη βιογραφία.

 

mousa_2

 

Ευλόγως λοιπόν, η Ρούλα Μουσαβερέ (καθώς και ανάλογης πάστας καλλιτέχνες) δυσκολεύονται να δώσουν σάρκα και οστά σε άκαμπτα σφιχτοκουμπωμένα κολάρα προτιμώντας να μετουσιώνουν εικόνες που να είναι ανεξάρτητες από μίση και αγάπες όντας μονάχα ειλικρινείς ˙ επί παραδείγματι, φανταστείτε την εξής εικόνα : να κολυμπάτε γυμνοί, κι ύστερα με τα μάτια κλειστά να περιμένετε ξαπλωμένοι στην παραλία για ένα φιλί – από ποιον;  Μέσω της μεικτής τεχνικής σε καμβά και με υλικά όπως φυσική ψηφίδα πέτρα, κόλλα, άμμο, ακρυλικά και παστέλ χρώματα, η Μουσαβερέ δημιουργεί εικόνες που έχουν μια απλότητα αυτόνομη και πληθωρικά αθώα, τόσο πολύ που να υποκλίνονται στην ύπαρξη με συστολή. Παρατηρείστε τον τρόπο που συνδυάζει τα ήπια χρώματα, τα οποία σκιαγραφούν μια ορισμένη ένταση απαλής υφής, μαζί με τις απέριττες γραμμές που φέρουν την απαραίτητη ελαστικότητα στην αποτύπωση επί του καμβά. Το σφιχτοδεμένο ύφος της ίσως να δείχνει και ελαφρώς επικίνδυνο, όπως η αναμμένη λάμπα για τις πεταλούδες της νύχτας.

 

mousa_3

 

Διακρίνουμε όχι μόνο κάτι πιο τρυφερό πέρα από το χειροπιαστό σε κάθε της έργο, αλλά και κάτι  που να δηλώνει μια επιθυμία αινιγματική και ιδιόμορφα γόνιμη ˙ ένα αισθησιακό γίγνεσθαι ωσάν μια φθινοπωρινότητα που αντίκειται στην έννοια της χρισιμοθηρίας, ή σάμπως μια φιλαρέσκεια που γεννά ντροπαλότητα η οποία να αποτελεί καθήκον για κάθε ευγενή ψυχή. Και τότε…

 

mousa_4

 

…τότε βλέπεις την Μουσαβερέ να γίνεται

Μαρί Καρντινάλ όταν γράφει : ‹‹ κανείς δεν ξέρει ότι κυοφορεί την ευτυχία της. Κανείς δεν ξέρει τι πρόσωπο έχει αυτό που κουβαλάει μέσα της… Κοιτάζει τις βιτρίνες. Αγοράζει λουλούδια. Νιώθει τους γοφούς της , νιώθει τα γυμνά πόδια της μέσα στα πέδιλά της. Η ζωή έχει ενδιαφέρον ››[3] .

Άλλωστε, πάει καιρός που οι ψυχές των αστών βρέχονται από ματαιότητα μέσα από μύριες εκφάνσεις ˙ κι όμως, η Ρούλα όσο πιο ευσυγκίνητη γίνεται ως προς τα λίγα, τόσο περισσότερο εξωστρεφής παρουσιάζεται ˙ εξάπαντος, ο μη αγοραίος ηδονισμός που βγάζει, κατέχει ότι χωρίς πάθος τίποτα δεν γίνεται, αλλά και τίποτα δεν διαρκεί μόνο με αυτό. Έχει επιείκεια μα και αβρότητα, δεν απαιτεί τίποτα , για να μη στερηθεί τίποτα. Δεν αποζητά προστασία, για να μην προκαλέσει τον κίνδυνο που θα την επικύρωνε. Με την θερμή αδεξιότητα του σκουληκιού μέσα στο μήλο δεν αναζητά ως διέξοδο μια ορισμένη αίσθηση προσανατολισμού. Ένα βάθος εναργές θέλει μόνο να προσδώσει στην ανία που δεν έχει μορφή. Στα ψηφιδωτά ντύνει τις γυμνές συγκινήσεις με το συναίσθημα ότι όλα μπορούν να ξαναρχίσουν με την καλοσύνη της αυριανής μέρας, συντηρώντας μια αξιοπρέπεια ανέπαφη. Η συγκίνησή της δεν προέρχεται από τα άδυτα του κόσμου αλλά από την πολυμορφία του Είναι σαν να βιώνει  δυο φορές τη συγκεκριμένη  στιγμή που δημιουργεί. Δεν θα έκανε τέχνη, εάν της ήταν όλα σαφή, ούτε όμως είναι και στερημένη για να συμβιβαστεί με ψευδαισθήσεις.

Ενόσω σμιλεύει την όψη κάθε εμπειρίας , κουβαλά μνήμες ριζωμένες στη γη, δίχως να αφήνει έρμαιο τον εαυτό της σε πόνους και ελπίδες άνευ λόγου. Δεν προσβλέπει στο πεπρωμένο ως τιμωρία, αλλά κι ούτε το περιφρονεί, απλώς το μιμείται χωρίς να το εξιδανικεύει. Διαθέτει εκείνη τη βίαιη ηρεμία που δείχνει ο γατόπαρδος λίγο πριν επιτεθεί στη γαζέλα ˙ δημιουργεί σαν αχλάδι που ωριμάζει πάνω στο δέντρο ˙ μάς αποτείνεται  σαν την Σύλβια Πλαθ : ‹‹ ταξιδεύοντας πεισματικά σε αυτήν την εποχή της κούρασης, / θα μπαλώσω ένα περιεχόμενο ››.

 

mousa_5

 

Αφομοιώνοντας επομένως με τον δικό της τρόπο την εποχή, η Μουσαβερέ σε καλεί να γαληνέψεις, ακόμα και στην περίπτωση που  ‹‹ μπορεί να φτάσει κάποτε η μέρα που η πανούκλα θα ξυπνήσει τα ποντίκια της και θα τα στείλει να ψοφίσουν  σε μια ευτυχισμένη πολιτεία ››[4] .

 

* Ο Απόστολος Ζιώγας είναι βιολόγος (email: ziogasapostolos12@gmail.com) 

 

_________________________________________

[1] ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ, εκδ.Ίκαρος,

[2] Αλμπέρ Καμύ, Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ, μτφ.Γ.Αγγέλου, εκδ.Ζαχαρόπουλος

[3] ΑΚΟΥΤΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, μτφ.Γ.Αγγέλου, εκδ. Ζαχαρόπουλος

[4] Αλμπέρ Καμύ, ό.π.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top