Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Ρηχή στεριά”
27/09/2017, 12:23 μμ

Ποίηση: “Ρηχή στεριά”

Του Κώστα Τσιάκαλου // *

 

 

 

ΡΗΧΗ ΣΤΕΡΙΑ

 

I

Χτύπα βράχο και άνοιξε στεριά.
Η θάλασσα αντέχει.
Τα μάτια ξέρουν.
Υψώνει κύμα και πέφτει δάκρυ.

Δώσε λιγάκι ουρανό να βγούμε απ’ τον πάτο.
Όσα κι αν ξέρεις, όλα είναι άγνωστα μες στο σκοτάδι,
και τ’ όνειρο μυρίζει τρικυμία
που δεν έχει πού να ριχτεί.

Δίχως προορισμό ξεπέφτεις σε ρηχή στεριά
και κάθε μετάνοια μάταιος κόπος.

 

II
Δάγκωσε τα δάχτυλα μίας παρθένας ερινύας
ν’ ακούσουμε τη νότα που θα σπάσει την αμφιβολία.

Λάθη ξεχασμένα ποτέ νικημένα!

Μακρύ το μέλλον και τα δίχτυα μας τρύπια από καιρό.

Βαρύς ο νόστος για τα χρόνια που δεν έχουν γυρισμό.

Θυμάμαι μου ‘χες πει “στάσου μια στιγμή ακίνητος
να σε βγάλω μια φωτογραφία”, μα εγώ ο αφιλότιμος,
μες στην αντάρα χόρευα ντυμένος χίλια πέπλα.
Αναζητώντας στα κρυφά την καλύτερη θέαση της ζωής μου
ν’ αποτυπώσω.
Αλήθεια, μια ζωή δε φτάνει να πεις αντίο.
Ανυπολόγιστοςοπόνοςτουαπολεσθέντοςγεγονότοςτηςαγάπηςμας.

Πόσο βαθιά μπορεί να σκάψει ο άνεμος τη μνήμη;

Κάθε μέρα μία στεριά που πνίγεται στο αίμα.
Τι θ’ απομείνει για να στηρίξουμε το φέγγος των ματιών μας;
Σε ποιό χώμα θ’ απλώσουμε ρίζες;
Εμείς, μετανάστες ενός κόσμου αγέννητου.

Πότισέ με λίγο αίμα· να εξανθρωπιστώ και να
ανθίσω συναίσθημα.
Κέρασέ με λίγο γλυφό νερό· να μάθω να δακρύζω.

Είναι βράδια που μετρώ τα δάχτυλά μου
και τα βρίσκω λιγότερα ή περισσότερα,
ανάλογα με τα λάθη έκαστης ημέρας.

 

* Ο Κώστας Τσιάκαλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σκέφτεται αδιαλείπτως, διαβάζει λυσσασμένα και γράφει όσο πιο περιορισμένα μπορεί. Για τα υπόλοιπα η σιωπή αρκεί.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top