Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Το story του φωταγωγού”
11/02/2016, 12:56 πμ

Διήγημα: “Το story του φωταγωγού”

Της Ρίτσας Λαγού // *

 

1

 

Συννεφόκαμα καπνού μ’ένα τσιγάρο φουγάρο στο χέρι. Το πρόσωπο του ανήσυχο και σκαμμένο με έγνοια. Μόνο οι σκέψεις του επέπλεαν. Κάτω ο πυθμένας μιας άρρυθμης φαντασίας. Μαέστρος της η σκηνοθεσία. Έστηνε εξαίρετα τους ιστούς της ζωής αράχνης των ηρώων του. Τις τελευταίες μέρες καταγινόταν με το αρχικό σκαρίφημα του πορτραίτου στον ήρωα μικρού μήκους που θα παρουσίαζε.

Ταλέντο του να πατρονάρει ρόλους σε πρόσωπα υποδεέστερα, άσημα, αφανή. Τους εκσφενδόνιζε στα ύψη μιας ψυχικής κάθαρσης στα ξαφνικά. Ρόλοι σημαντικοί για ήρωες ψυχικά μικρόσωμους. Ήρωες άγνωστοι για ρόλους εκκεντρικά αναγνωρίσιμους.

Τι να τον έκανε άραγε τώρα τον μεσίτη στη συνοικιακή εταιρία; Να τον έβαζε τη μέρα χωμένο πίσω απ’έναν υπολογιστή, καθημερινό σκαπανή της εργασίας; Και τη νύχτα πάλι; Να τριγυρνά σε γκέι – μπαρ ή να ρουφά αμφιβόλου ποιότητας περιοδικά, χωμένος ερμητικά μέσα στα μόνιμα κεκλεισμένα παντζούρια της μονοκατοικίας του, με τη θαμνώδη αυλόπορτα;

Άνοιξε ένα κουτί μπύρας. Ο ήχος και μόνο του ανοίγματος, του φάνηκε απολαυστικός. Άνοιξε την έξοδο στις ατέρμονες σκέψεις του. Επανέφερε το είναι του στο τώρα. Ένα τώρα μεσόκοπο. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Η μέρα σωνόταν κι αυτός εξανλημένος βολόδερνε σε εκδοχές και παραλλαγές σκηνών, ζωών.

Κίνησε προς την κουζίνα. Πεινούσε. Απ’το φωταγωγό του ήρθε η μυρωδιά από τηγάνι που παίδευε πατάτες και τσιτσίριζε ψάρια.

Μια γυναικεία φωνή με ήρεμο αλλά βαθύ τόνο απευθυνόταν σε κάποιον που ήταν μάλλον μακριά της.

– «Ψάρια… Εγώ τηγανίζω ψάρια αλλά σκέφτομαι ότι οι ελληνικές θάλασσες γέμισαν με Σύριους. Ποιος θα το περίμενε

να καταντήσουν νεκροταφεία τα ελληνικά νερά; Κι οι κυβερνήσεις τι κάνουν; Όλη η Ευρώπη τι πρέπει πραγματικά να κάνει;»

Έπειτα ακούστηκαν τα βήματά της να ξεμακραίνουν κι η φωνή της με μια απαλοσύνη πια κρεμάστηκε απο ένα ακατάληπτο νόημα συμφραζομένων πού ‘χαν σκαλωμένη τη λέξη Σύριοι. Η συζήτηση προφανώς συνεχιζόταν σε άλλο δωμάτιο.

Αυτό ήταν. Θα ‘ταν Σύριος μετανάστης ο ήρωας του. Πρώην ευκατάστατος επιχειρηματίας και τώρα διωκόμενος απ’την απόχη του πολέμου. Στην ανοχή της μοίρας του θα περιπλεκόταν στα δίχτυα των αθηναϊκών νυχτών. Μόνος, έρημος, ξένος… αλλά μετά…

Χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Η πρώην γυναίκα του έφερνε τη μικρή του κόρη. Θα ‘μενε μαζί του σήμερα.

Αμέσως τον κατέκλυσε μια φρικαλέα αγωνία και μια μοναχική θλίψη. Χλώμιασε. Στο κεφάλι του σαν να ‘χε φυτρώσει με ιλιγγιώδη ενθουσιασμό ένα Συριακό δέντρο που όλο και θέριευε ενώ έσμπρωχναν ολοτριγύρω τα παρακλάδια του. Επεκτατικά. Ξέφευγαν από το μυαλό του. Κυρίευαν το γύρω του χώρο. Το δωμάτιο. Ολόκληρο το σπίτι.

Το εφευρετικό σενάριο του φωταγωγού κραύγαζε μετά θριάμβου την ύπαρξή του. Ιστορίες για το γυαλί. Για τις ιστορίες της νύχτας όμως; Σε λίγο η μικρή του κόρη θα περίμενε να της εξιστορήσει με αυτοσχέδια έμπνευση παραμύθια όπως το συνήθιζε κάθε φορά.

Πώς θα στόλιζε τους βυθούς της θάλασσας; Με σπίθες, κοράλια, δελφίνια, φεγγαρόψαρα; Και δίπλα στο σγουρό κύμα τι να γυρεύει το σγουρό κεφαλάκι ενός Σύριου παιδιού; Ακουμπά στο υγρό του μαξιλάρι αποκαμωμένο… Μαγεμένο απ’τις Σειρήνες της ειρήνης μ’ ένα Σείριο άνεμο να το ταξιδεύει μακριά απ’ τον πόλεμο και την πείνα… για να βρει δειλινά μενεξένια ,συνέχειες σε ημιτελή παραμύθια…

Το ξανασκέφτηκε. Η πείνα του μυαλού και της φαντασίας του κόπηκαν. Θα ικανοποιούσε προς το παρόν τον πόλεμο στο στομάχι του μαγειρεύοντας κάτι νόστιμο για τους δυό τους.

Άνοιξε την εξώπορτα. Μπήκε με δύναμη μέσα η επιθυμία των παιδιών για ανθρώπινη δικαιοσύνη.

 

 

 

* Η Ρίτσα Λαγού γεννήθηκε στα Ιωάννινα και σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Απασχολήθηκε στον ιδιωτικό τομέα με την εκπαίδευση για δύο περίπου χρόνια .Από το 1996 εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Με της ρίμας την ανέμη” εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2015.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top