Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Rien ne va plus!”
30/08/2017, 12:13 μμ

Διήγημα Fractal: “Rien ne va plus!”

Της Τζένης Μανάκη //

 

 

Αφέθηκε να παρασυρθεί από φιλική συντροφιά στο καζίνο,  για να ξεγελάσει την πλήξη της.  Τελείως ανίδεη . Της έδειξαν πως λειτουργούσε ένα μηχάνημα από εκείνα που τα έλεγαν κουλοχέρηδες κι αφού σε ελάχιστο χρόνο έχασε τα δέκα ευρώ που είχε τάξει ως περιθώριο  απώλειας,  περιτριγύριζε παρακολουθώντας τους θαμώνες. Πρόσωπα γεμάτα  αγωνία, μάτια καρφωμένα στις εναλλασσόμενες εικόνες μιας οθόνης με παιδαριώδη γραφικά.

Νέες κοπέλες πόνταραν με μεγαλύτερο άγχος και μανία από τους ηλικιωμένους, λες και η κάθε στροφή θα άλλαζε την τύχη τους. Σκέφθηκε τις μαθήτριές της, ευχήθηκε  να μη συναντήσει κάποια εδώ, δεν ήθελε να γνωρίσει την άλλη όψη των αδιάφορων βλεμμάτων τους.  Πόσο αλλιώτικη ήταν η ζωή τριάντα  χρόνια πριν … Τότε τα βλέμματα των κοριτσιών έλαμπαν από ελπίδα. Μόνο πάνω από κάποια  ηλικία σκιαζόταν από την αγωνία που   αφορούσε την ”αποκατάσταση”, έτσι το έλεγαν το βόλεμα σε μια συζυγική εστία. Η ιδέα φυτευόταν από μάνα σε κόρη,  σαν κληρονομημένη αρρώστια,  με τον μανδύα του ονείρου, και καθώς περνούσαν τα χρόνια   μετατρεπόταν σε άγχος με την ένδειξη ”επείγον” . Το άγχος  είναι κακός σύμβουλος για επιλογές ζωής, σκέφθηκε για πολλοστή φορά. Το έβλεπε στα  βλέμματα εκείνων των κοριτσιών μπροστά στους κουλοχέρηδες. Εκείνη το αντιλήφθηκε χρόνια μετά,  αφού είχε ενδώσει, κάτω από την πίεσή του, και μάλιστα σε ηλικία, επίπεδο σπουδών και εμπειριών που  δεν δικαιολογούσαν το λάθος. Χαμογέλασε θλιμμένα  και δεν ήταν βέβαιη αν η πίκρα που περιείχε το χαμόγελο αφορούσε εκείνες τις  μοναχικές νέες γυναίκες που πόνταραν για λίγα ευρώ, ίσως και για κάποια ένδειξη για το πως πάει η τύχη τους,   ή την ίδια που είχε εγκαταλείψει κάθε στόχο πονταρίσματος.

Κι εκείνες οι επαρχιώτισσες γριούλες που λες μόλις παράτησαν το σκούπισμα της αυλής τους, τι δουλειά είχαν μπροστά σ΄ αυτά τα μηχανήματα της ”τύχης” ,  σκέφθηκε, και πως ήξεραν να τα χειρίζονται ; Κάποιος στα μεγάφωνα προμοτάριζε έναν λαχνό. Η μουσική και η μονότονη βουή ομιλιών που αναμειγνύονταν με αυτό των μηχανημάτων σταμάτησε για λίγο.  Ορισμένοι επικέντρωσαν την προσοχή τους σε ότι έλεγε και μετά με μανίας  πάλι έστρεψαν τα βλέμματά τους στις οθόνες. Κανείς δεν μιλούσε σε κανέναν, λες και είχαν παγώσει οι ανθρώπινες σχέσεις και μόνο οι φωτισμένες οθόνες έδιναν σήμα ότι ζούσαν ακόμη. Προχώρησε πιο μέσα στην αίθουσα. Εκεί ο αέρας ήταν αποπνικτικός,  διάχυτη η αδρεναλίνη. Εκεί τα  βλέμματα καρφωμένα στις μπίλιες, οι αναπνοές ταχύτερες, τα χέρια σφιγμένες γροθιές. ” Rien ne va plus !”

Η απελπισία διάχυτη.  Εκεί τον είδε. Στόχευσε το βλέμμα της επάνω του σαν να ήταν η μοναδική ανθρώπινη παρουσία. Ποντάριζε κάθιδρος στη ρουλέτα μ΄ ένα πρωτόγνωρο για εκείνη πάθος. Σύγκρινε την αγωνία που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό του με την πάγια ανατριχιαστική αδράνεια στο πρόσωπο του άντρα της. Το μυαλό της  άθέλητα έκανε στροφή 180 μοιρών από τις προηγούμενες σκέψεις της.  Τον φαντάστηκε πως θα ήταν στον έρωτα. ” Ο άνθρωπος που έχει πάθος ζει την κάθε στιγμή! ” σκέφθηκε κι ένιωσε μέσα της να φλέγεται από μια παράξενη αίσθηση. Σκόνταψε στο τίποτα και κόντεψε να πέσει καθώς έψαχνε ένα χαρτομάντηλο να σκουπίσει τον ιδρώτα της. Πήρε βαθιά αναπνοή. Ο χρόνος βιώνεται, δεν αποχωρεί  χωρίς αποσκευές, όπως συνέβαινε στον δικό της.  Τον είδε να ψάχνει με  εναγώνια ένταση τις τσέπες του να ποντάρει ό,τι του είχε απομείνει, πριν εγκαταλείψει τη μάχη. Στάθηκε δίπλα του κι ανάσαινε μεθυσμένη, την οσμή του πάθους του. Ανυποψίαστη για τις συνέπειες, μ΄έναν σπάνιο για εκείνη αυθορμητισμό άνοιξε την τσάντα της και άφησε μπροστά του ένα  μεγάλο  χαρτονόμισμα.

 

 

” Πόνταρε για μένα ! ” του ψιθύρισε, κι εκείνος χωρίς καν να στρέψει το βλέμμα, μπήκε στο παιχνίδι. Από σύμπτωση πόνταρε στο 17 που ήταν το αγαπημένο της νούμερο.  ΄Ενας μικρός λόφος από πολύχρωμες μάρκες στήθηκε μπροστά του κι εκείνος εξέπνευσε μια γερή δόση άγχους. Τότε γύρισε και την κοίταξε.  Για εκείνη η διασταύρωση των βλεμμάτων τους  καρφώθηκε σαν σφήνα στο μυαλό της. Είχε καταληφθεί από μια έντονη λαχτάρα μιας μικρής έστω επαφής. ΄Ηθελε να ελευθερωθεί από την επιτήρηση της λογικής που την απέτρεπε ΄Αγγιξε με το χέρι της τον ώμο του και μετά εκεί κοντά στο πίσω μέρος του λαιμού, κι ένιωσε μια φλέβα να μεταδίδει τους χτύπους της καρδιάς του.  Το τράβηξε απότομα, συναισθανόμενη την απρέπεια . ” Μην απομακρυνθείς ! ‘‘, της είπε εκείνος, σχεδόν επιτακτικά. ΄Εμεινε καρφωμένη εκεί κοντά του, δεν έβλεπε παρά μόνο το πίσω μέρος του κεφαλιού  και τον στροβιλισμό της μπίλιας πριν καρφωθεί στο ίδιο νούμερο που πόνταρε εκείνος ξανά και μεγάλωσε τον όγκο των κερδών. Μετρούσε τις σταγόνες ιδρώτα που έρεαν στο σβέρκο του που σχημάτιζαν μικρά αυλάκια και χάνονταν μέσα από τον γιακά του πουκάμισου. Πιέζοντας τον εαυτό της για μία δόση αυτοκυριαρχίας,  συγκράτησε την αυθόρμητη διάθεσή της να του σκουπίσει τον ιδρώτα. Δεν έβλεπε πια τη ρουλέτα μόνο εκείνη την φλέβα που πάλλονταν με αυξανόμενο ρυθμό.  Στο τελευταίο γύρισμα της μπίλιας  τα χέρια του έπεσαν απότομα κάτω από το τραπέζι. ” ΄Οχι ! ” ούρλιαξε σχεδόν.  Είχε χάσει τα πάντα. Συγκράτησε το κεφάλι στα δυο του χέρια και μετά με μία κίνηση όλο θυμό σηκώθηκε την πήρε από το χέρι  και την παρέσυρε, σχεδόν σέρνοντάς την στην έξοδο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γινόταν, γιατί αφέθηκε να την παρασύρει ένας άγνωστος άντρας τραβώντας την από το χέρι; ΄Οταν ένιωσε τον φρέσκο αέρα του κήπου στο πρόσωπό της συνήλθε  ” Τι θέλεις από μένα ; ” ρώτησε . Δεν πήρε απάντηση. Εκείνος με μεγάλα βήματα δρασκελούσε το γρασίδι και συνέχιζε να κρατάει με δύναμη το χέρι της. Προσπάθησε να το τραβήξει αλλά δεν τα κατάφερε.

Ζούσε πάντα μια ζωή μετρημένη. Αυτή η απρόσμενη στροφή που ακολούθησε μια επιπόλαιη κίνηση, της προκαλούσε  ίλιγγο. ΄Οταν έφθασαν σ΄ένα θεοσκότεινο σημείο την έπιασε από τούς ώμους και την ακούμπησε στον κορμό ενός δέντρου. Τράβηξε με βία το πουκάμισό της και τη φίλησε λαίμαργα στο στήθος. ” Σου χρωστάω! ”,  είπε ανιχνεύοντας με τα χέρια του το σώμα της.  Εκείνη προσπάθησε να αντιδράσει λίγα δευτερόλεπτα πριν  οι ορμόνες της την προδώσουν.   ” Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις τον πειρασμό είναι να υποκύψεις ! ” σκέφθηκε.   Rien ne va plus!

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top