Το «rebound» της ζωής που μας ανήκει
Γράφει η Στεύη Τσούτση //
Μαρία Παπαϊωάννου «Rebound», εκδ. Ιωλκός
Για τους ψυχιάτρους, Rebound σημαίνει υποτροπή.
Για τους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας, Rebound σημαίνει ένα γκοθάδικο της πλατείας Αμερικής.
Για τη Μαρία Παπαϊωάννου, είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω: Είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ο λόγος, λοιπόν, για το «Rebound» από τις Εκδόσεις Ιωλκός που πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου.
Ομολογώ ότι ποτέ δεν υπήρξα λάτρης των διηγημάτων. Προτιμούσα το μεγαλείο της έκτασης ενός μυθιστορήματος. Πάντα ήθελα κάτι παραπάνω. Κάτι που να με «χορτάσει» αναγνωστικά, να μου δώσει το χρόνο που χρειάζομαι για να «βουτήξω» στο κείμενο, να γίνω ένα με τους ήρωες, να ταξιδέψω στον κόσμο τους. Ωριμάζοντας όμως, τόσο ηλιακά όσο και αναγνωστικά, διαπίστωσα ότι έκανα λάθος. Αρκεί μια καλογραμμένη σελίδα για να σε ταξιδέψει περισσότερο από ότι ένα προχειρογραμμένο βιβλίο. Αρκεί ο συγγραφέας να ξέρει να βάζει τις λέξεις στη σειρά για να σε αγγίξει. Το λες και τέχνη. Και το Rebound, για μένα την έχει αυτή την τέχνη.
Ως μαύρο ημερολόγιο εγκυμοσύνης αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Και είναι. Και μαζί με αυτό είναι και πολλά άλλα ακόμη.
Με γραφή λιτή, ανεπιτήδευτη, η Μαρία Παπαϊωάννου δημιουργεί την ηρωίδα της, την οποία δε βαφτίζει ποτέ. Απαλλαγμένη από ταμπέλες, η μορφή της γίνεται οικεία και κρύβεται πίσω από κάθε σελίδα του βιβλίου. Ζει, ελπίζει, ονειρεύεται –αν και δεν τα θέλει πάντα τα όνειρα-, παλεύει, κάποιες φορές δεν την παλεύει, κυνηγά και κυνηγιέται με το δαίμονά της.
Είναι κοινό μυστικό του βιβλίου ότι η συγγραφέας πρώτα έζησε και μετά έγραψε. Φλέρταρε με τις πτώσεις, τις έζησε, πάλεψε να τις κερδίσει. Ακριβώς επειδή έζησε, ξέρει να περιγράψει τις «σκοτεινές μέρες» του μυαλού με λέξεις που δε θυμίζουν ιατρικό ανακοινωθέν. Κάθε σελίδα αυτού του παράξενου ημερολογίου, ξέρει να περιγράψει την αλήθεια της χτυπώντας τον αναγνώστη κατάστηθα. Δίχως εντυπωσιασμούς και φιοριτούρες. Μόνο με απλές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το σκοτάδι της ψυχικής ασθένειας, την ασχήμια και την ασφυξία της.
Μαρία Παπαϊωάννου
Κραυγή λέει η Παπαϊωάννου το «Rebound» και είναι και από αυτό. Μια κραυγή που ξεκινά στην πρώτη σελίδα και καταλήγει με μαθηματική συνέπεια στην τελευταία. Δίχως αποστασίες, δίχως παραστρατήματα.
Μια γυναίκα που έχει καλές και κακές μέρες. Που ξέρει από μοναξιά, από δαίμονες, από μικρές και μεγάλες νίκες και ήττες. Αυτή είναι η ηρωίδα, αυτή είναι και η συγγραφέας.
Και κάπου στη γωνία η ζωή. Να περιμένει για να δώσει λίγο από το φως της στα σκοτάδια μιας ασθένειας που δεν την επιλέγει κανείς, αλλά έρχεται. Έρχεται κι άντε να τη διώξεις. Σου κάνει επίθεση κι εσύ πρέπει να ετοιμάσεις την καλύτερη άμυνά σου για να μην της επιτρέψεις να σου «βάλει καλάθι». Να τη μαρκάρεις, να την κάνεις να αστοχήσει και να πάρεις το «Rebound». Το «Rebound» της ζωής που σου ανήκει και που κανείς δεν πρέπει να στο στερήσει…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Το ταξίδι ξεκινάει πάντα από την πρόθεση
Γράφει η Ρούλα Βουράκη // * Κώστας Αρκουδέας «Τα Κατά Αιγαίον πάθη», Εκδ. Καστανιώτη, σελ. 304 Τι γίνονται τα όνειρα, τα πάθη, οι επιθυμίες, όταν χάνουν το δρόμο τους για τη ζωή; Δανείζονται, φαντάζομαι ζωή από τις λέξεις,
Περισσότερα -
«Καθώς μεγάλωνα»: Ένα ποίημα του Λάνγκστον Χιουζ
Απόδοση-Σχόλια: Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // «Καθώς μεγάλωνα» Ήταν πριν από πολύ καιρό. Κι’ έχω σχεδόν ξεχάσει τ’ όνειρό μου. Αλλά ήταν εκεί τότε, Μπροστά μου, Φωτεινό σαν έναn ήλιο Τ’ όνειρό μου. Και τότε ο
Περισσότερα -
✔ Παντελής Μπουκάλας: «Αν γύρω μας πληθαίνει ο πόνος, δεν μας ταιριάζει η ανεμελιά»
Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη // «Από την τρίτη Γυμνασίου, δηλαδή πριν από μισόν αιώνα, όταν με πρωτοεπισκέφτηκε νυχτιάτικα, και ουρανοκατέβατα, η Μούσα, δεκαπεντασύλλαβη τότε, δεν πρέπει να έχουν περάσει πολλές μέρες που να μη βασάνισα το χαρτί. Και δεν μιλάω
Περισσότερα -
Ποίηση: “Μες στους οκτώ ανέμους”
Του Αντώνη Χρ. Περδικούλη // Μες στους οκτώ ανέμους Μες στους οκτώ ανέμους τα νιάτα μας χορεύουν σαν έντομα στον ήλιο.. Κι οι πόθοι μας πονούν δεμένοι στο κατάρτι μιας άχαρης μέρας.. Μες
Περισσότερα -
Η τρισδιάστατη όψη του μακελάρη Χάιντριχ
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «ΗΗhH» του Λοράν Μπινέ, Μετάφραση από τα γαλλικά: Γιώργος Ξενάριος, εκδ. Κέδρος, σελ. 384 Μεταξύ προσωπικής θέασης και πραγματικών γεγονότων. Στον ενδιάμεσο χώρο που η συστηματοποίηση και ο ρασιοναλισμός της επιστήμης συναντάει
Περισσότερα -
Πολιτισμική βιογραφία [μια γυναίκα, μια εποχή]
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Άρτεμις Λεοντή, «Εύα Πάλμερ-Σικελιανού: Υφαίνοντας τον μύθο μιας ζωής», Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, εκδ. Πατάκη Η Άρτεμις Λεοντή, Καθηγήτρια των Νέων Ελληνικών στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Μίσγκαν, είναι η συγγραφέας της πρώτης «πολιτισμικής»
Περισσότερα -
✩ «Ακίνητες Ζωές» στον παντός καιρού κινηματογράφο «Άστυ».
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // * Ακίνητες Ζωές (Still Life / Sanxia Haoren), 2006 Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο. κάτι που ελπίζω να μιμηθούν οι μηχανές. Ο κόσμος βουλιάζει στην αδιαφορία και στον ατομικισμό. Η Τέχνη και μάλιστα
Περισσότερα
