Fractal

Ποίηση: “Τρεις ευχές για κατευόδιο”

Της Ράνιας Παπακώστα // *

 

f9

 

Low cost Flight

 

Εγώ θέλω εσένα

κι εσύ όλα τα θηλυκά

του κόσμου

 

Πλουραλισμός στον έρωτα

μου λες γελώντας

 

κι εγώ φοράω τους χιτώνες μου

τον έναν πάνω στον άλλον

όπως κάνουν στ’ αεροδρόμια

εκείνοι που ταξιδεύουν με ναύλα φτηνά

και παραφουσκωμένες τις βαλίτσες.

 

 

Χωρίς οθόνη τηλεματικής

 

Ένα αγόρι περιμένει όρθιο το λεωφορείο

στην τελευταία στάση που υπάρχει

στη δυτική πλευρά της πόλης.

Προσπαθεί εδώ και ώρα ν’ ανάψει ένα τσιγάρο

αλλά η καταρρακτώδης βροχή δεν του το επιτρέπει.

Μετά από αρκετές προσπάθειες, πετάει το λιωμένο απ’ το νερό τσιγάρο του

στο πεζοδρόμιο, δίπλα από τα μέχρι πρότινος καλογυαλισμένα μαύρα παπούτσια του.

Στο παγκάκι κάτω απ’ το υπόστεγο της στάσης, κάθεται ένα κορίτσι.

Έχει ξανθά μαλλιά και μάτια στο μπλε του ουρανού.

Το βλέμμα του είναι καρφωμένο ευθεία μπροστά.

Το αγόρι υποθέτει πως το κορίτσι περιμένει κι εκείνο το λεωφορείο.

Το αγόρι θέλει απελπισμένα να μπει κάτω απ’ το υπόστεγο για να προστατευτεί απ’ τη βροχή, αλλά φοβάται μήπως με την κίνηση αυτή, φέρει σε αμηχανία την δεσποινίδα και διαταράξει την μοναξιά της αναμονής της.

Στον θολό ορίζοντα δεν φαίνεται κανένα όχημα και τα νερά της βροχής σχηματίζουν ρυάκια που πέφτουν με ορμή στο γκρι φρεάτιο στην άκρη του δρόμου, μπροστά από την στάση.

Το λεωφορείο αργεί να έρθει.

Μια φράση που μάλλον διάβασε σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό, γυρίζει συνέχεια στο μυαλό του αγοριού και το αναγκάζει να μένει ακίνητο στη θέση του.

‘Η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση.’

Σε κάποια στιγμή ένα φορτηγό με δυνατά κίτρινα φώτα περνάει από μπροστά τους και καταβρέχει με τα βρωμόνερα από τις ρόδες του, όλο το παντελόνι του αγοριού ως τον καβάλο. Τότε ο νεαρός άνδρας αποφασίζει να μπει κάτω απ’ το υπόστεγο, πλησιάζοντας το κορίτσι.

Καλύτερα περιφρονημένος, φαίνεται να σκέφτηκε, παρά βρεγμένος κι άκαπνος.

 

 

Ο καπετάνιος έπαιζε σε σαπουνόπερα

 

Αν εξακολουθείς ν’ αναρωτιέσαι

γιατί ένα πλοίο όπως όλα τα άλλα

κάποιος το ονόμασε πλοίο της αγάπης

αντί να του δώσει για παράδειγμα

ένα κοινότυπο όνομα νησιού

όπως είθισται άλλωστε στις τελετές ονοματοδοσίας ενός πλοίου

και κανείς από τους επιβάτες, τους ναύτες, τους ελεγκτές

ο καπετάνιος, ο πλοίαρχος

ή ακόμη ο ίδιος ο υπουργός ναυτιλίας

δεν βρέθηκε να διαμαρτυρηθεί

για την ανωμαλία αυτή

τότε πιθανότατα εκεί να βρίσκεται η αιτία

για τα συμπτώματα ναυτίας που σε βασανίζουν

-μολονότι πατάς σε στέρεο έδαφος-

κι ο μόνος τρόπος ν’ απαλλαγείς

είναι να σταματήσεις επιτέλους να κουνάς

πάνω κάτω το λευκό μαντήλι

σ’ αυτούς που αναχωρούν

και να φύγεις από την αποβάθρα

όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

 

 

 

* H Ράνια Παπακώστα, είναι 29 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Σορβόννη του Παρισιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά (Bibliotheque, Θράκα, Ποιείν, Βακχικόν κα).

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top