Fractal

Διήγημα: “Ζωή”

Της Ράνιας Παπακώστα // *

 

 

f22

 

Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 11.59 μ.μ. Μετά βίας προλάβαινε το τελευταίο τρένο για το σπίτι. Επιτάχυνε το βήμα, κοιτώντας συνεχώς την ώρα. Ο μόνος τρόπος να έφτανε εγκαίρως στον σταθμό, ήταν να διασχίσει την Ευριπίδου. Κούμπωσε το παλτό ως τον λαιμό, χαμήλωσε το βλέμμα κι άρχισε να περπατάει γρήγορα, με μεγάλα βήματα. Αυτός ο δρόμος την αγρίευε, της ξυπνούσε άσχημες μνήμες. Από τότε που είχε ξεφύγει από το ‘αφεντικό’, δεν ξαναφάνηκε στην περιοχή. Ήξερε πολύ καλά πως αν την έβλεπαν, δεν θα την γλίτωνε. Για παραδειγματισμό κυρίως προς τα άλλα κορίτσια. Κανείς όμως δεν επρόκειτο να την γνωρίσει ντυμένη έτσι, σχεδόν σαν κανονική γυναίκα.

Μπαίνοντας στον σταθμό στο Μοναστηράκι, κάποιος την άρπαξε απ’ το μπράτσο.

-‘Zoe’!

άκουσε κάποιον να φωνάζει. Γύρισε έντρομη το βλέμμα. Ήταν ο Άνχελ. Του χρωστούσε ακόμη την τελευταία δόση του ποσού. Χίλια διακόσια ευρώ που θα της εξασφάλιζαν τα χαρτιά για να είναι νόμιμη στην χώρα, να μην κρύβεται, να δουλεύει και να ζει την ημέρα, όπως όλοι. Δεν άντεχε άλλο την νύχτα. Του υποσχέθηκε ότι αύριο θα τα έχει έτοιμα.

Μισή ώρα αργότερα, έφτασε στο σπίτι στον Λυκαβηττό. Πήγε κατευθείαν προς το δωμάτιο των μωρών. Κοιμόντουσαν ήρεμα. Μετά φώναξε την μεγάλη κόρη. Δεν ήταν στο δωμάτιό της. Έψαξε όλο το σπίτι, μέχρι που την βρήκε πεσμένη στο πάτωμα του μπάνιου, να κλαίει με λυγμούς. Ταράχτηκε πολύ, δεν την είχε ξαναδεί έτσι. Την παρακάλεσε να της μιλήσει, της είπε ότι ίσως μπορούσε να βοηθήσει.

-‘Είναι δικό του’,

είπε εκείνη ανάμεσα σε αναφιλητά. Δεν άργησε να καταλάβει. Την αγκάλιασε με στοργή. Ήξερε τι συνέβαινε εδώ και αρκετό καιρό. Όχι, δεν είχε δει κάτι συγκεκριμένο, το ήξερε όμως ενστικτωδώς, το ένιωθε. Το στομάχι της σφιγγόταν σαν γροθιά κάθε φορά που ο πατέρας έμπαινε στο δωμάτιο της κόρης. Ευτυχώς για όλους, εκείνος έλειπε για μακρές περιόδους απ’ το σπίτι. Το ήξερε από τους πρώτους κιόλας μήνες που την προσέλαβαν, κάποια βράδια, να προσέχει τα παιδιά του ζευγαριού. Και στο χωριό της γίνονταν αυτά. Ήταν ένας απ’ τους λόγους που το εγκατέλειψε, χωρίς να κοιτάξει στιγμή πίσω.

Μόλις ηρέμησε κάπως απ’ το κλάμα, η κόρη τής είπε ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί, ότι δεν έπρεπε κανείς να μάθει τίποτα, ότι η μητέρα της δεν θα το άντεχε, ότι θα βρίσκονταν στον δρόμο. Της είπε ότι κάτι τέτοιο θα διέλυε την οικογένεια. Ότι θα διέλυε την ίδια. Και είχε δίκιο. Η κυρία δεν θα το άντεχε, ήταν όμορφη και εντυπωσιακή αλλά εύθραυστη και αδύναμη, σαν τις στερλίτσιες, τα αγαπημένα της λουλούδια πίσω στην πατρίδα. Και η κόρη τόσο νέα και αβοήθητη.

-‘Σκούπισε τα δάκρυα σου. Όλα καλά θα πάνε. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις’,

της είπε. Ολόκληρη την νύχτα δεν κοιμήθηκε. Έλυσε τα μακριά μαλλιά της και ξάπλωσε με τα ρούχα στο κρεβάτι, κοιτώντας το ταβάνι και σιγοτραγουδώντας το νανούρισμα που συνήθιζε να λέει κάθε βράδυ στον γιο της.

‘Μείνε ακίνητος, μείνε ακίνητος, μείνε ακίνητος παιδί μου

Μείνε ακίνητος, μείνε ακίνητος, μείνε ακίνητος παιδί μου

Η μητέρα λείπει

Η μητέρα θα επιστρέψει.’ +

Νωρίς το πρωί, μάζεψε τα λιγοστά της πράγματα σ’ ένα μπόγο και τοποθέτησε προσεκτικά κι αθόρυβα τα τελευταία της χρήματα κάτω απ’ το μαξιλάρι της κόρης. Μπήκε στο γραφείο του πατέρα και του έκλεψε την ταμπακιέρα και δυο δαχτυλίδια, σουβενίρ από κάποιο μακρινό ταξίδι σ’ εξωτικό προορισμό. Η αξία τους ήταν σχεδόν μηδαμινή. Κανείς δεν θα υποψιαζόταν τί στ’ αλήθεια είχε συμβεί, κανείς δεν θα την έψαχνε. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και βγήκε στον δρόμο.

Σήκωσε αργά το κεφάλι προς τον ουρανό, όπως αργά ο ήλιος υψωνόταν στον ορίζοντα. Ένιωσε δυνατή και ήρεμη. Μόνη, αλλά όχι ηττημένη. Ξεκίνησε να περπατάει προς άγνωστη κατεύθυνση. Μπροστά της είδε τον γιο της να χαμογελά. Τον είδε να κρατά το έμβασμα από Αθήνα, είδε την κούτα με τα φάρμακα και το φαγητό. Είδε την καρτ ποστάλ από την Ακρόπολη με τις ευχές της, δίπλα στο κρεβάτι του. Συνέχισε να προχωρά κι άρχισε πάλι να σιγοτραγουδά.

Οι δείκτες έδειχναν 12.00 ευρώ, 11.59 π.μ.

 

+Thula Mtwana (νανούρισμα από την Nότιο Αφρική)

 

 

* H Ράνια Παπακώστα, είναι 30 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Σορβόννη του Παρισιού. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top