Fractal

Διήγημα: “Προς το παρόν περιμένουμε να βρέξει”

Του Αριστείδη Μιχαλόπουλου // *

 

 

f16

 

«Ναι, σου λέω, θα δεις. Σαν τρελοί θα κάνουν Οδυσσέα» μου έλεγε και μου ξανάλεγε για την καινούργια του ιδέα.

«Είσαι τόσο σίγουρος ότι θα βρούμε ανθρώπους που να θέλουν να κάνουν τέτοιο πράγμα;»

«Ναι, σου λέω. Σαν τρελοί θα κάνουν. Θα δεις.»

«Εγώ πάντως δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τόσο τρελοί άνθρωποι που να θέλουν να βρωμίσουν επίτηδες τα αυτοκίνητά τους για να τα δείχνουν στους φίλους τους.»

«Άκου που σου λέω. Αυτοί που αγοράζουν εκείνα τα τεράστια τζιπ για να πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ να αγοράζουν γάλα για τα μικρά τους και γατοτροφές για τη γάτα τους, έχουν καημό να δουν το τζιπ τους λασπωμένο σαν να είχαν πάει μέχρι το τέλος του κόσμου ή, τέλος πάντων, μια εκδρομή στα πιο κοντινά κατσάβραχα. Σαν τρελοί θα κάνουν σου λέω, θα δεις» επέμενε.

«Και θα θέλουν να το δείξουν και στους φίλους τους; Λες;»

«Ναι, αμέ. Μόνο που…»

«Μόνο που, τι;»

«Μόνο που, δυστυχώς, δεν θα κάνουμε πελάτες και όλους τους φίλους τους, όπως συμβαίνει με τις άλλες δουλειές μας, γιατί μην περιμένεις να τους αποκαλύψουν πού πήγαν και γέμισε λάσπη το τζιπ τους.»

«Πώς θα κάνουμε όμως μερικούς;»

«Ε, να, δύο ή και τρεις μαζί μπορεί να συμφωνήσουν να γεμίσουν λάσπη σε μας για να κάνουν να σκάσει από το κακό του ένας τέταρτος κοινός τους φίλος» είπε με εκείνο το σχεδόν σατανικό του χαμόγελο που φυλούσε για τις καλές του ιδέες.

«Και πότε λες ότι θα βρέξει;»

«Την επόμενη εβδομάδα πιθανότατα. Μέχρι τότε όμως πρέπει να τα έχουμε όλα έτοιμα μικρέ.»

Να σας πω τώρα τι εννοούσε με το «να τα έχουμε όλα έτοιμα.» Ή, μάλλον καλύτερα, να σας εξηγήσω πρώτα την ιδέα του γιατί δεν ήταν τόσο απλή.

Πίστευε ότι αυτοί που αγοράζουν εκείνα τα ψηλά θηρία αυτοκίνητα τζιπ με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς για να πηγαίνουν εκδρομές υποτίθεται, στην πραγματικότητα το κάνουν μόνο και μόνο για να δείξουν στους άλλους ότι έχουν πολλά χρήματα γιατί το καθένα από αυτά κοστίζει μια ολόκληρη περιουσία. «Άσε το πόσο κοστίζει σε βενζίνη για να κάνεις το γύρο τριών τετραγώνων» έλεγε ο μπαμπάς που ήξερε. Η καλύτερη φιγούρα στους φίλους τους είναι να δείξουν όχι μόνο ότι έχουν πολλά χρήματα, αυτό μπορεί και να το ξέρουν ήδη, αλλά το ότι κάνουν και εκπληκτικές εκδρομές σε πολύ δύσβατα μέρη και γυρίζουν πίσω με καταλασπωμένο το ακριβό τους τζιπ.

Πού να τρέχουν όμως σε όλα εκείνα τα δύσβατα μέρη αφού μπορούν να τα δουν σαν να ήταν εκεί σ’ εκείνες τις τεραστιώδεις τρισδιαστασιώδεις τηλεοράσεις που έχουν;

Ο μπαμπάς λοιπόν, μια μέρα που είχε βρέξει πολύ και είχαμε χαθεί με το παλιό μας μεγάλο αυτοκίνητο σε ένα χωματόδρομο όχι πολύ μακριά από το σπίτι μας, έπεσε σε μια λακκούβα και γέμισε λάσπες το αυτοκίνητο. Όταν επιτέλους ξαναβρήκαμε το δρόμο και γυρίσαμε στο σπίτι μας και βγήκαμε από το λασπωμένο αυτοκίνητό μας, ακούω το μπαμπά να λέει:

«Οδυσσέα, κοίτα τι ωραίο!»

«Ποιο είναι το ωραίο καλέ;»

«Το αυτοκίνητο! Είναι σαν να γυρίσαμε από οκταήμερο σαφάρι στη δεν ξέρω κι εγώ πού.»

«Στη Χονολουλού;» κάνω εγώ ο εξυπνάκιας.

«Μα δεν είναι σαν έργο τέχνης;»

«Δεν είμαστε καλά. Λάσπη είναι καλέ» εγώ.

«Κοίτα όμως αυτές τις υπέροχες πιτσιλιές. Σαν χωμάτινο κύμα….»

Να μην σας τα πολυλογώ, τον άφησα να θαυμάζει το αριστούργημα της λάσπης.

Γύρισε μετά από μισή ώρα για να πάρει τη φωτογραφική του μηχανή για να το βγάλει και ήταν τόσο περήφανος γι’ αυτό το «αριστούργημα που μόνο η ζωντανή φύση μπορεί να φτιάξει» όπως έλεγε, που δεν έπλυνε το αυτοκίνητό μας για τρεις-τέσσερις μήνες, -δεν θυμάμαι ακριβώς- μέχρι η λάσπη να φύγει σχεδόν τελείως από μόνη της γιατί μάλλον βαρέθηκε αυτή πρώτη να μας βλέπει.

Και πριν λίγες μέρες που βρήκε μετά από καιρό τη φωτογραφία καθόταν και τη χάζευε με τις ώρες μέχρι να σηκωθεί φωνάζοντας:

«Το βρήκα! Αυτό είναι.»

Αυτό που είχε βρει ήταν η ιδέα να πηγαίνουμε οδηγούς τζιπ στην ίδια θαυματουργή λακκούβα μετά από βροχή για να λασπώνουν τα αυτοκίνητά τους και μετά να κάνουν φιγούρα στους γείτονές τους και στους φίλους τους. Με το αζημίωτο, εννοείται και για όποιον δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό, εννοείται επί πληρωμή.

Και αφού πήγαμε και κάναμε μερικές δοκιμές με το τζιπ ενός φίλου του μπαμπά γιατί το καινούριο μικρό μας αυτοκίνητο μπορεί και να έμενε επί τόπου, πείστηκε, και μετά έπεισε κι εμένα, ότι αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε.

Στην αρχή σκεφτόταν να δένουμε τα μάτια του πελάτη μας πηγαίνοντας στη λακκούβα για να μην ξέρει πού ακριβώς είναι και μετά να πηγαίνει μόνος του, αλλά την εγκατέλειψε αυτή την ιδέα του σχετικά γρήγορα γιατί εγώ του είχα πει ότι δεν πρόκειται να πάω μαζί του με τίποτα αν έκανε κάτι τέτοιο. «Καλά» είχε πει τότε. «θα έρθουμε να τη χαλάσουμε τη λακκούβα με κανένα εκσκαφέα και θα βρούμε άλλη.»

Είχε εντοπίσει κι ένα πλυντήριο αυτοκινήτων εκεί κοντά γιατί, έλεγε, ότι αν δεν έμενε ικανοποιημένος ο πελάτης μας από το σχέδιο της λάσπης, θα μπορούσαμε να πάμε μαζί να το πλύνει και να γυρίσουμε για να ξαναπροσπαθήσει. Το φαντάζεστε; Και θα έχει, λέει, πάει από πριν στο πλυντήριο για να ζητήσει προμήθεια από τις εισπράξεις από τα λασπωμένα τζιπ.

Θα βγάζαμε μια ανακοίνωση, λέει, στο φέισμπουκ σε ομάδες σχετικές με τέτοιου είδους αυτοκίνητα και δεν θα προλαβαίναμε να εξυπηρετήσουμε την πελατεία μας.

Α, μη ξεχάσω να σας πω ότι θα γράφαμε ότι όσοι ήθελαν, θα μπορούσαν να βάζουν στο πορτ μπαγκάζ του θηρίου τους το ηλεκτρικό αυτοκινητάκι του γιου τους για να το λασπώσει κι αυτός αν θέλει την ώρα που ο μπαμπάς του θα λασπώνει το αυτοκίνητο της οικογένειας.

Εμένα μου είπε να του θυμίσω να ρωτήσει τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αν γίνεται να αλλάξει ο τόπος που βγαίνει όταν δημοσιεύεις κάτι στο φέισμπουκ από το κινητό σου και αντί για την ακριβή θέση της λακκούβας μας να δείχνει κάποιο βουνό. Ήταν σίγουρος ότι οι πελάτες μας θα ήθελαν να ανεβάσουν τη φωτογραφία του λασπωμένου θηρίου τους αμέσως για να σκάσουν οι φίλοι τους. Ούτε εγώ το κατάλαβα πολύ καλά αυτό, αλλά το έχω σημειώσει και θα του το πω κι αυτός θα θυμηθεί να ρωτήσει.

Προς το παρόν περιμένουμε να βρέξει. Αν μέχρι να τελειώσει αυτό το βιβλίο έχει βρέξει κι έχουμε δοκιμάσει αυτή την ιδέα του μπαμπά, θα σας ενημερώσω.

 

 

 

* Ο Αριστείδης Μιχαλόπουλος γεννήθηκε το 1959, σπούδασε στο Παρίσι Κοινωνιολογία, Φιλοσοφία και Ιστορία της τέχνης, ασχολήθηκε με τις εκδόσεις ενώ τα τελευταία είκοσι χρόνια κερδίζει τα προς το ζην αγοράζοντας και πουλώντας έργα τέχνης. Έχει γράψει, μια σειρά βιβλίων για τα μουσεία της Ελλάδας, πολιτιστικούς οδηγούς και μια μεγάλη σειρά παιδικών και εφηβικών βιβλίων από τα οποία έχει καταφέρει να εκδώσει μόνο τρία. Περισσότερα στο www.aristides.gr

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top