Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Πρόγραμμα μιας άλλης εξέλιξης”
01/06/2016, 10:34 πμ

Διήγημα Fractal: “Πρόγραμμα μιας άλλης εξέλιξης”

Της Τζένης Μανάκη //

 

Story-Telling

 

Η επανάληψη ακριβώς της ίδιας σκηνής κάθε μέρα, την ίδια σχεδόν ώρα είχε αρχίσει να τον τρελαίνει. Ήξερε με βεβαιότητα ότι μόλις τελείωνε το πλύσιμο του τελευταίου πιάτου θα του έκανε την ίδια κι απαράλλαχτη ερώτηση: «Σκέφτηκες τι θα φάμε αύριο;» Ο ίδιος θ’ απαντούσε, όπως κάθε μέρα, ότι του ήταν αδιάφορο, ότι της χάριζε την ελευθερία να επιλέξει, και στο σημείο αυτό θα τελείωνε κάθε επαφή μεταξύ τους, μέχρι την ώρα που θα αντάλλασσαν το καθημερινό ψυχρό φιλί της καληνύχτας. Αναρωτήθηκε πόσες φορές στα είκοσι χρόνια του γάμου τους υπήρξε διαφοροποίηση της σκηνής και προσπαθούσε να θυμηθεί τι την είχε προκαλέσει. Ναι, ήταν τότε που ακόμη την ποθούσε… σηκωνόταν και πήγαινε πίσω της τριβόταν επάνω στους σφριγηλούς γλουτούς της, της φιλούσε τον σβέρκο ανασηκώνοντας τα μαλλιά της κι εκείνη με ψεύτικη αγανάκτηση του έλεγε:

«Άφησε με να τελειώσω την δουλειά μου …”.

Σήκωσε το βλέμμα του από την εφημερίδα και την κοίταξε. Πρόσεξε τα απεριποίητα μαλλιά της, την κυρτωμένη ράχη της, το χαμηλωμένο κεφάλι, πόσο πλάτυνε η περιφέρειά της… Στηριζόταν περισσότερο στο ένα πόδι  για ν’ αλαφραίνει το άλλο, ίσως πονούσε. Τον διαπέρασε ένα χλιαρό κύμα στοργής. Παραιτήθηκε πάραυτα από μία στιγμιαία παρόρμηση να πάει πάλι πίσω της να την χαϊδέψει, να της πει μια τρυφερή κουβέντα, ίσως κάτι θα άλλαζε στη σχέση τους, όμως ένιωσε καρφωμένος στην καρέκλα, παρά τους προβληματισμούς του, αδύναμος να σηκωθεί, ν’ αλλάξει την εξέλιξη της σκηνής. Ίσως θα της φαινόταν γελοίος μετά τόσα χρόνια ψυχρής συμβίωσης. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει από πότε τους ένωνε μόνο το βραδινό φαγητό και ελάχιστες τυπικές διεκπεραιωτικές κουβέντες στην διάρκεια του πρωινού καφέ. Άραγε εκείνη επιθυμούσε ποτέ ν’ αλλάξει την απαράλλαχτη ροή της καθημερινότητάς της, ή ήταν βολεμένη μέσα στην ανυπαρξία εντάσεων, πόθων, ονείρων;

Πέρασε από το νου του σαν γραμμένος σε κορδέλα, παρεφθαρμένος, τροποποιημένος πάνω στα δικά του βιώματα, ο ορισμός του Στρίνμπεργκ: «Γάμος: είσαι φωλιά κάθε κοινωνικού κακού, σπλαχνικό καταφύγιο για τις ράθυμες γυναίκες, λιμάνι για τους άνδρες …” ήταν φορές που λυπόταν τον ίδιο τον εαυτό του.  Ενοχλήθηκε, ένιωσε ένα σφίξιμο στους κροτάφους του. Παραιτήθηκε από τις σκέψεις του και καταπιάστηκε να ξεκοκκαλίζει την εφημερίδα.  Το μάτι του έπεσε σε μία διαφήμιση «Χαρίστε στον εαυτό σας μια δεύτερη ευκαιρία ζωής. Virtual reality!! Πρόγραμμα μια άλλης εξέλιξης στη ζωή σας με βάση τις νεανικές επιθυμίες σας».  Τι άλλο θα σκαρφιστούν, διάολε, για να βγάζουν λεφτά στον αέρα, σκέφτηκε αρχικά, όμως ενδόμυχα άρχισε να τον βασανίζουν εκείνα τα συνταρακτικά «αν» της νιότης του. Αν έφευγε στο εξωτερικό, αν είχε επιλέξει άλλο επάγγελμα, αν δεν είχε παντρευτεί, αν είχε παντρευτεί την ζωηρή ξανθούλα Στάσα, αντί για την σοβαρή Ελένη… Αν φρόντιζε τον εαυτό του περισσότερο για ν’ αποφύγει την πλαδαρή κοιλιά που μισούσε, αν είχε μαλλιά… Αν ακόμη και τώρα είχε την επιθυμία  να σηκωθεί από την καρέκλα να δαγκάσει τον σβέρκο της, να σφίξει την μέση της, να της κάνει έρωτα χωρίς την βουβαμάρα που συνήθιζε παλιά, να αλλάξει την καταραμένη απαράλλαχτη καθημερινή σκηνή… χαμογέλασε με τις σκέψεις του, δίπλωσε την εφημερίδα, ψέλλισε την «καληνύχτα» και πήγε στο δωμάτιό του, παραλείποντας το ψυχρό φιλί. Ήταν κι αυτή μια αλλαγή!

Πρόσεξε το πρόσωπό της καθώς έπινε τον πρωινό καφέ του. Ένα μικρό χαμόγελο είχε λειάνει τις δύο ρυτίδες που ξεκινούσαν από την βάση της μύτης και κατέληγαν στα χείλη της. Του φάνηκε όμορφη. Του ανακοίνωσε το βραδινό μενού με τον ίδιο καθημερινό τόνο στη φωνή της, όμως το χαμόγελο δεν έσβησε. Το βλέμμα της είχε μια λάμψη σαν κάποιες ευχάριστες σκέψεις να περνούσαν από το νου της. Χάρηκε. Τουλάχιστον σήμερα δεν είναι τόσο δυστυχισμένη, όσο χθες, σκέφθηκε. Την φίλησε δίπλα στα χείλη καθώς έφευγε για το γραφείο του, μύρισε το άρωμά της και μια ιδέα πόθου άρχισε να τριβελίζει το μυαλό του καθώς οδηγούσε. Είχε καταλήξει στην σκέψη ότι δεν έπρεπε ν’ αφήσει να εξελιχθεί έτσι η σχέση τους. Θα της αγόραζε ένα δώρο και λουλούδια καθώς γυρνούσε το βράδυ.

Δεν άντεξε, παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό μιας αναμενόμενης αλλαγής. Έφυγε μεσημέρι από το γραφείο. Ξεκλείδωσε αθόρυβα την πόρτα του σπιτιού, κρατώντας την ανθοδέσμη με τα κόκκινα τριαντάφυλλα πίσω από την πλάτη του. Στο ίδιο χέρι κρεμόταν η μικρή πολυτελής συσκευασία με το λεπτεπίλεπτο κόσμημα που είχε επιλέξει με πολλή προσοχή, προσπαθώντας να φέρει στο νου του τις προτιμήσεις της έναν αιώνα πριν. Τον είχε καταλάβει μια αλλόκοτη επιθυμία να δώσει μια  πραγματική δεύτερη ευκαιρία στον γάμο του.

Ο ήχος αναστεναγμού της τον έκανε να σκεφθεί ότι πονάει το πόδι της. Οδηγήθηκε προς την κρεβατοκάμαρά της. Από την μισόκλειστη πόρτα είδε την γυμνή πλάτη, το γερμένο προς τα πίσω κεφάλι, τα μαλλιά να χαϊδεύουν τούς ώμους της, καθώς κινιόταν ρυθμικά πάνω στο σώμα ενός γυμνού άντρα. Δεν είδε το πρόσωπό του. Έκανε λίγα βήματα πίσω, και βάλθηκε ν’ ακούει τον επιταχυνόμενο ρυθμό της κίνησής της και την ολοένα μεγαλύτερη ένταση του βογγητού της. Αυτή κι αν είναι αλλαγή της καθημερινότητας, σκέφθηκε πικρά. Βγήκε αθόρυβα από την πόρτα  κρατώντας πάντα τις «εκπλήξεις» στα χέρια του. Κάθισε σιωπηλός μέσα στο αυτοκίνητο και περίμενε. Δεν ήξερε τι. Αδυνατούσε να διαχειρισθεί την κατάσταση.  Ο χρόνος κυλούσε ερήμην του. Άρχισε να σουρουπώνει. Τότε είδε τον εραστή της να βγαίνει από το σπίτι κι εκείνη στην εξώθυρα προσπαθώντας να κρατήσει κλειστή την ρόμπα της να του κουνάει το χέρι σ’ έναν προσωρινό αποχαιρετισμό.

Της έδωσε τον χρόνο να αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά και σωματικά  κοίταξε το ρολόϊ του, και την συνηθισμένη ώρα ξεκλείδωσε την πόρτα, σαν να ήταν η πρώτη φορά που το έκανε εκείνο το δειλινό. Πέρασε κατευθείαν στην κουζίνα όπως συνήθως και κάθισε απέναντί της. Η διαδικασία του δείπνου είχε αρχίσει με την ίδια καθημερινή κανονικότητα. Λίγο αργότερα παρατήρησε ότι στεκόταν μπροστά στον νεροχύτη στητή στα δύο της πόδια, όπως παλιά, με το κεφάλι ψηλά. Η περιφέρειά της του φάνηκε πιο σφριγηλή και λιγότερο πλατιά.

Την φίλησε για καληνύχτα και πήγε στο δωμάτιό του.

Τα τριαντάφυλλα μαραίνονταν στην άδεια θέση του αυτοκινήτου, το κόσμημα έμεινε χωρίς παραλήπτη.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top