Fractal

Πριν τις πεταλούδες

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // *

 

 

Η λησμονημένη δεν έχει όνομα, δεν έχει όνομα. Κάθε Αύγουστο, γυρνά στα τέσσερα και ξαναγίνεται η ίδια και απαράλλαχτη, μαύρη πεταλούδα του μοναστηριού του Πόρου. Η λησμονημένη που επαναλαμβάνεται σε κάθε στίχο, δεν έχει κανένα όνομα. Μόνο υπόνοιες πως κάποτε υπήρξε στις λάσπες, στα μέτωπα, στη φωτιά, στο φιλί, στον πυρετό.

 

Μίλτος Σαχτούρης

 

Η λησμονημένη φορά μια παραδοσιακή φορεσιά μ’ αργυρά φλουριά πάνω στο μέτωπό της. Είναι ένα όνειρο έτσι όπως γυρνά με μια μεγάλη παραίτηση στα μάτια της, μισή, σπασμένη υδρία, μ’ ένα διστακτικό σχήμα ανθρώπου. Η λησμονημένη μένει στη γειτονιά μου. Τραγουδά και αλλάζει φουστάνια ως αργά τη νύχτα και η φωνή της χτυπά στα τοιχώματα και ανάβουν κυκλώματα.

Την ονομάζουν Μαρία, Αργυρώ, Κλαίρη, Ηλέκτρα, Δανάη, Φαίδρα, Φαίδρα, Φαίδρα.

Η λησμονημένη ζει σ’ εφιάλτες, κομμάτι κομμάτι ξεχνά την καρδιά της ώσπου να πεθάνει, ώσπου να πεθάνει. Πότε γίνεται ποίημα, πότε σήμα από μια εποχή που δεν έφθασε ακόμη, πότε η λησμονημένη παρουσιάζει σημεία εξάντλησης, χάνεται απ’ την ιστορία και απ’ τους δρόμους. Σε χίλια χρόνια, πάντα η ίδια, ανθρώπινη πιθανότητα, η γαλάζια μας φλόγα που καίγεται αργά ψιθυρίζοντας ως το τέλος το μυστικό της.

Η λησμονημένη δεν έχει να κάνει με την ημερομηνία της γέννησης του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη. Η λησμονημένη συνιστά ένα εν προόδω ποίημα, η λησμονημένη μπορεί να ‘ναι χιλιάδες πράγματα, χιλιάδες σύμπαντα, να ελίσσεται πάνω στα πράγματα και τις μορφές, σαν δόξα και σαν έρωτας. Ή σαν αρρώστια που επιστρέφει άγρια, παίρνοντας από σένα ό,τι της ανήκει.

Η λησμονημένη ζει και πεθαίνει μες στη φαντασία μας. Ίσως είναι ο μόνος επιτάφιος που άνθισε, ίσως αυτό μονάχα ν’ αρκεί. Η λησμονημένη μετεωρίζεται πάνω στο χαμένο της άστρο, σαν ποίημα κλυδωνίζεται και αντέχει. Λέει έναν σκοπό, μια ιστορία μ’ απλή μελωδικότητα, διόλου σπουδαία μα γλυκιά.

Έστειλαν στην ερημιά να βρουν τον σαμάνο.

Στις σπηλιές φωνάξτε, στα φαράγγια, μείνετε και ακούστε

μην έρθει με το νερό

ή με τον άνεμο

μ’ ολόλευκη γενειάδα

με φωνή απ’ τα υπόγεια

με καρδιά

ποιητή.

 

Προχωρούσαν

και καθώς τέτοια εποχή

συμβαίνει το θαύμα

της πεταλούδας

τους κύκλωναν σμήνη

ψυχρά μου σώματα

κύμβαλα αλαλλάζοντα

σκληροί μου εφιάλτες

δράματά μου αξεπέραστα

 

Την τρίτη μέρα

τον βρήκαν στη ράχη του λιονταριού

στο βάθος στο ποτάμι

και τον ρωτήσαν

μα καθώς τέτοια εποχή

συμβαίνει το θαύμα της πεταλούδας

από τα χιλιάδες στόματά του

πρόβαλαν ήλιοι

και το πικρό τραγούδι

Την τρίτη μέρα

 

 

Όλα είναι η λησμονημένη και αδιαμφισβήτητη η δυναμική του Μ. Σαχτούρη που προοικονομεί τη γενιά του ’70 και την εσωτερικότητά της. Ωστόσο, όσο και αν φαντάζει πενιχρή αυτό το σημείωμα, αυτή η ανταπόκριση εμπρός εμπρός στο έργο του ίδιου του ποιητή, η λησμονημένη θα μπορούσε κάθε βράδυ να ‘ναι χιλιάδες, νέα πράγματα, μακριά πολύ απ’ τα ποιήματα. Η νιότη ενός ποιητή, το μυθιστόρημα μιας εποχής, το πάθος που περιβάλλει τη λογική, ένας χορός ερωτικής συγκεντρώσεως με οργιαστική βάση. Η λησμονημένη δεν έχει όνομα. Μονάχα κάτι έρωτες αντιθετικούς και την ιστορία της. Η λησμονημένη.

 

 

* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top