Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Πότε στο μαύρο πότε στο λευκό” *
26/04/2017, 2:34 μμ

Διήγημα Fractal: “Πότε στο μαύρο πότε στο λευκό” *

Της Αρχοντούλας Διαβάτη // **

 

 

Αρχή της Μεγάλης  βδομάδα σπίτι, πριν φύγουμε για το χωριό, διάβαζα πυρετικά απ’ την αρχή ως το τέλος το αφιέρωμα των Κυπριακών Μικροφιλολογικών για τον φίλο μου Σάββα Παύλου, την πρώτη επέτειο του θανάτου του και ένιωθα μια περίεργη έξαρση, λύπη βαθειά και ανάταση κιόλα, όπως τότε που ήμουν δεκαεννιά  και διάβαζα τη  Συνέχεια και τα 18 Κείμενα, όπως έβγαιναν εν μέση δικτατορία, το ένα μετά το άλλο, και τα αγόραζα με τα πρώτα δικά μου λεφτά από το γραφείο. Νυγμοί και νύξεις, βελονισμοί  στο νεκρό χρόνο και τη νεκρωμένη κοινότητα εκείνου του καιρού.

 

Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ του Αλέξανδρου Κοτζιά, επανεκδόθηκε ένα μήνα πριν, για τους αναγνώστες  της γνωστής  πρωινής  εφημερίδας. Δεν το είχα διαβάσει τότε που έπρεπε, μόνο την εφιαλτική ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΗΣ θυμάμαι να έχω διαβάσει , θαυμάζοντας κι απορώντας τότε και τώρα για την μοντερνιστική και ουσιαστική αυτή λογοτεχνία . Ήταν το βιβλίο που πήγαινε κι ερχόταν-  στην τσάντα μου – τις μέρες του Πάσχα, στην ανοιξιάτικη εξοχή , στις βόλτες, στο ξενοδοχείο , στο καφενείο και πάλι σπίτι για αρκετές μέρες, ενώ η υπόθεση του βιβλίου – 320 σελίδων –  είναι το ανάπτυγμα όλων όσα έγιναν ή δεν έγιναν απ’ το πρωί μιας  21ης Απριλίου , ως τα χαράματα της επομένης. Η ρυπαρότητα του δημόσιου βίου της μεταπολίτευσης , μέσα από τα έργα και τα λόγια ενός επίδοξου συγγραφέα και ανώτερου δημόσιου υπαλλήλου, το δηλητήριο  εκείνης της καθημερινότητας, που  μάθαμε, δόξα τω θεώ, να την αποστρεφόμαστε και να την καταγγέλλουμε σήμερα σύμπαντες !

Μεγάλη Παρασκευή πρωί από τη Θεσσαλονίκη, περάσαμε πρώτη μας φορά τις τρεις σήραγγες των Τεμπών και  στα διόδια Μοσχοχωρίου, μετά τη Λάρισα, ζωηροί χρυσαυγίτες ανάδευαν ανενόχλητοι μεγάλες γαλανόλευκες και μοίραζαν υλικό στους οδηγούς. Είχαν κυκλοφορήσει οι εφημερίδες οι Πασχαλιάτικες, και Τα Μυστικά του συρταριού,  στη μια εφημερίδα, η συνέντευξη της Μαρίας Κουγιουμτζή, στην άλλη, εξανθρώπιζαν  την ατέλειωτη διαδρομή. Βόλος, εδώ θα συναντούσαμε τα παιδιά μας που έρχονταν από την Αθήνα για το νότιο Πήλιο, να κάνουμε Πάσχα. Έτσι κι έγινε.

Της Διακαινησίμου ήμαστε πάλι σπίτι, με τα Μικρά ταξίδια ταξιδεύοντας  κι εμείς , πότε στο μαύρο πότε στο λευκό / κινούμαστε  σαν τον ίππο στη σκακιέρα, όπως ο Παύλος Τριανταφυλλίδης, ένας νέος άνθρωπος στην πρώτη του ποιητική συλλογή, που παρουσιάστηκε την Πέμπτη, στις 20 Απριλίου. Καλοτάξιδη!

Μισόν αιώνα πριν από σήμερα,  Παρασκευή 21η Απριλίου 1967 και ανακαλώ  δικές μου μνήμες, στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, άνοιξη, και  γυρνούσαμε από τη μεγάλη εκδρομή του σχολείου στη Ρόδο, όταν μας ζήτησαν στο πούλμαν να μην τραγουδάμε Θεοδωράκη, έγινε δικτατορία και απαγορευόταν- άλλη ήταν η επίσημη έκφραση βέβαια- όπως το κατέγραψα στο πρώτο μου βιβλίο, Στη μάνα του νερού.

 

* Ο στίχος από το Γόνιμο παρόν – Μικρά Ταξίδια, του Παύλου Τριανταφυλλίδη, εκδ. Νησίδες 2017

 

** Η Αρχοντούλα Διαβάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε νομικά και νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά «Αντί», «Εντευκτήριο», «Μανδραγόρας», «Ακτή», «Παρέμβαση», «Ένεκεν» και στις ιστοσελίδες για το βιβλίο bookpress.gr και diapolitismos.gr.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top