Fractal
Home / RE-FRACTAL / Τι να πεις;
22/04/2015, 12:21 μμ

Τι να πεις;

Γράφει η Πόπη Χριστοδουλίδου //

 

 

Πηγή: imerodromos.gr

 

nave

 

Άλλοι έκλαψαν με αληθινά δάκρυα. Άλλοι απλώς εξέφρασαν την λύπη τους. Κάποιοι έπαιξαν και πάλι αυτό το άχαρο ρολάκι του πονεμένου μπροστά στις κάμερες, σαν πρωτοετείς δραματικής σχολής. Ορισμένοι είπαν, είπαν, είπαν…Αληθοφανή και κενά ουσίας, ψέματα…Αρκετοί συμπολίτες μας φοβούνται τους  πρόσφυγες  και δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει πόσο επικίνδυνοι είναι οι ίδιοι-  με τα μυαλά, που κουβαλάνε και με το μίσος, που νοιώθουν- για τα ίδια τους τα παιδιά…Ο υπ” αριθμόν ένα κίνδυνος , την ώρα της φτώχειας, της ανεργίας, της βαθύτατης οικονομικής κρίσης του λαού, είναι η μη συνειδητοποίηση,  πως,  η προπαγάνδα του μίσους, που οδηγεί έτσι φανατικά και άκριτα στον φασισμό και στον ρατσισμό, σκοτώνει το μοναδικό σε μεγαλείο και δύναμη ψυχής ανθρώπινο συναίσθημα. Την αγάπη…

Κι είμαστε και κάποιοι  ρομαντικοί δημοσιογράφοι, που εδώ και χρόνια, θρηνούμε σαν δικούς μας ανθρώπους όλους όσους χάνονται στα παγωμένα νερά της Μεσογείου, του Αιγαίου και του Ιονίου και αρνούμαστε να δεχτούμε στη σκέψη μας, πως ένα παιδί φεύγει πολύ τρομαγμένο δίχως να έχει φταίξει σε τίποτα. Γνωρίζουν οι ιμπεριαλιστές.Γνωρίζουμε όλοι.

Θυμώνεις, αγανακτείς, οργίζεσαι. Αλλά,  αυτά είναι παθητικά συναισθήματα. Σήκω και δώσε τον αγώνα σου στην καθημερινότητα, αντιστάσου, κινητοποιήσου, φώναξε στους δρόμους…Ανέτρεψε αυτή την σκληρή και ματωμένη πραγματικότητα του μίσους και του φασισμού…

Παλιά χτυπούσε το τηλέφωνο, νύχτα,  πρώτα , το  σταθερό, μετά, το  κινητό και δεν ήθελες να το σηκώσεις. Σάμος, Λέρος,Κως,Ρόδος, Κρήτη, Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Λέσβος, Χίος, Λήμνος…Γιατί να χάνονται τόσο άδικα άνθρωποι…Μετά,  το SMS του υπουργείου Ναυτιλίας, που τρέμεις να το διαβάσεις…Κόβονται τα πόδια σου. Τόσα χρόνια και δεν το αντέχεις…

Κι ακούς «συναδέλφους» σου με χίλια εισαγωγικά να ομιλούν για λαθραίους ανθρώπους, να κηρύττουν το μίσος, να είναι τόσο φανατικοί ρατσιστές, που σούρχεται  να πάρεις αμπάριζα…

Το μολύβι το δικό σου έχει παγώσει…Πας να γράψεις κάτι για την νέα τραγωδία και έρχονται οι παλιές να σου υπενθυμίσουν,  πως οι ψυχές των συνανθρώπων μας δεν γαληνεύουν, όσο τα θαλασσινά νερά, που αγαπάμε πολύ σε τούτο εδώ τον ευλογημένο τόπο,  γίνονται υγρός τάφος…

Έχεις κάτι να πεις; Δεν το νομίζω. Τα σφαλιστά μάτια ενός παιδιού θα σε κυνηγάνε πάντα. Γιατί… “ ένοχοι είμαστε όλοι. Και όσο δάκρυα κι αν σπαταληθούν, ακόμα κι αν είναι αληθινά κι αν βγαίνουν από μέσα μας , από μέσα σας, από μέσα τους, η ψυχή των αδικοχαμένων συνεχίζει να μας μιλάει στην πιο γνωστή γλώσσα. Αυτή της αγάπης…Και δεν θα σιωπήσει ποτέ…Σαν να σου απλώνει το χέρι να το σφίξεις ζεστά, για να μην ξαναφύγει κανείς τόσο , μα τόσο πολύ άδικα…

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top