Fractal

Διήγημα: “Τo μάταιο του κόσμου”

Της Πόπης Κλειδαρά // *

 

f4a

 

Άρχισε να βρέχει… Και οι σταγόνες ήταν διαφορετικές αυτή τη φορά. Δεν έπεφταν πάνω του αλλά μέσα του. Ήτανε της θλίψης, της ερημιάς, του κενού που συνεπάγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Νόμιζε πως πάντα θα υπάρχει χρόνος, έλεγε πως άλλη φορά θα πάει, πως το έχει στα προσεχώς. Ξαφνικά μαθαίνει ότι τέλειωσε, ότι αυτό ήταν… Τόσο άδικα διαπίστωσε το μάταιο του κόσμου. Άδικα, γιατί δεν είχε επιλογή να διορθώσει, έστω να πει αντίο. Και μετανιώνει… και φταίει… Συνειδητοποιεί, ότι έλειπε πολύ καιρό, ότι ήταν αλλού, αυτό το αλλού δε τον πήγε εκεί που ήθελε, αναλώθηκε σε καταστάσεις που τον έφθειραν, είπε πολλά αντίο εκεί που έμεινε, και παρέλειψε να πει ένα και σημαντικό ΑΝΤΙΟ.

Συνεχίζει να βρέχει… κι έρχονται κύματα αναμνήσεων καταπάνω του, κύματα που τον πηγαίνουν εκεί που δεν μπορεί να ξαναπάει. Καλύπτει το πρόσωπο με τα χέρια του και ταξιδεύει… Και είναι σαν να είναι εκεί…. Τώρα θα κοιτάξει αγαπημένα πρόσωπα, θα ακούσει τις ίδιες φωνές, τους ίδιους ψιθύρους, μετά θα ανοίξει την πόρτα και ο σκύλος θα χιμήξει πάνω του… Θα είναι όλα όπως ήταν.

Σταμάτησε να βρέχει… Σκέφτεται πως ότι ζει είναι αυτό… εκείνη τη στιγμή…. και δε γυρίζει. Μπορεί να έχει μια συνέχεια αλλά κάποτε τελειώνει. Αρχή-μέση-τέλος. Ακολουθεί η αιωνιότητα…

 

 

* Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή(2010). Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες-περιοδικά.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top