Επτά Ποιήματα
Της Πόπης Κλειδαρά // *
Από την ποιητική συλλογή ΟΔΥΝΕΣ (2010)
Ο ΓΕΡΟΣ
Όψη χαρακωμένη από ρυτίδες
που μιλούν με κύκλους και τετράγωνα
όψη με σημαδάκια που δειλά
παραμονεύουν τα καινούργια τους αδέρφια.
Γριά πολύ του χρόνου η απειλή
ξέρει να απλώνει την αθυρόστομη λαλιά της
σε ελίτσες που μισιούνται
και παράφορα να δένεται σε μια ουλή
που κλέβει το σκερτσόζικο φιλί.
Αρπακτικό του ουρανού ο χρόνος
καταλήγει στην αγκάλη του ένας άλλος
που γεννήθηκε αλλιώς
και τώρα σύννεφο τον κάνει
και μπορείς να τον κοιτάς
που είναι μακρινό παιδί ο γέρος.
ΟΠΛΙΤΗΣ
Υπομονή τριμμένη αντοχή
που ολοένα κομματιάζεται
κι αποκοιμιέται στην αστείρευτη του εγώ μας εμπάθεια.
Υπομονή ζηλευτή επιταγή
που εξαργυρώνεται με δάκρυ
και στη θήκη του οπλίτη ανεβάζει τα νούμερα.
Κι αυτός σωστός μάχεται
τα λάθη των ανωτέρων
κάποτε δυναμώνει, σφίγγει τη γροθιά
τα νούμερα τριγύρω σ’ έναν κρότο
κι η υπομονή το πτώμα του οπλίτη.
ΤΡΙΧΡΩΜΗ ΖΩΗ
Μικρομέγαλα παιδιά με πράσινες ελπίδες
σέρνονται στα αφιλόξενα δάση των δρόμων
που πυκνώνουν το δάκρυ με ειρωνεία.
Στις κόκκινες αναλαμπές φέγγει το γέλιο τους
στη χούφτα όταν χτυπάει
τ’ ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο της αυτολύπησης των
οδηγών.
Μια κοινωνία με εξαρτημένες συνειδήσεις
που μηχανικά σκορπούν συμπόνια.
Πορτοκαλί κι η τυραννία των ψυχών βασιλεύει
στην αβέβαιη παύση κατοικεί το όνειρο
λούζει τα παράθυρα σπασμωδικά, αμήχανα
οι βρισιές ξεχύνονται με βία.
Να τα ποτάμια που παίζουν οι ήρωες των σύγχρονων
παραμυθιών
να κι η τρίχρωμη ζωή τους πως ανάβει την αλήθεια.
Ο ΝΟΥΣ
Ο νους μια ευθεία γραμμή τον ακούς
οι σκέψεις πλάγια τον συνθλίβουν
μένει η διακεκομμένη κι ο κρότος του λόγου τσακίζει.
ΦΘΟΡΑ
Φυγόκεντρα τα αισθήματα σου
παρελθοντικός ο χρόνος που ζήσαμε
το σφριγηλό σου δέρμα
στην επιφάνεια του δικού μου ιδρώτα
ανασαίνει ακόμα.
Υγρή ανάμνηση
ξεκομμένη απ’ το σήμερα
κοιμάσαι μαζί μου και ξυπνάς σε νεκρό ουρανό.
Τι συγκατοίκηση…
σε ζωή και σε θάνατο μαζί είχες πει
χωριστά θα βαδίζουμε τώρα.
Στον κοκάλινο τότε καρπό σου που άγγιζα
το λοφάκι που ανέβαινα για να βρω το σφυγμό σου
κι έκανα την ανάσα θηλιά.
Λέξεις μισοφαγωμένες
αυτές έμειναν να παριστάνουν
πως μεγάλωσε η νίκη του τελευταίου που χάθηκε.
Ασυγκράτητη τώρα η φθορά
κυματίζει στις κινήσεις των χεριών μας.
ΕΚΔΙΚΗΣΗ
Ο ήλιος έδυσε
ξεκρέμαστος απ’ το γαλάζιο ουρανό
κατά που να σκόρπισε ξεφώνισες το φως του
δε βρήκες θαλπωρή μέσα στο δείλι
τι να προσμένεις τώρα
ποιον αντίπαλο θα πολεμήσεις
καμιά ελπίδα δε διαφαίνεται, σιωπή.
Σ’ ένα κερί ανάβεις την ψευδαίσθηση πως θα νικήσεις
και μάχεσαι με τον ξερό αέρα και τη θάλασσα που τρέμει
μα δε βλέπεις που είναι ο ίσκιος του
τυφλή είν’ η εκδίκηση.
Ξημέρωσε και πας κόντρα στη φύση
δε λογιάζεις παρά μόνον εκείνον
φυσάς εσύ, εσύ τρέμεις εδώ
μα σε τυφλώνει ο ήλιος
ξανά δε βλέπεις τον εχθρό.
Η εκδίκηση δεν έρχεται ποτέ
ζει στην παράνοια
δεν έχει ουρανό, δεν έχει θάλασσα
η ματιά σου ζει χωρίς αυτήν.
ΦΩΝΕΣ
Να μιλάς όσο μπορείς φωναχτά
να ακούγεσαι
να μη σε ψάχνω μέσα σε βάλτους.
Να σιωπάς μια στιγμή μοναχά
για να λιώνω τ’ αδύναμα λόγια.
Ό, τι θα μένει θα το φορώ στη νυχτιά που απλώνεται ξένη
τώρα που με περίσκεψη ψάχνω στεριά
να κατοικώ με μια αγάπη κλεμμένη.
Οι κατασκηνώσεις μας άδειες
τα όνειρα λευχαιμικά
σαπίλα ο τόπος
αναιμικά τα αισθήματα φθίνουν.
Ο καρπός που φυτεύω νεκρός με κοιτάζει.
Ουτοπιστής η σιωπή
άνανδρη η ζωή που με σκιάζει.
* Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή(2010). Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες-περιοδικά.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Τα δέντρα και η ποίηση»
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // «Το δέντρο με τις λέξεις» ποιητική συλλογή του Γιώργου Γάββαρη από τις Εκδόσεις Των Φίλων Δεν ξέρω αν βγάζουν ρίζες οι λέξεις, όπως κάνουν με τη φυσική τους σοφία τα δέντρα. Ίσως να
Περισσότερα -
Διήγημα fractal: “Η επιστροφή”
Της Τζένης Μανάκη // Κάθισα αποκαμωμένη στο νοτισμένο πεζούλι από τον αφρό των κυμάτων, με το βλέμμα στη θάλασσα. Μετέωρα πλάνα αφόρητης δυστυχίας με γυρόφερναν με το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων μου. Θα μπορούσα ποτέ να τα ξεριζώσω
Περισσότερα -
Ποίημα: “Άρωμα”
Γράφει ο Δημήτριος Καρπέτης // Άρωμα Οι ώρες του θρήνου συντρίβονται ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής. Σε βρίσκω μέσα μου, στο άρωμα των λουλουδιών, στην κοίτη του άπειρου Εξαγοράζω την ελευθερία της ψυχής προσφέροντας
Περισσότερα -
Ταξιδεύουμε στον ψηφιακό κόσμο του Ιδρύματος Ωνάση με sold-out παραστάσεις, συναυλίες, podcasts, κινηματογραφικές πρεμιέρες και εκπαιδευτικά προγράμματα
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // To Ίδρυμα Ώνάση μας καλεί να μένουμε σπίτι αλλά να βγαίνουμε έξω, μέσα από το ψηφιακό κανάλι του και να ταξιδέψουμε σε όλον τον κόσμο από τον καναπέ μας με περιεχόμενο που
Περισσότερα -
Συλλέκτες βιβλίων: Μια παράξενη παγκόσμια φυλή
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // «Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα βιβλία που μου άρεσαν, τα βιβλία που νόμιζα πως θα μου άρεσαν, τα βιβλία που έλπιζα πως θα μου άρεσαν και τα βιβλία που δεν μου άρεσαν τώρα αλλά
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αιτιολογικές Προτάσεις”
Γράφει η Εύη Μουρέλλου // * Αιτιολογικές Προτάσεις Γιατί ζήλεψα τις κεραίες στην ταράτσα απέναντι που αγέρωχα κοιτούν τον ουρανό και κάθε τόσο μιλούν με τ’ άστρα -να δεις που όλα θα τα ΄χουνε
Περισσότερα -
Η ομορφιά της ζωής
Του Νίκου Τσούλια // * Vincent van Gogh Τι πιο όμορφο από την τρυφερή μητρική αγκαλιά; Η ομορφιά της ζωής είναι παντού, όπου απλώνεται το βλέμμα μας και αναπλάθεται και αναζωπυρώνεται η φαντασία μας, όπου περιπλανιέται η ψυχή
Περισσότερα
