Ποίημα: “Απουσίες” | Πεζό κείμενο: “Σ’ αγαπούσε…”
της Πόπης Κλειδαρά // *
Απουσίες
Απουσίες δικές σου
σημειωμένες σε γνωστά τετράδια
με κόκκινο βαθύ, ξέρεις ποιο
αυτό που μετέβαλλε την αμάθεια
σε ισχυρή γνώση
το κάμωμα σε συνείδηση
και την πληγή σε μνήμη.
Απουσίες ανεπίτρεπτες για σένα
να μου γίνονται βίωμα
και συναίσθημα μαζί
σαν επόπτες στο κάθε βήμα μου
με καθορίζουν και μ’ αφοπλίζουν
δυναμικές, σχεδόν αήττητες.
Απουσίες δικές σου
τις μετράω μία-μία
λαμβάνω τα μηνύματα του χρόνου
εκλιπαρώ να τελειώσει
το κόκκινο το βαθύ, ξέρεις ποιο
να σημειώσω μια παρουσία.
Σ’ αγαπούσε…
Πάντα υπήρχαν άλλοι δρόμοι για να βαδίσεις, νόμιζες ότι ήταν μόνο αυτός, αλλά δεν ήταν. Πάντα υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι γύρω σου για ν’ αγαπήσεις, ήταν μπροστά σου, εσύ όμως έμενες πάντα πίσω, λάτρευες το παρελθόν σου. Τώρα κατάλαβα πως εν μέρει είχες το δίκιο σου.
Βαδίζοντας αυτό το πλακόστρωτο δρομάκι συναντώ όσα έβλεπες… Τον κύρ-Παναγιώτη με το σκούρο γκρι μπερεδάκι και τη μαγκούρα του, μ’ αυτή μού ’δωσε μια για να με χαιρετήσει, τη Χαρίκλεια, μα τι αξιαγάπητη γυναίκα, ντε και καλά μόνο που άκουσε τ’ όνομα σου ως και σπίτι της μ’ έβαλε, και τι καφέδες, και τι κεράσματα, και άμα δεν έχεις που να μείνεις, να το σπίτι σου μου είπε. Και πώς να ξεχάσω την Αντιγόνη, μου είπε όλη την ιστορία σου στη γωνία, στο πεζούλι που σ’ άρεσε να κάθεσαι, και στο τέλος έκλαψε, έκλαψε με την ψυχή της για ’σένα. Θες να σου πω για το Μανώλη; Μ’ έπιασε απ’ τον ώμο σα φίλος καρδιακός κι ας τον έβλεπα πρώτη φορά, ανεβήκαμε τα σκαλιά του παραμελημένου αρχοντικού της Ευδοκίας και βγήκαμε στον κήπο της, σ’ αυτό το έργο τέχνης. Μου έδειξε τα λουλούδια, είχαν όλα μαραθεί εξαιτίας σου, δε βρέθηκε άλλος με την ευαισθησία σου και που να ξέρει είπε, και μου έδειξε τα τριαντάφυλλα, αυτά που τα φρόντιζες σα παιδιά σου και που τα φύλαγες σαν κόρη οφθαλμού για να τα προσφέρεις σ’ εκείνη, σ’ εκείνη που τώρα τη μισούν όλοι.
Πέρασαν ίσαμε δεκαπέντε χρόνια και κανείς δε μπορεί να το χωνέψει. Είμαι σίγουρος ότι και τώρα αν μπορούσες να με ρωτήσεις, θα ήθελες να μάθεις γι’ αυτή, αφού μόνο αυτή σ’ ένοιαζε. Την είδα κι αυτή κι ενώ έλεγα πως αν ποτέ τη δω, ότι φοβάμαι τον εαυτό μου, πως θα αντιδράσω, ξέρεις τι έκανα; Έτρεξα και της έπιασα τα χέρια και τα φίλησα. Ένιωθα ότι μ’ έσπρωχνες να το κάνω, λες και ήμουν εσύ. Τη λυπήθηκα, είχες δίκιο, δεν πρέπει να υπάρχει άλλη τέτοια ύπαρξη σ’ αυτόν τον κόσμο και η μοίρα της ήσουν εσύ, απλά το κατάλαβε αργά. Δεν έκανε τίποτα στη ζωή της, απ’ τη μέρα που έφυγες κλείστηκε τόσο πολύ, αυτό το έμαθα απ’ τα κουτσομπολιά της γειτονιάς.
Είχα μαζί και τη φωτογραφία της που βρήκα στο συρτάρι του γραφείου σου για να με βοηθήσει να την αναγνωρίσω, όταν έφτασα την έβαλα δίπλα της. Η μια χαμογελούσε, η άλλη όχι. Η μια είχε μάτια που σε προκαλούσαν, η άλλη είχε μάτια που σου έδειχναν την έξοδο. Η μια κρατούσε τα τριαντάφυλλα σου, η άλλη τίποτα. Δεν είχε φωνή καμιά απ’ τις δύο.
Κι έτσι της μιλούσα μόνο εγώ και εκείνη μ’ άκουγε, της έλεγα πως ήμουν φίλος σου και ταξίδεψα ως εδώ γιατί το είχα ανάγκη, της είπα ότι την αγαπούσες. Αλλά έκανες λάθος, που νόμιζες ότι δε σε ήθελε, μετά απ’ αυτή σας τότε τη διαμάχη. Ο εγωισμός σας κατάπιε και τους δυο. Σ’ αγαπούσε, και δεν το άκουσα, το είδα. Βλακεία έκανες που σηκώθηκες κι έφυγες έτσι…
* Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή(2010). Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες-περιοδικά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✔️ O Σπύρος Λάμπρου στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Σπύρος Λάμπρου, «Προαύλια», εκδόσεις Ιωλκός, 2020 Αγάπησα τα μουσεία από παιδί, ως χώρους όπου ιστορείται η ανθρώπινη περιπέτεια. Κι ανάμεσά τους περισσότερο τα μουσεία Τέχνης (τέτοια είναι εν πολλοίς και τα αρχαιολογικά μουσεία) όπου
Περισσότερα -
Η αέναη αποτίμηση του χρόνου
Γράφει η Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη // * Γιώργου Σχορετσανίτη «Αποτιμώντας τον ικανό και ανίκανο χρόνο». «Η αβάσταχτη μελαγχολία της Κλεψύδρας», εκδ. Οδός Πανός Η έννοια του Χρόνου έχει δεχθεί πολλή αμφισβήτηση- και όχι άδικα. Στην πραγματικότητα, αυτή η
Περισσότερα -
Κραταιά ως θάνατος αγάπη επειδή το «γνωρίζειν» είναι «αναγνωρίζειν»
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου, ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου’ ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη, σκληρός ως άδης ζήλος’ περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής’ ύδωρ πολύ ου δυνήσεται
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο ποιητής”
Της Πόλα Βακιρλή Γιαννακοπούλου // Τον φωνάζανε ποιητή οι συνομήλικοι. Όλοι τους δεκαεπτάχρονα ή δεκαεξάχρονα παιδιά ή μάλλον έφηβοι που είχαν αποφασίσει να σηκώσουν στις πλάτες τους την ιστορία. Κι ήταν βαριά η η
Περισσότερα -
Ποίηση: “Κάποτε”
Της Μαρίας Κατεινά // * Γεννήθηκα κάποτε σε μια πόλη μια μέρα που το χιόνι έδιωχνε τα ταξιδιάρικα πουλιά Έζησα κάποτε σε μια πόλη που την αυγή γέμιζε το ποτάμι με τα δάκρυα των ανθρώπων της Περπάτησα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Σκοτεινή Διαδρομή “
Γράφει ο Χρήστος Δούκας // Σκοτεινή Διαδρομή 1. Ζαν-Πωλ Μπελμοντό στον «Τρελό Πιερό», ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ: «Ακόμα και αν ξέραμε που είμαστε και που πάμε, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή παραμένουν μυστηριώδη. Η
Περισσότερα -
“THE MAGI”: Ένα ποίημα του William Butler Yeats
Γράφει ο Διονύσιος Πλατανιάς // * Now as at all times I can see in the mind’s eye, In their stiff, painted clothes, the pale unsatisfied ones Appear and disappear in the blue depths of the sky With all
Περισσότερα
