Fractal

Τέσσερα ποιήματα του Πολυχρόνη Κουτσάκη

 

[από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Η δεύτερη ευκαιρία»]

 

 

Χαμένη Ατλαντίδα

 

Στεκόταν ξυπόλυτη

τα χέρια στις τσέπες

στην άκρη του μπαλκονιού

τα μάτια της χαμένα

κολλημένα στον ορίζοντα

σα να περίμενε να δει την Ατλαντίδα

μέσα απ’ το σχίσμα του ουρανού

 

θυμόταν

θυμόταν λεπτά που περνούσαν σαν σφαίρα

και μέρες που ποτέ δεν τελείωσαν

 

τότε άκουσε την πόρτα να κλείνει

στην αρχή, ανακούφιση

μετά, φόβος

 

το βράδυ, μόνη

– επιτέλους, μόνη –

ένιωσε να καταλαβαίνει εκείνο που ποτέ δεν αγάπησε πάνω του

ή να αγαπάει εκείνο που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει.

 

 

 

Ο αρχηγός

 

Εμπρός λοιπόν

γενναίοι πολίτες

της Ελλάδας οπλίτες

 

Εμπρός

με τη σημαία ανά χείρας

βροντοφωνάξτε για μένα

τον μεγάλο αρχηγό σας

τον ισχυρό ηγεμόνα

τον αυριανό νικητή

 

Εμπρός

πετροβολήστε εκείνους

που με θέλουν χαμένο

που δεν βλέπουν την ώρα

να μας πάρουν τη θέση

να σας κλέψουν τη γεύση

της μεγάλης ζωής

 

Εμπρός

πιστοί μου ακόλουθοι

θερμοί μου ιπποκόμοι

το πρωί της Δευτέρας

αυτής της έξοχης μέρας

θα’ χετε σεις το κουμάντο

θα’ ναι δική μας η χώρα

όπως τότε και τώρα

 

Εμπρός

φωνακλάδες amigos

πιστέψτε με

είμαι εγώ η ελπίδα

είμαι η μόνη ελπίδα

όπως τότε και τώρα

το πρωί της Δευτέρας

να ’στε κάποιοι κι εσείς.

 

 

 

Σε απόσταση αναπνοής

 

Ένα κορίτσι λυπημένο

καθόταν σε μια βάρκα

περίμενε να πέσει η νύχτα

μόνο τότε αισθανόταν ελεύθερη

φοβόταν το φως

 

Ένα αγόρι, φτιαγμένο γι’ αυτήν

είχε γείρει πάνω στον βράχο

λίγα μέτρα παραπέρα

μετρούσε την τύχη του

με τα παλιά όνειρά του

μετά αποκοιμήθηκε

o βράχος τον κάλυπτε

δεν φαινόταν

 

Μόλις βάθυνε το σκοτάδι

το κορίτσι βούτηξε με χαρά

στην βουβή καλοκαιρινή θάλασσα

εκείνη τη στιγμή το αγόρι ξύπνησε

από το θόρυβο της βουτιάς

κοίταξε αλαφιασμένο τριγύρω

δεν διέκρινε τίποτα

ησύχασε

 

δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.

 

 

 

Σερ Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

Λύσσαγε όταν τον φώναζαν συγγραφέα

«ηλίθια καθάρματα, εγώ είμαι ποιητής» έλεγε

και για να δείξει του λόγου του το αληθές

ο μέγας Μπουκ

ο άνθρωπος με το πιο τρομακτικό πρόσωπο

έγινε ο λόγος του

άφοβα

έβαλε το σώμα του

στην υπηρεσία των διαστροφών του

κι έφτιαξε τον δικό του κόσμο

τον πιο αληθινό από τον δικό μας

για να μας τρομάξει

κάνοντας πλάκα

με το μεγαλείο της αποσύνθεσης

 

«καμιά φορά, νιώθεις τόσο μόνος που όλα αποκτούν νόημα»

έγραψε ο Χένρυ Τσαρλς Μπουκόφκσι

ο ποιητής.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top