Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Στο τέλος, όλοι πέφτουμε! Μια πόλη που είναι σαν το τρενάκι του τρόμου.
22/08/2018, 9:49 πμ

Στο τέλος, όλοι πέφτουμε! Μια πόλη που είναι σαν το τρενάκι του τρόμου.

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ευτυχία Γιαννάκη «Πόλη στο Φως», εκδ. Ίκαρος, σελ. σελ. 480

 

«Φαβορί, τελειότητα, ανασφάλεια, ανθρωποφαγία, ζούγκλα, τιμωρία, η οργή του ηττημένου επαναλάμβανε κι αυτή η επανάληψη των λέξεων έμοιαζε να ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο. Οι λέξεις, οι λέξεις είναι που θα μας οδηγήσουν αυτή τη φορά, σκεφτόταν. Οι λέξεις που επαναλαμβάνονται. Ήρθε στο νου του και ο Μπέρνχαρντ και το επαναληπτικό σχήμα στο γραπτό του που οδηγούσε τη σκέψη του όλο σε πιο βαθιά νερά. Σκέφτηκε ότι ασυναίσθητα έκανε κι αυτός το ίδιο πράγμα. Επαναλάμβανε εδώ και χρόνια τις λέξεις που τον βοηθούσαν να λύσει μια υπόθεση. Η επανάληψη του άνοιγε τον δρόμο».

Η «Πόλη στο Φως» ολοκληρώνει την αθηναϊκή τριλογία της Ευτυχίας Γιαννάκη που ξεκίνησε το 2016 «Στο πίσω κάθισμα» και συνεχίστηκε το 2017 με τις «Αλκυονίδες μέρες». Ο αστυνόμος Κόκκινος υποκείμενο και αντικείμενο ταυτοχρόνως της μοίρας, εξιχνιάζει εγκλήματα με Μπέρνχαρντ, βιώνοντας και το προσωπικό του δράμα με τον γιό του, εξάλλου δικός του ο Μπέρνχαρντ και η προσπάθεια να κατανοήσει μέσα από τη ματιά του τον κόσμο, αλλά ωστόσο πάντα θα είναι αργά.

Ο τίτλος «Πόλη στο Φως»  παρ’ ότι δηλώνεται ολόφωτος, αποδεικνύεται θεοσκότεινος: το έρεβος της πόλης στην επιφάνεια. Εξάλλου, έτσι θ’ αρχίσει, με τα εγκλήματα τα οποία διεξάγονται μόλις δίπλα μας, στα Βαλκάνια. Κι εκεί θα βρίσκεται και το κλειδί της εξίσωσης: με εκείνα που έζησες, κτίζεις. Συνήθως, επαναλαμβάνοντας την φρίκη που ήδη γνωρίζεις.

Στη συνέχεια όλα θα γίνουν αναγνωρίσιμα’ ή σχεδόν: το Καβούρι, η θάλασσα, τα νότια προάστια, ο μοναχικός, μονόχνοτος άντρας που συνεχίζει να κολυμπά και όταν χειμωνιάζει… Αλλά όχι και το βίαιο θέαμα που θα σταθεί κι η κορφή του παγόβουνου: το σφαγμένο πτώμα μιας εγκύου και η συνάντηση με τον αγριεμένο σκύλο που θα τον στείλει στο νοσοκομείο.

Το θύμα και πρώην μοντέλο, σύζυγος γνωστού πρώην ποδοσφαιριστή και νυν μεγαλοεπιχειρηματία οι οποίοι μόλις προχθές γιόρταζαν με όλα τα φώτα στραμμένα επάνω τους τα δικά της γενέθλια θα σταθούν ο μοχλός πίεσης για να σηκωθεί το καπάκι μιας σκοτεινής, εγκληματικής Αθήνας: αναβολικά, στημένοι αγώνες, αλλοδαποί συνένοχοι κι ένας υπόγειος κόσμος που δρα σε όλη την πόλη, αποκαλύπτεται σταδιακά και σε κύκλους ομόκεντρους. Η αλυσίδα των κακοποιήσεων που θα έρθει στο φως εν πολλοίς δικαιολογεί τους δράστες και αποκαλύπτει μια σειρά από μικρά ή μεγάλα εγκλήματα που επιβαρύνουν τα θύματα, ωστόσο όλοι τους σχεδόν τυφλοί παίκτες σε μια πόλη που βράζει. Οι ύποπτοι, πολλοί για τον φόνο: ο μοναχικός άνδρας που βρήκε το πτώμα, ο βίαιος σύζυγος κι ο επικίνδυνος συνεργάτης του, το ζευγάρι των αλλοδαπών που εργάζεται στο σπίτι και εκείνος-που-τα-καταφέρνει-να-ξεγλιστρά- απαρατήρητος, ο αστάθμητος παράγων.

Η βία που υπάρχει μέσα και έξω: στα σύνορα που όλο και κάποιος πόλεμος μαίνεται, στα υπόγεια μιας πόλης που σβήνει, στα φωτισμένα σπίτια και στις κουζίνες που μαγειρεύονται σήμερα οι φόνοι. Και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια. Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος παρακολουθεί με την εν διαστάσει σύζυγό του τον μοναχογιό τους να δικάζεται, βλέπει τον πεθερό του να παίζει βρώμικα κερδίζοντας τον αγώνα. Και αμφιβάλει για την αθωότητα του γιου του την ίδια ώρα που σπαράζει για κείνον.

Η καθημερινή βία έχει περάσει παντού, η Ευτυχία Γιαννάκη δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο. Την αφορά η εποχή, η κρίση και ο μηχανισμός του προβλήματος. Αλλά πάνω απ’ όλα την αφορά η ψυχοσύνθεση όλων των εν δυνάμει δολοφόνων.

Σ’ αυτή την πόλη, ουδείς αθώος. Έστω και αν το αρχικό παράπτωμα δεν δικάζεται, τα αποτελέσματα εν τούτοις καταστρέφουν ζωές και όπως γίνεται συνήθως πληρώνει, τελικά, ο πιο αθώος.

Μια σκληρή αλυσίδα από ιστορίες ανθρώπων που δεν ξέρεις για ποιον να πονέσεις και ποιον να δικάσεις, ένα γαϊτανάκι που ξεδιπλώνεται σε βάθος χρόνου. «Φίλοι» που ωστόσο αποδεικνύονται εχθροί άσπονδοι. Αλλά πάνω απ’ όλα αυτό: ο χαλασμένος κοινωνικός ιστός της πόλης.

 

Ευτυχία Γιαννάκη

 

«Ήθελε να βγάλει απ’ τη μέση τους ευνοημένους. Τους πώς τους είπες; Τα φαβορί. Επιτίθεται στα φαβορί και στο ίδιο το σύστημα των αξιών μας».

Ένα σύστημα αξιών υπό επανεξέταση. Μια συνεχής ασάφεια των ορίων ανάμεσα σε ενόχους κι αθώους.

Η Ευτυχία Γιαννάκη που αρέσκεται σε ειρωνικά σκοτεινούς τίτλους [Πόλη στο φως, Αλκυονίδες μέρες] αποδεικνύει ότι επαξίως επαινέθηκε για την ψυχαναλυτική δύναμη των ηρώων. Για την οξυδερκή περιγραφή της πόλης και των ανθρώπων της. Για την σκληρότητα που διαπράττονται σήμερα πια οι φόνοι. Για την διαστροφή των διαταραγμένων, τελικά, δολοφονημένων προηγουμένως ψυχικά δολοφόνων.

Δίνοντας έναυσμα για πολλά οντολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα, επίκεντρό της η ελληνική οικογένεια: ένα μικροσύμπαν όπου εκτρέφονται εντέλει τα πάντα.

Αλλά πάνω απ’ όλα μας δίνει έναν καθόλα ευάλωτο κι ευαίσθητο αστυνόμο Κόκκινο να αποδεικνύει διαρκώς πως η ανέκφραστη αγάπη είναι σχεδόν έγκλημα. Και ότι το σύγχρονο παράδοξο είναι τα αθώα τέρατα: «όλοι στο τέλος πέφτουμε», σε μια επαναληπτικότητα που μας θυμίζει τραινάκι του τρόμου.

Εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής γραφής. Αλλά ωστόσο σκληροί φόνοι. Αλλ’ έτσι είναι το αστυνομικό πια στις μέρες μας.

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top