Fractal

«Αθλητικά» εγκλήματα

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Ευτυχία Γιαννάκη «Πόλη στο φως», εκδ. Ίκαρος, σελ. 480

 

Όσοι παρακολουθούν την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία μπορούν να πουν ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες του είδους. Η τυπική αστυνομική λογοτεχνία με επίκεντρο το «βρες τον ένοχο», η καλή αστυνομική λογοτεχνία που προσπαθεί να προσθέσει με τη μοντέρνα εκδοχή του είδους και πολλά κοινωνικά σχόλια και η πολύ καλή αστυνομική λογοτεχνία που παντρεύει με εξαιρετικό τρόπο και τα δύο είδη και την αντιπροσωπεύει κατά κύριο λόγο ο Πέτρος Μάρκαρης.

Η Ευτυχία Γιαννάκη μάλλον δεν ανήκει σε καμία από τις τρεις κατηγορίες και ανήκει σε μια εντελώς ξεχωριστή τέταρτη. Διαβάζοντας το «Πόλη στο Φως» το τρίτο μέρος της Αθηναϊκής τριλογίας και χωρίς να έχω διαβάσει κανένα από τα δύο πρώτα βιβλία αποκόμισα το συμπέρασμα ότι η Γιαννάκη δημιουργεί μια διαφορετική αστυνομική λογοτεχνία, ένα υβρίδιο που καταφέρνει να χωρέσει με πολύ επιτυχημένο τρόπο: Την αστυνομική έρευνα, το κοινωνικό σχόλιο και μια πολύ διεισδυτική ματιά στις ζωές των ηρώων της. Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος είναι ένας εξαιρετικός ερευνητής με μια άκρως προβληματική ζωή. Διαζευγμένος, ζει μέσα από τη δουλειά του, ενώ ο γιος είναι κατηγορούμενος για παιδεραστία. Δίπλα του, εξαιρετικά γήινοι και ατελείς συνεργάτες. Αυτό ακριβώς συνιστά την ιδιαιτερότητα του βιβλίου της Γιαννάκη. Καταφέρνει μέσα από τις ζωές πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών να καταθέσει ένα κοινωνικό σχόλιο και αρκετούς προβληματισμούς για τη ζωή στην Αθήνα της κρίσης. Όλα αυτά όμως δεν γίνονται με ένα στείρο διδακτισμό αλλά εντάσσονται με πολύ έξυπνο και αντίστοιχα εξαιρετικά ομαλό τρόπο στην όλη πορεία της πλοκής.

 

Ευτυχία Γιαννάκη

 

Η υπόθεση που απασχολεί τον Κόκκινο είναι η στυγερή δολοφονία μιας γυναίκας σε προχωρημένη εγκυμοσύνη ο σύζυγος της οποίας είναι παλιός ποδοσφαιριστής και μπόσης σε μια εταιρεία διακίνησης αναβολικών. Η Γιαννάκη αποφεύγει να διεισδύσει στον κόσμο των αναβολικών κάνοντας μόνο τις απολύτως απαραίτητες αναφορές και προφανώς δεν μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Η ιστορία κινείται παράλληλα με τα δραματικά γεγονότα στη ζωή του αστυνόμου Χάρη Κόκκινου και το τέλος των δύο ιστοριών είναι σχεδόν ταυτόχρονο και παράλληλο. Στο σκέλος της κατάθεσης μια σειράς κοινωνικών προβληματισμών και της ανάπτυξης-ανάλυσης των χαρακτήρων της η Γιαννάκη κατορθώνει να αγγίξει το άριστα. Η λύση του αστυνομικού μυστηρίου μάλλον προδίδεται αφού στη ροή της ιστορίας δίνει απλόχερα στοιχεία στον αναγνώστη. Ο εξασκημένος –σε αστυνομικά μυθιστορήματα- αναγνώστης μπορεί να μαντέψει γύρω στα 2/3 του βιβλίου τον ένοχο αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την όλη συγγραφική προσπάθεια. Άλλωστε, δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή. Η πλοκή είναι γρήγορη και συνεχής, η διήγηση δεν έχει ‘’κοιλιές’’, ούτε χάσματα και τελικά ολοκληρώνει την τριλογία της Αθήνας, όπως την ονόμασε η συγγραφέας, χωρίς να είναι σίγουρο ότι η λέξη τέλος σημαίνει την έλλειψη κάποιας πιθανής συνέχειας μελλοντικά. Εξαιρετική δουλειά με την Γιαννάκη να αφήνει υποσχέσεις ότι μπορεί να πατήσει πάνω σε μια πετυχημένη συνταγή για τις επόμενες συγγραφικές της προσπάθειες.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top