Ποίηση και πεζά της μοναχής Σωφρονίας

Στό ξέφωτο κάθισα καί ξέχασα νά μέ θυμηθῶ…
Ἄχ ζωή…
Ποῦ τρέχεις χωρίς ἐμένα;;

Φιλέρημος…Ὅλα τά πλάσματα Σου Θεέ μου…
Γνήσιες φωνές ἀλήθειας…

Δῶσε μου τό χέρι σου…

Δώσε μου ΧΡΙΣΤΕ λίγο ουρανό να φωτισω το μέσα μου…

Φύλαξε μας κάτω από τις φτερούγες σου…Καθάρισε το νου μας από τους λογισμους….

Πόση καρτερία και αντοχή ….Με το τραχύ του κόσμου να παλαίψεις…
Θεριά σε πνίγουν στη στιγμή μα
Εσύ στιγμή δεν θες να ψέξεις …
Κάνε Θεε μου
Ουρανό
Στο μπλε του μέσα να βαδίσω
Και των Αγίων τον κλαυθμο
Με θάρρος μέγα να κρατήσω. …

( Σωφρονία Μοναχή)

Ποίημα με ρίμα

Πῶς νὰ ἀγαπῶ;; Μέ ρωτᾶς;;
Κάθομαι καὶ σὲ κοιτῶ…Ἡ ἀγάπη εἶναι τό πιό ὑπέροχο ἀλλά καί τὸ πιό δύσκολο πράγμα…
Ἀγάπα σὰν τόν ἀέρα…Νά εἶσαι δίπλα ἀλλά καί νὰ φεύγεις γιὰ νὰ μήν πνίγεις τόν ἄλλον ὅταν θέλει νὰ εἶναι μόνος του…
Ἀγάπα σὰν τόν ἥλιο…Ζέσταινε τήν καρδιά τοῦ ἄλλου, ἁπάλυνέ του τή θλίψη κι ὅταν πιὰ ἔχει καρδιά γεμάτη ἀπό ἀγάπη, φύγε διακριτικά…Μήν τοῦ θυμίζεις πόσο τὸν εὐεργέτησες…
Ἀγάπα σὰν τὰ ζῶα…Ποὺ ἀγαποῦν ἀλλά ἄν τὰ κλωτσήσεις φεύγουν μακριά χωρίς νὰ σοῦ κρατοῦν μίσος…
Μήν ἀγαπήσεις ποτέ ὅμως σὰν κοινός θνητός, σάν ἄνθρωπος…Μήν ἀγαπήσεις ἀνθρώπινα…Γιατί σίγουρα θὰ πονέσεις, θὰ κλάψεις, θὰ ἀποτύχεις….
Μέ κοίταξες στὰ μάτια, χαμογέλασες καί προχώρησες…Πόσο δύσκολο, μά πόσο ὡραῖο..

Θεέ μου, κράτα μας στο δρόμο το δικό Σου….Μέσα στην καρδιά μας κρατήσου. ..Σαγαπάμε!

Όπου πόνος,εκεί Θεός,εκεί το ΦΩΣ!

Ὅπου πόνος, ἐκεῖ Θεός, ἐκεῖ τὸ ΦΩΣ!!!!

Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ μᾶς κάνει εὐτυχισμένους…Κάθε ἀγάπη ποὺ μᾶς γεμίζει σκοτάδι καί πίκρα δέν εἶναι ἀγάπη ἀλλά ἐγωισμός…
ἀδ. Σωφρονία.

Γίνεται κάτι κακό. Ἕνα λάθος. Ἕνα σφάλμα. Μιά ἀτοπία. Τό μετανιώνεις. Κλαῖς γιαυτό. Ζητᾶς συγγνώμη. Κι ὅμως χτυπᾶς σέ τοῖχο. Πέφτεις σέ τείχη. Ἔχει κλείσει ἡ καρδιά τῶν ἄλλων. Κι ὄχι μόνο…Τά μαχαίρια τῆς γλώσσης κόβουν μὲ τέχνη τίς χορδὲς τῆς καρδιᾶς…Μὲ αὐτή τὴ γλῶσσα ποὺ κοινωνᾶμε τό Σῶμα Σου καί τό Αἷμα Σου ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ…Πόσο “λίγοι ” εἴμαστε τελικά…
Πόσο μικροί καί ἀνήμποροι…Εὐχαριστῶ…

Παίρνω καθημερινά μηνύματα ποὺ μὲ συγκινοῦν ἰδιαίτερα…Ὅπως “βρίσκετε ἕναν τρόπο κάθε μέρα νὰ κάνετε νὰ ἀνθίζει τό χαμόγελό μας στά χείλη”…Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους. Νιώθω χαρά, εὐλογία καὶ θέλω νά τή μοιράσω…Νά τήν προσφέρω γιὰ νά δώσω συντροφιά, χαρά ἐλπίδα…Ἡ ζωή μας εἶναι μία…Μία φορά θὰ περάσουμε ἀπο τὴ γῆ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸν Παράδεισο…Μιά φορά εἶναι αὐτό τό πέρασμα…Καί ἄν συναντήσουμε τόν Θεό σὲ αὐτή τή γῆ, θὰ Τὸν συναντήσουμε καί ἐκεῖ στόν οὐρανό…

Θέλεις νὰ μιλήσεις…Σκέφτεσαι νὰ πεῖς κάποια πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, νά μήν τά πεῖς…Ἕνας κόμπος ἀνεβαίνει στό λαιμό…Πρέπει νὰ παλαίψεις μὲ τό παράλογο…Νά δώσεις μάχες μὲ τοὺς ἀόρατους ἐχθροὺς τῶν ἄλλων…Δόν Κιχώτης… Νά φαντάζεσαι ἐχθρούς, νὰ πλάθεις μάχες καί νὰ φοβᾶσαι τό ἐπικείμενο κακό…Τί δυστυχία στ΄ ἀλήθεια…Τί χαμένη ζωή…Τί κλέψιμο τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀλήθειας…Τί ἄδικο σκότωμα τοῦ ὑπέροχου “τώρα”…

Κάθομαι καί σκέφτομαι πόσες τοξίνες εἰσπράττουμε καθημερινά…Ὄχι ἀπό τά χημικά τοῦ περιβάλλοντος μας ἀλλά ἀπό τά γλωσσικά τοξικά βέλη αὐτῶν ποὺ μέ τόση ἀγάπη μᾶς περιβάλλουν…Μπορεῖ νὰ εἶσαι ἐνήλικας, ὤριμος, μὲ σπουδές, ἔξυπνος καλλιεργημένος κ.λπ., ἀλλά πάντα θὰ ἀκούσεις συμβουλές τύπου: κόψε ἔτσι τή σαλάτα…ἤ τό πρωί νὰ τρῶς ἕνα γερό πρωινό…θά κάνεις αὐτό κι ἐκεῖνο μπλα, μπλά, μπλά γιά πράγματα τόσο ἁπλά καί αὐτονόητα…Καί τό μόνο ποὺ κάνεις εἶναι νὰ ἐπαναλαμβάνεις ναί, ναί, ναί, (γιατί μερικοί ἄνθρωποι ὅσοι καλοί καί ἀθῶοι κι ἄν εἶναι δέν ἀναπαύονται ἄν δέν πεῖς ναί) γιατί δέν θέλεις νά χαλάσεις δυνάμεις γιὰ νὰ δημιουργήσεις διπλωματικό ἐπεισόδιο. Γιά θέματα ὅμως ζωτικά καί οὐσιαστικά κανείς δέν ἔρχεται νὰ δώσει φαιά οὐσία. Κανείς νὰ σέ ρωτήσει τί καί πῶς…Καί μετά ἔρχονται οἱ τοξίνες τοῦ τύπου τῆς ἀποφατικῆς θεολογίας…: Πρόσεχε μήν ἀφήνεις αὐτόν καί τόν ἄλλον νὰ σὲ πλησιάσουν…Πῆρες σκύλο;; Ὁ τάδε ἔμεινε ἀνάπηρος ἀπό χτύπημα τοῦ σκύλου του! Ἔρχονται ἄσχημα χρόνια..Χειρότερα…Σέ λίγο δέν θά ἔχουμε οὔτε νὰ φᾶμε…Πᾶμε ἀπό τὸ κακό στό χειρότερο κ.λπ. Καί κάθεσαι νὰ πιεῖς ἕναν ἔρμο καφέ καί σοῦ βγαίνει βιτριόλι…(ἐδῶ γελᾶμε…Γιατί ἄν δὲν τὸ πᾶμε στό κωμικό δὲν βγαίνει αὐτή ἡ ζωή…). Καί λές: Μαῦρη ἡ ὥρα ποὺ ἔκατσα ὁ ἔρμος νὰ πιῶ τόν καφέ…Καί μετά ἀρχίζει ἡ παρελθοντολογία τῆς καταστροφῆς: Ἐγώ θυμᾶμαι τότε ποὺ εἴχαμε κάτι παρτέρια ἔτσι, καί ἡ καρέκλα ἀλλιῶς καί ὁ τάδε ἔτσι κι ἡ τάδε ἔτσι…Καί ξεθάβουμε νεκροὺς πρίν 10 χρόνια, πρίν 20 χρόνια…Καί καλά νὰ τοὺς ξεθάψεις μιὰ φορά (ε, λές κάπου νὰ τούς θυμηθοῦμε ἔστω κι ἔτσι) ἀλλά νὰ τοὺς ξεθάβουμε καί κάθε ἑβδομάδα πάει πολύ…
Καί μετά τό χειρότερο: Ἡ ἄμετρη θεοποίηση τοῦ παρελθόντος…Καί ἡ ἀπόρριψη κάθε νέου…Ἄς εἶναι…Κι αὐτά κι ἄλλα καί πολλά συμβαίνουν στό διάβα μας τό καθημερινό…Κρατῶ τή φράση τοῦ π. Ἀνδρέα Κονάνου-τέλειο μάθημα-ὅταν λέγαμε κάτι σχετικό μὲ τὴν κατάκριση: Μή στενοχωριέστε ἀδελφή, μοῦ εἶπε. Σέ λίγα χρόνια καί αὐτοί κι ἐμεῖς δὲν θὰ εἴμαστε ἐδῶ στή γῆ…ΤΕΛΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ…ΓΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΤΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ…ΕΤΣΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΒΡΑΔΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ….
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ…

Κάθομαι καί σκέφτομαι πόσες τοξίνες εἰσπράττουμε καθημερινά…Ὄχι ἀπό τά χημικά τοῦ περιβάλλοντος μας ἀλλά ἀπό τά γλωσσικά τοξικά βέλη αὐτῶν ποὺ μέ τόση ἀγάπη μᾶς περιβάλλουν…Μπορεῖ νὰ εἶσαι ἐνήλικας, ὤριμος, μὲ σπουδές, ἔξυπνος καλλιεργημένος κ.λπ., ἀλλά πάντα θὰ ἀκούσεις συμβουλές τύπου: κόψε ἔτσι τή σαλάτα…ἤ τό πρωί νὰ τρῶς ἕνα γερό πρωινό…θά κάνεις αὐτό κι ἐκεῖνο μπλα, μπλά, μπλά γιά πράγματα τόσο ἁπλά καί αὐτονόητα…Καί τό μόνο ποὺ κάνεις εἶναι νὰ ἐπαναλαμβάνεις ναί, ναί, ναί, (γιατί μερικοί ἄνθρωποι ὅσοι καλοί καί ἀθῶοι κι ἄν εἶναι δέν ἀναπαύονται ἄν δέν πεῖς ναί) γιατί δέν θέλεις νά χαλάσεις δυνάμεις γιὰ νὰ δημιουργήσεις διπλωματικό ἐπεισόδιο. Γιά θέματα ὅμως ζωτικά καί οὐσιαστικά κανείς δέν ἔρχεται νὰ δώσει φαιά οὐσία. Κανείς νὰ σέ ρωτήσει τί καί πῶς…Καί μετά ἔρχονται οἱ τοξίνες τοῦ τύπου τῆς ἀποφατικῆς θεολογίας…: Πρόσεχε μήν ἀφήνεις αὐτόν καί τόν ἄλλον νὰ σὲ πλησιάσουν…Πῆρες σκύλο;; Ὁ τάδε ἔμεινε ἀνάπηρος ἀπό χτύπημα τοῦ σκύλου του! Ἔρχονται ἄσχημα χρόνια..Χειρότερα…Σέ λίγο δέν θά ἔχουμε οὔτε νὰ φᾶμε…Πᾶμε ἀπό τὸ κακό στό χειρότερο κ.λπ. Καί κάθεσαι νὰ πιεῖς ἕναν ἔρμο καφέ καί σοῦ βγαίνει βιτριόλι…(ἐδῶ γελᾶμε…Γιατί ἄν δὲν τὸ πᾶμε στό κωμικό δὲν βγαίνει αὐτή ἡ ζωή…). Καί λές: Μαῦρη ἡ ὥρα ποὺ ἔκατσα ὁ ἔρμος νὰ πιῶ τόν καφέ…Καί μετά ἀρχίζει ἡ παρελθοντολογία τῆς καταστροφῆς: Ἐγώ θυμᾶμαι τότε ποὺ εἴχαμε κάτι παρτέρια ἔτσι, καί ἡ καρέκλα ἀλλιῶς καί ὁ τάδε ἔτσι κι ἡ τάδε ἔτσι…Καί ξεθάβουμε νεκροὺς πρίν 10 χρόνια, πρίν 20 χρόνια…Καί καλά νὰ τοὺς ξεθάψεις μιὰ φορά (ε, λές κάπου νὰ τούς θυμηθοῦμε ἔστω κι ἔτσι) ἀλλά νὰ τοὺς ξεθάβουμε καί κάθε ἑβδομάδα πάει πολύ…
Καί μετά τό χειρότερο: Ἡ ἄμετρη θεοποίηση τοῦ παρελθόντος…Καί ἡ ἀπόρριψη κάθε νέου…Ἄς εἶναι…Κι αὐτά κι ἄλλα καί πολλά συμβαίνουν στό διάβα μας τό καθημερινό…Κρατῶ τή φράση τοῦ π. Ἀνδρέα Κονάνου-τέλειο μάθημα-ὅταν λέγαμε κάτι σχετικό μὲ τὴν κατάκριση: Μή στενοχωριέστε ἀδελφή, μοῦ εἶπε. Σέ λίγα χρόνια καί αὐτοί κι ἐμεῖς δὲν θὰ εἴμαστε ἐδῶ στή γῆ…ΤΕΛΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ…ΓΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΤΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ…ΕΤΣΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΒΡΑΔΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ….
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ…

Στέναξε ἡ θλίψη σὲ ἀέναο ρυθμό…Χαμόγελο πάνω στόν ἥλιο χάραξα…Ταξίδι ζητῶ μακρινό…

Μαγεύτηκα ἀπό τό τίποτα κι ἔπεσα στό κενό τῆς συνειδητοποίησης…
Φῶς καί πάλι φῶς!!!!

Νά πῶ συγκινοῦμαι;; Εἶναι κάτι μικρό…Χαίρομαι;; Πάλι δὲν ἐκφράζει αὐτό ποὺ νιώθω…Μέ παίρνετε τηλέφωνο καί μοῦ λέτε πόσο σᾶς στηρίζει ἕνα διαδικτυακό καί φωτογραφικό χαμόγελο, πῶς περιμένετε κάθε μέρα νὰ διαβάσετε αὐτές τίς λίγες γραμμές, πῶς σᾶς δίνει ζωή αὐτή ἡ σελίδα..Αὐτό μοῦ δίνει δύναμη καί θάρρος νὰ συνεχίσω…Νά δίνω κάθε μέρα ἕνα κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μου σὲ σᾶς. Νὰ τολμῶ νὰ ρισκάρω μέσα ἀπό τό θάρρος τῆς σχέσης αὐτῆς…Νά θέλω νὰ ἀγαπῶ, νὰ προσφέρω, νὰ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο ἐλπίδας μέσα ἀπό χίλιους δρόμους… Χαίρομαι νά κουράζεται τό χέρι μου νά γράφω σέ χαρτί τὰ ὀνόματα ποὺ μοῦ στέλνετε…Χαίρομαι νά ξέρω ὅτι μπορῶ ἔστω καί λίγο νὰ μετέχω στή χαρά καί στὸν πόνο σας…Χαίρομαι ὅταν ἔρχεστε στό μοναστήρι καί μοῦ λέτε: “Ξέρετε εἴμαστε φίλοι ἀπό τὸ facebook” …Εἶναι κάτι..πῶς νὰ τὸ πῶ;; Μαγευτικό…

Πόσο νά τρομάξεις καί νά πεῖς;; Πόσο νὰ φωνάξεις Κύριε ἐλέησόν με…Ἀκόμα καί ἡ ἀνάσα τοῦ Θεοῦ μυρίζει συγχώρεση, ἔλεος, μετάνοια…Καί μεῖς…Αὐτοί οἱ τόσο “τέλειοι” ἐμεῖς…Παίρνουμε τό σκῆπτρο τοῦ Θεοῦ στὰ χέρια μας καί χτυπᾶμε τοὺς ἀδύνατους, τούς ἀνθρώπους ποὺ ἔκαναν κάποια λάθη στή ζωή τους…Τοὺς κυνηγᾶμε, τοὺς ἀπειλοῦμε, τοὺς τρομοκρατοῦμε…Γιά τό καλό τους…Γιά τό καλό μας…Κάθισα σέ πέτρα ἀλαργινή καί ἀγνάντεψα τοῦτο τό ὡραῖο γαλάζιο…Καί Σοῦ φώναξα Θεέ μου: “Σῶσον με ἀπό ὅσους Σέ “ἀγαπᾶνε”…
Μόνος καί πληγωμένος σὰν βρεθεῖς μή διστάσεις νὰ κλάψεις..Μήν ἀπελπιστεῖς…Μή θαρρεῖς ὅτι ἔφτασε τό τέλος…Μά γιατί νὰ θυμᾶσαι πάντα τή σοφή ἐκείνη κουβέντα ποὺ “καταδιωκόμενος” ἱερέας σοῦ εἶχε πεῖ;; “Σέ λίγα χρόνια ἀδελφή , κανείς μας δὲν θὰ εἶναι σἐ αὐτὴ τὴ γῆ. Οὔτε ἐμεῖς οὔτε αὐτοί ποὺ μᾶς κατηγοροῦν”….
Σὲ πόνο, σὲ θλίψη, σὲ συκοφαντία, σὲ ἀβάσταχτο κακό μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν…Τή μόνη Ἀλήθεια…Ἀλλά καί τή μόνη Ἀγάπη…
Καί λιγώτερο μένος ἀδέλφια μου…
Τό τέλος ἐγγύς…

Ἕνα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιά ὅλους ἐσᾶς ποὺ μὲ στηρίζετε μὲ τὶς καθημερινές παρακολουθήσεις τῶν κειμένων μου…Ξέρω καί νιώθω ὅτι δὲν γράφω στό κενό, ἀλλά κάποιοι περιμένουν μὲ λαχτάρα ἴσως κάποιο κείμενο κάποιο χαιρετισμό…Τό ἔχω ἀνάγκη κι ἐγώ τό καλό σας σχόλιο, τόν καλό σας λόγο, γιατί κάθετι καλό ποὺ ξεκινᾶ τὸ ταρακουνᾶ μὲ ζήλεια ὁ διάβολος και προσπαθεῖ νὰ τὸ συντρίψει…Γιαυτό σᾶς ἱκετεύω ἐκτός ἀπό τά likes κάντε μου ἕνα κομπάκι στο κομποσχοινάκι σας, ἀνάψτε μου ἕνα κεράκι, πεῖτε δύο λόγια προσευχῆς ἀπό τὴν καρδιά σας γιὰ μένα. Θὰ πιάσουν τόπο στό θρόνο τοῦ Θεοῦ…Σᾶς φιλῶ…

Θά ἤθελα πρίν τήν καληνύχτα νὰ ζητήσω συγγνώμη σὲ ὅσους δέν προλαβαίνω νὰ γράψω, σέ ὅσους ξεχνῶ καί θὰ πρέπει νὰ μοῦ ξαναγράψουν παραγγελίες ἤ τά ὀνόματά τους…Δέν ἐπαρκῶ ἀνθρωπίνως γιὰ τόσους πολλούς γιαυτό καί οἱ γενικές ἀναρτήσεις καλύπτουν πολλά. Βέβαια, τυχαίνει καί φορές ποὺ ὑπάρχει ὁ χρόνος καί ἡ εὐκαιρία καί μιλοῦμε μὲ ἀρκετούς καί ἀπό τό τηλέφωνο…
Εὐχαριστῶ ὅλους, εὔχομαι καί ζητῶ καί τὶς δικές σας προσευχές…Νιώθω ὅτι μὲ περιβάλλει ἕνα ὡραῖο μπουκέτο ἀνθρώπινων ψυχῶν ποὺ εὐωδιάζουν καί ἄς πονοῦν…Μέσα ἀπό τόν πολύ πόνο ποὺ βιώνουμε καθημερινά, ἔρχεται ἡ αὐτοσυνειδησία, ἡ γνωριμία μέ τόν ἑαυτό μας, ἡ λύτρωση…Καί κάτι τελευταῖο: μή φοβᾶστε νὰ κλάψετε…Λυτρώνει …

Ἔνας καλός ἀδελφός ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ χτύπησε τό κουδούνι σήμερα…”Δέν θέλω νά σᾶς πάρω πολύ ἀπό τό χρόνο σας” (Τί εὐγενική κουβέντα καί μεγαλεῖο)-Δέν εἶναι ὅτι δὲν ἀγαπᾶς, δὲν εἶναι ὅτι δέν θέλεις νὰ δώσεις ἀλλά δέν ἐπαρκεῖς γιὰ τόσους καί τόσα…Πρέπει νὰ ἐπαρκέσεις γιά τήν προσευχή ποὺ εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τελικά πρός τοὺς ἄλλους…Δέν θέλω νά σᾶς πάρω τό χρόνο σας, μόνο νὰ σᾶς δωρήσω αὐτό…Καί μοῦ δίνει αὐτό τό καδράκι μὲ τὸ τροπάριο αυτό ποὺ εἶναι ἀπό τά πιό ἀγαπημένα μου ἐκ νεότητος…Τί μοῦ θύμησε…Πρωτίστως μοῦ θυμισε τό βιβλίο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Ἀργολίδος Νεκταρίου Ψαλῶ τῳ Θεῶ μου ἤ τῶ ἑαυτῶ μου;; Τό ὁποῖο συστήνω ἀνεπιφύλακτα νὰ ἀγοράσετε…Καί κατά δεύτερον μοῦ θύμισε τό μεγάλο πάθος καί τήν ἀρρώστια ἐμᾶς τῶν ψαλτῶν πού ξεχνοῦμε τόν Θεόν ἐνῶ ψάλλουμε καί Τόν πληγώνουμε κι ἐμεῖς μὲ τὶς πράξεις καί τὶς σκέψεις μας…
Τώρα ἡ ἐπίσκεψη τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ δέν ἦταν δῶρο Θεοῦ;;
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Κλείνω τά φῶτα καί στέκομαι ἔξω ἐκεῖ στό ξέφωτο χωρίς φῶς, χωρίς τίποτε, ἀλλά κρατώντας τά πάντα στά χέρια μου: Τήν ἀλήθειά Σου Χριστέ μου!!! ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΩ ΘΕΩ…Καί σφίγγω τό “ὡραῖο” στήν παλάμη τοῦ “τώρα”…Καί σήμερα καί αὔριο καί κάθε μέρα.

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος…Ποιό μήνυμα ἁπλό καί φωτεινό μοῦ ἔρχεται στό νοῦ;; Κάθε φορά ποὺ κρίνουμε αὐστηρά τόν ἄλλον, κάθε φορά ποὺ τὸν καταδικάζουμε μέ σκληρά λόγια στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νά ξέρουμε ὅτι μακρά ἀπέχουμε ἀπό τον Χριστό…Καί σίγουρα θὰ ἀποστρέψει τό πρόσωπό Του ἀπό μᾶς…Γίνε γλυκός ἀέρας ποὺ θὰ φωτίζει τούς ἄλλους. Γίνε ἀθόρυβη παρουσία ἀλλά μὲ τὴν ἀπουσία σου -μέ τήν ἀπουσία τῆς πίεσής σου…Γίνε λόγος παρηγορητικός, γίνε ἐλπίδα μετανοίας…Γίνε ἕνα γλυκό κελαήδημα στήν ψυχή τοῦ ἄλλου καί μή σκορπίζεις τόν πόνο, τήν ἀπογοήτευση, τήν ἀπελπισία. Αὐτό δέν θά τό ἔκανε ποτέ ὁ Χριστός..Καταδέξου καί ἄκου…Κοίτα μέ τι συμπάθεια κάθεται καί κουβεντιάζει μέ μια ἁμαρτωλή γυναίκα ὁ Χριστός ποὺ δὲν εἶναι ἕνας ὁμοιοπαθής σάν ἐμᾶς ἀλλά ἡ πηγή τῆς ἀγαθότητος, ἡ πηγή κάθε καλοῦ καί ἀγαθοῦ…Ὅμως δέν τό δείχνει, δέν κομπάζει γιαυτό δέν ρίχνει κεραυνούς γιὰ νὰ τὴν κάψει…Ἀλλά μέ τό γλυκό λόγο Του ρίχνει μέσα της τήν ἐλπίδα, τή σωτηρία, τή γαλήνη…ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;;

Καλή ἡσυχία,
καλή κι εὐλογημένη νύχτα…
Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους…
Ἦταν μιά νύχτα
ἦταν μιά ὥρα
ἦταν τό ἐδῶ καί τό τώρα μιᾶς καινούργιας ζωῆς…
Ἦταν ἡ ἀγάπη νὰ ἀγαπήσω αὐτό ποὺ ποτέ δὲν πιάνεται…

Κλείνω τά φῶτα καί στέκομαι ἔξω ἐκεῖ στό ξέφωτο χωρίς φῶς, χωρίς τίποτε, ἀλλά κρατώντας τά πάντα στά χέρια μου: Τήν ἀλήθειά Σου Χριστέ μου!!! ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΩ ΘΕΩ…Καί σφίγγω τό “ὡραῖο” στήν παλάμη τοῦ “τώρα”…Καί σήμερα καί αὔριο καί κάθε μέρα…

Μια αντίθεση αγάπης
Ένα Χριστός Ανεστη
Σε όλους όσους καθημερινά μου γράφετε είτε στο inbox είτε στο μαιλ…Είναι εκατοντάδες τα μηνύματα και δεν επαρκώ να απαντώ προσωπικά στον καθένα. ..
Κάποτε δίνεται όμως η εκ Θεου ευκαιρία και επικοινωνουμε και προσωπικά. ..
Είναι το πλήρωμα του χρόνου. ..
Σας ευχαριστώ και σας αγαπω ….
Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας…
Οι καθημερινές αναρτήσεις μου είναι η κατάθεση της ψυχης μου σε όλους. ..
Χριστός Ανεστη! !!!!!

Παράθυρο ανοιχτό να είναι η καρδιά σου….
Παράθυρο όμως με κάγκελα
Για να σε προστατεύουν
Από αυτούς που άκομψα θέλουν να εισελθουν
Και να συλησουν την ευγένεια της…

Λουλούδια στην πέτρα. .
Λόγια πάνω στην καρδιά μας τοξικά. ..
Ας μην τα αφήνουμε να μας πληγωνουν. ..
Εμείς οι γυναίκες έχουμε πολλή αγάπη, ευαισθησία, αλλά και πολλή δύναμη!
Μην καταρρέουμε, μη λυγιζουμε…
Ας προχωράμε με θάρρος. ..
Ας κάνουμε αυτό το απλό διακονηματακι που μας έδωσε ο Θεος αυτό το σήμερα. ..
Αυτό το μικρό και μεγάλο σήμερα
που μας έδωσε ο Θεος
Και αποτελεί το παν…
Το σκαλί για τον Παράδεισο! !!!

Σκληρό το αγκάθι του πόνου. ..Γυρίζει μέσα στην ψυχή και σμιλευει κάθε ακατεργαστη έννοια του μαρμαρινου εγωισμου μας… Στρεφεις τα μάτια μέσα -στο εντός του ποτηριου- και θέλεις να αντικρισεις αυτό το σκοτάδι που μέσα του εκκολαπτει με αίμα το… φως….

Κύριε προστάτευσέ με από όσους ορίζουν τον εαυτό τους προστάτη Σου…

“Φτάσε Θεέ μου ως εδώ στην άκρη της γης και κράτησε μου τα χέρια. ..Κράτησέ με ακόμα κι όταν έχει φανει η ολοκληρωτική μου καταδίκη. ..Συ γινωσκεις τα κρυφια της καρδιάς μου… Χάρη σε Σενα και Ζω και υπάρχω και αναπνέω…” (προσευχη)

Ὅλοι μας εἴμαστε ὄμορφοι ὅταν χαμογελᾶμε…Κοιμηθεῖτε μέ ἕνα γαλήνιο χαμόγελο ἠρεμίας καί σίγουρα θὰ ξυπνήσετε μέ ἕνα λαμπερό ὄμορφο πρόσωπο…
Κλάψτε μέ πόνο καί συναίσθηση καί θὰ ξυπνήσετε μὲ μιὰ καρδιά ἀνάλαφρη και λουλουδένια…
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ…
Εἴτε γελῶ Κύριε εἴτε κλαίω
εἴτε σηκώνομαι εἴτε πέφτω
πάλι δικός Σου εἶμαι!!!!

Μένω σέ κάποια ὑποδοχή τοῦ χρόνου
μετέωρη δίχως κενό
σέ ἕνα χῶρο σταθερό φτιαγμένο
ἀπό μένα γιὰ μένα…
Στίβαξα ἀναμνήσεις καί πόνο μπόλικο
ἔφτιαξα μιὰν ἀνθοδέσμη καί τήν κόλλησα στό περβάζι τοῦ οὐρανοῦ…
Νά σέ αὐτό ποὺ στέκεται σὰν δαμόκλειος σπάθη ἀπό πάνω μου
καί μέ παιδεύει…
Σίγουρα τρελλοί οἱ ποιητές…
Τρελλοί μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν πάει…
Στήνουν χορὸ στόν οὐρανό καί στέκονται νὰ αἰωροῦνται στό κενό τοῦ ἀπείρου…
Μά, τί μοῦ λές πάλι κι ἀπόψε;;
Ἔμεινα μόνος, λευκό πουλί μὲ μαῦρες φτεροῦγες
ὅλοι νὰ μὲ πετροβολοῦν καί κανείς νὰ μήν μέ πιάνει…

Χριστός Ἀνέστη!!!!
Καλή κι εὐλογημένη μέρα…Ξέρω ὅτι καί σήμερα θὰ εἶναι μιὰ δύσκολη μέρα γεμάτη μέριμνες, προβλήματα ἴσως καί μεγάλες στενοχώριες…Ξέρω ὅτι τό χθεσινό σου πρόβλημα καί πρόβλημά μου δέ λύθηκε, δέν ἔγινε κάτι τό ἀπίστευτα θαυματουργικό γιὰ νὰ μᾶς βγάλει ἀπό τή δυσκολία…Ὅμως ὑπάρχει κάτι θετικό: Ξημέρωσε ἄλλη μιά μέρα γιά μᾶς, ἄλλη μιὰ εὐκαιρία γιὰ τὸν οὐρανό, γιὰ τή μετάνοιά μας, γιά τήν ἀλλαγή μας…Ξημέρωσε ἄλλη μιά λαμπερή ἡμέρα, ἀνοιξιάτικη…Μποροῦμε νὰ χαροῦμε τά μικρά πράγματα: τόν πρωινό καφέ μας, τά κελαηδήματα τῶν πουλιῶν, τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου…
Τό χαμόγελο τοῦ ἄγνωστου ποὺ συναντᾶμε στό δρόμο καί μᾶς χαιρετᾶ δίνοντάς μας τήν προτεραιότητα…Τό καλημέρα ποὺ θὰ μᾶς πεῖ ἡ κυρία στό περίπτερο ποὺ θὰ ἀγοράσουμε τήν ἐφημερίδα…Τόσα ὡραία καί ἁπλά ποὺ συνθέτουν μιὰ ἀνθοδέσμη τῆς ἡμέρας μας…Ἄς μήν κοιτᾶμε πάντα τήν ἀνθοδέσμη μαραμένη χωρίς νά εἶναι καί τό ποτήρι μισοάδειο ἀντί γιά μισογεμάτο…😊
Ἔτσι σήμερα ἔχοντας αὐτή τή διάθεση κι αὐτή τήν ἐλπίδα σκέφτηκα νὰ μοιραστῶ τίς σκέψεις μου μαζί σας καί νὰ σᾶς προσκαλέσω νὰ λάβετε μέρος ὅσοι μπορεῖτε στὶς ἑτοιμασίες γιὰ τὸ πανηγύρι μας ἀλλά καί σὲ ἐνεργό δράση τίς κύριες ἡμέρες τῆς πανηγύρεώς μας δηλ. στίς 4 Ἰουνίου τό ἀπόγευμα καί στίς 5 Ἰουνίου ἡμέρα Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος… Τά διακονήματα εἶναι ἀρκετά ἀλλά ὄχι λίαν κουραστικά. Ὅσες κυρίες θέλετε νὰ λάβετε μέρος καί νά ἔχετε αὐτήν τήν εὐλογία, θὰ χαρῶ νὰ ἐπικοινωνήσω μαζί σας στό μέσσεντζερ. Γράψτε μου τό τηλέφωνό σας καί θὰ ἐπικοινωνήσω ἐγώ μαζί σας…ΠΑΝΤΑ ΧΟΡΗΓΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ…
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!!!

Θέλεις νὰ ἀκολουθήσεις τήν καλή τή στράτα…
Προσεύχεσαι γιαυτό…Μά συνέχεια σέ συναντᾶνε κακοτοπιές…
Σέ βρίσκουν βουνά καί ἐμπόδια…
Θηρία ποὺ πᾶνε νὰ σὲ κατασπαράξουν…
Κάνε κουράγιο…
Μήν ἀποκάμεις…Ἀκόμα κι ἄν λίγο ξέφυγες δέν ἔχασες τήν ἐπιθυμία γιά τή στράτα τήν καλή…
Θυμήσου…Εἴμαστε αὐτό ποὺ θέλουμε τελικά κι ὄχι αὐτό ποὺ τώρα εἴμαστε καί βλέπουν οἱ ἄλλοι…

Φῶς καί πάλι φῶς…
Ἀντιδρῶ σέ κάθετι σκοτεινό…
Σέ κάθε λόγο ποὺ μὲ κάνει νὰ γεμίζω σκοτάδι…
Σέ κάθε σχόλιο ποὺ λέγεται γιά “τό καλό μου” καί γεμίζει τήν ψυχή μου καί τήν ψυχή τῶν ἄλλων μέ λάσπη…
Ἀκρίτες στά πνευματικά μετερίζια…
Μάχομαι γιά τήν Ἀλήθεια καί γεμίζω πληγές μέ αἷμα νοητό…
Χριστέ μου, Ἐσύ τό ξέρω δέν θά φύγεις…
Δέν θά μέ ἀφήσεις μόνη…
Δέν θά μέ κρίνεις μέ σκοτάδι…
Δέν θά μέ δεῖς μέ τα μάτια τά ὑλικά, τά ψεύτικα…
Ἀλλά θά στρέψεις στήν καρδιά μου τό νοητό λαμπερό Σου φῶς
καί θά τήν ἀνακαινίσεις…Θά την κάνεις φωτεινή καί καθαρή…
Σέ προσκυνῶ
Σέ ΔΟΞΟΛΟΓΩ
Σέ ἀνυμνῶ καί μεγαλύνω…
Σύ μοῦ δίνεις κουράγιο καί ἐλπίδα…
Ἐσύ μὲ κρατᾶς ἀπό τό χέρι στήν ἰσορροπία στό σκοινί τοῦ πυρός ποὺ λέγεται ἐπίγεια ζωή…

Στό γαλάζιο μιᾶς νοητῆς θάλασσας ἔστειλα τήν εὐχή μου…
Νά σέ κρατᾶ νὰ μή χαθεῖς στῆς δίνης τὴν ἁλμύρα…
Τήν προσευχή σοῦ χάρισα
καί πῆρα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς…
Βάστα καρδιά μου βάστα
τόν πόνο καί τήν λησμονιά
καί κάθε καταιγίδα…
Μεῖνε στῆς θάλασσας τὴ νοητή ἀπαντοχή
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΣΟΥ!!!!

Ἀπέχω ἀπό τὸ ὄνειρο ὅσο μιὰ παλάμη…
Μόνο μὲ τὸν ἄνεμο μιλῶ καί συνεννοοῦμαι σὲ κύματα μήκους μακρινοῦ…
Κάθε εὔθραυστο κομμάτι γυμνό στὴν Ἀλήθειά Σου …
Ράγισμα καί…ἐδῶ στό τώρα τό ποτέ τοῦ ὀνείρου…
Αὔριο δέν θά ὑπάρχει αὐτή ἡ μικρή ζωή…Ἀλλά ἕνα αὔριο πιό ἀληθινό ποὺ δὲν τὸ βλέπουμε..

Σέ σένα ποὺ ἔχεις ἀπελπιστεῖ…(Δεῖγμα γραφῆς ἀπό τό νέο βιβλίο)

Ὅλα νομίζεις ὅτι ἔχουν τελειώσει…Δέν ἔχεις κουράγιο γιά τίποτε…Ὁ ἀγαπημένος σου σέ ἐγκατέλειψε…Δέν ἀγαπᾶς πιά τόν σκληρό συζυγό σου…Καμιά ἐλπίδα στά οἰκονομικά σου…Ἡ ἐκκλησία ἀπόμακρη καί σκληρή. Ξυπνᾶς καί δέν θέλεις νά ξυπνήσεις. Σοῦ φαίνονται ὅλα μαῦρα καί εἶναι…Ἔτσι τό νιώθεις…Ποιό τό νόημα νά ζεῖς;;
Κι ὅμως…Νά σοῦ πῶ μιά ἁπλή μέθοδο;; Βγές ἔξω στό δρόμο, στή δουλειά σου, μέσα στό σπίτι σου καί χάρισε μιά ἀγκαλιά. Ἕνα χαμόγελο. Ἕνα συγγνώμη…Μιά ἁπλή φράση : “Κάνε κουράγιο” . Μά, πῶς θά πῶ ἐγώ αὐτά ἐνῶ εἶμαι χάλια;;
Μπορεῖς!!! Πόσες φορές προσποιήθηκες κάτι ποὺ δέν τό ἔνιωθες;; Πόσες φορές εἶπες πράγματα ποὺ δέν τά πίστευες;; Καί σοῦ βγῆκαν γιά κακό;;
Δέν ἔχω τίποτε νά δώσω, εἶμαι πάμφτωχος λές…
Κι ὅμως! Ἔχεις!!! Ἕχεις ἕνα χαμόγελο.
Κόψε ἕνα ἀγριολούλουδο καί χάρισέ τό στόν πρῶτο πονεμένο ποὺ θὰ συναντήσεις μπροστά σου. Τρελό;; Κι ὅμως μέσα σου θὰ ἀνθίσει τό πρῶτο χαμόγελο!!!!
Κάντο καί τώρα καί θὰ δεῖς τεράστια ἀλλαγή πρῶτα μέσα σου…
Δοκίμασέ τό τώρα!!!!
Θά δεῖς θαύματα!!!!

Ἡ ζωή μας εἶναι στιγμές τοῦ Θεοῦ…Σήμερα πόνος καί δοξολογία, ἀλλά ὄχι ἀπελπισία. Αὔριο χαρά, ἀλλά ὄχι ἔπαρση…
Νά πονᾶς, ἀλλά νά εἶσαι τοῦ Θεοῦ…
Μέσα στή ζωή, πίστεψέ με, συμβαίνουν ὅλα αὐτά, αὐτές οἱ θλίψεις, οἱ ἀποτυχίες, οἱ ἐξαπατήσεις τῶν ὀνείρων μας, οἱ λάθος ἄνθρωποι ποὺ συναντήσαμε καί θὰ συναντήσουμε, γιά νά γίνουμε καλύτεροι…Νά γίνουμε πιό ἐλεύθεροι…Νά γίνουμε πιό γνήσιοι…
Γιά νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε. Νά συγχωρᾶμε. Γιά νά μήν ποῦμε ποτέ: Ἐγώ Θεέ μου δέν εἶμαι σάν αὐτόν ἐκεῖ τόν τελώνη…Μεγάλο μάθημα αὐτό…
Ξέρεις τί ὀμορφιά κρύβεται στό νά εὐχαριστήσεις τό Θεό γιά ὅλα αὐτά τά φριχτά καί ἀπαίσια ποὺ βρέθηκαν στό διάβα σου;; Ἀκόμα πίστεψέ με, κάπου μέσα σέ αὐτά βρίσκεσαι κι ἐσύ…Γιατί κάπου μέσα μας ὑπάρχει ἕνα θηρίο, πού λέγεται ἐγώ, καί πρέπει νά πεθάνει…Εἶναι τό μόνο ποὺ θά πεθάνει γιά νά ζήσει ἡ ψυχή μας ἀληθινά…

* Ονομάζομαι Σωφρονία μοναχή (κατά κόσμον Φαρμακίδου Εὐαγγελία) ὀρμωμένη ἐκ Ρόδου. Ἔχω σπουδάσει φιλοσοφία στή Φιλοσοφική Σχολή Ἀθηνῶν καί ὁμιλῶ ἀγγλικά καί Ρωσικά. Ἔχω ἀναλάβει τήν ἀνασύσταση τῆς παλαιᾶς καί ἱστορικῆς μονῆς ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΚΡΑΤΑΣ και παράλληλα ἀσχολοῦμαι μέ τήν ποίηση καί τή λογοτεχνία. Ἔχω ἐκδώσει τά ἑξῆς βιβλία: 

1. Σιωπηλοί διάλογοι (ποίηση)
2. ΙΛΑΣΘΗΤΙ (Ποίηση και πεζά)
3. Κόγχες τοῦ οὐρανοῦ (ποίηση καί πεζά)
4. Τό τώρα τοῦ Θεοῦ (πεζογραφήματα-ἐγχειρίδιο χαρᾶς)

Πιστεύω στό τώρα τοῦ Θεοῦ. Στή χαρά ὡς νοηματοδότηση τῆς ζωῆς… Διατηρῶ σελίδα στό facebook καί δύο blog στά ὁποῖα δημοσιεύω τά ἄρθρα μου καί τίς σκέψεις μου. 

https://sistersofronia.blogspot.gr/

http://imagiastriadasakratas.blogspot.gr/