Fractal

Ποίηση εσωτερική αλλά όχι εσωστρεφής

Γράφει η Χαρά Νικολακοπούλου // *

 

Κυριακή Καρσαμπά, «Σχεδόν Γυμνή σαν την Αλήθεια», εκδόσεις ΑΩ 2018

 

Κοίτα…
Περπατάμε δίπλα σε ένα ηφαίστειο
μα εμείς δεν σκεφτόμαστε τη λάβα.
Χαζεύουμε δήθεν ανύποπτοι
τ’ αγριολούλουδα στις πλαγιές
πλάι στον κρατήρα.

 

Με τον πρωτότυπο τίτλο «Σχεδόν Γυμνή σαν την Αλήθεια»  κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της ποιήτριας/γιατρού/ ζωγράφου Κυριακής Καρσαμπά. Όμως οι λέξεις κάνουν τα δικά τους παιχνίδια. Απαλείφοντας το σχεδόν και το σαν, τι μένει; Δύο λέξεις που διαθέτουν μεγάλη δύναμη:  Γυμνή και Αλήθεια, η αλήθεια που απορρέει από τα πεπραγμένα του βίου όταν όλα τα προσχήματα και τα περιττά στολίδια εκπέσουν. Η αλήθεια που αναδύεται ατόφια και απροκάλυπτη όταν τα πρόσθετα, διακοσμητικά, άχρηστα εν τέλει στοιχεία, ασφυκτικά και επιβαρυντικά της ζωής, απορριφθούν. Όμως εδώ, συνεχίζοντας το παιχνίδι των λέξεων, κάνει αισθητή την παρουσία του το σχεδόν που ανεπαισθήτως στην αρχή, και πιο ηχηρά κατόπιν, επιβάλλεται. Και το σαν που μας θυμίζει πως πρέπει να τηρηθούν οι αναλογίες του τίτλου ακριβώς όπως τις σχεδίασε η ποιήτρια.  Για να περάσουμε στις εσωτερικές σελίδες και να διαβάσουμε «Σχεδόν γυμνή στα ποιήματά μου σαν την αλήθεια που ποτέ ολόγυμνη δεν παρουσιάζεται.»

Η ποίηση της Κυριακής Καρσαμπά είναι εσωτερική αλλά όχι εσωστρεφής, αντιθέτως απλώνεται και τυλίγει σαν δίχτυ αγάπης και ήρεμης σοφίας τον αποδέκτη της. Είναι ποίηση μυστηριακή, εξαγνιστική και μυητική στο μεγάλο θαύμα του εσώτερου εαυτού. Ποίηση βαθύτατης αυτογνωσίας, απλή αλλά διόλου απλοϊκή. Λιτή και απέριττη, δουλεμένη στο έπακρο, απαλλαγμένη από στολίδια και περιττά τεχνάσματα.

Κύριε, σ’ ευχαριστώ
που άφησες ανέπαφη
την παιδική μου καρδιά
εκεί στον κρυφό μου κήπο
για να μπορώ ακόμα
να εκπλήσσομαι
και να θαυμάζω!

Τα θέματά της είναι ποικίλα σε μια πρώτη ανάγνωση, αν όμως εισχωρήσει κανείς πιο προσεκτικά στο κουκούλι των στίχων της, δεν θα δυσκολευτεί να ανακαλύψει πως πίσω από όλα της τα ποιήματα βρίσκεται η Ζωή με ζήτα κεφαλαίο με όλα τα μικρά και μεγάλα της θαύματα.

«και φεύγει η δική μας η ζωή αλλά η Ζωή εδώ είναι πάλι να ξεφυλλίζει σελίδες ημερολογίων» ομολογεί σε ένα της ποίημα.

 

Κυριακή Καρσαμπά

 

Οι υπέροχες αντιφάσεις του βίου, ο κρυφός ρόλος του ποιητή και η τρυφερή μοναξιά του, η ανταμοιβή της αγάπης, οι μουσικές των μεσονυχτίων, η νύχτα με τα παρήγορα σκοτάδια της, η νοσταλγία για μια χώρα που είχε πάντα δίπλα της, η ευγενής ράτσα των πουλιών,  τα λουλούδια, ο μεγάλος καβαλάρης του θανάτου, οι αγαπημένοι της που δεν βρίσκονται πια κοντά της, ο έρωτας που έρχεται για να τινάξει από πάνω μας τη θνητή σκόνη που μας σκεπάζει, στολίζουν σαν μικρές λαμπερές ψηφίδες το πολύχρωμο μωσαϊκό  της ποίησής της. Και πάνω από όλα μια βαθιά, παρήγορη , αναζωογονητική, μακάρια σιωπή που την ακούς σχεδόν να θροΐζει σε κάθε σελίδα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Με μουσικότητα και χορευτικά βήματα οι στίχοι της διαγράφουν το τραγούδι της επιστροφής στο γαλήνιο χωνευτήριο της σιωπής. Ποιήματα- μικρά πετράδια στα οποία «η Σοφία ήρεμα κυλάει στο κύτταρο χωρίς επεξηγήσεις

Ποίηση εντέλει αποσταγματική, αυθεντική και μινιμαλιστική, βαθιά και ουσιαστική. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά ποιήματά της έχουν την κομψότητα, τη χάρη και το πυκνό νόημα των επιγραμμάτων.

 

 

* H Χαρά Νικολακοπούλου είναι φιλόλογος- συγγραφέας

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top