Fractal

Ποίηση είναι…

Του Νίκου Ρούπα // *

 

 

Η οδυνηρή αποκάλυψη ενός ψεύδους δυο βήματα μακριά απ’ την αλήθεια είναι λόγος ποίησης.

Η συγχώνευση μιας αρχαίας αβύσσου μεταξύ ουτοπίας και πραγματικού παραπέμπει σε ποίηση.

Στο χείλος του φοβερού, μα και στη σιγουριά της άπνοιας, μια σκιά μόνη κοιτά αντάμα στον ποιητή. Έτοιμος να βυθιστεί στη φρίκη, έτοιμος να λάμψει ως διάττοντας αστέρας στο στερέωμα. Άλλοτε φωνακλάς και άλλοτε μισόλογος, αναλόγως της περίστασης και του πάθους.

Τούτη η σκιά κάτω από την οποία μπορούμε να κρεμάσουμε με ασφάλεια τον επιούσιο μας, μα κι η εκκρεμότητα μιας όποιας άγνοιας σ’ απόσταση ανάσας απ’ τον χαμό ή τον σωσμό,  είναι και αυτό ποίηση.

Είναι όλα τα φοβερά ή μηδαμινά μικρά γεγονότα που ωριμάζουν μέσα στον ασκό της αβεβαιότητας πριν γίνουν έκρηξη και πυροτέχνημα που εκτινάσσει στο χάος, με απίστευτα βία.

Είναι οι φανταστικές αγάπες, τα ατέρμονα του πόθου μας, οι σκιαγραφήσεις μιας ελπίδας ίδια με τον πεταμένο σπόρο, από χρόνια, σε χέρσο τόπο και που πάει να ανθίσει!

Είναι σίγουρα ποίηση.

Η σιωπή των αυθεντικών αλανιών, οι αργόσχολοι που κατεβαίνουν αποβραδίς στις πλατείες και στα πάρκα και στερούν στα περιστέρια τα πεταμένα ψίχουλα και τ’ απομεινάρια της καλοσύνης των υπολοίπων περαστικών, είναι κι αυτό ποίηση.

Συμβαίνει να στοχάζονται πολλοί: αργόμισθοι, αργόσχολοι και πολυάσχολοι, τεμπέληδες, βαρεμένοι, πνευματιστές και γιάπηδες .…………. ο καθένας πάντα για τον δικό του λόγο. Ο στοχασμός τους είναι αυτούσιος ο σαρκασμός στην ποίηση, το ξετσίπωμα της ποιητικής ουσίας.

Η σκέψη  τους δεν ποιεί, αλλά φτιάχνει. Φτιάχνει σχέδια για το σαββατοκύριακο, φτιάχνει όνειρα για τους δύστυχους και παράδες για τους πλούσιους, φτιάχνει εκμεταλλευτές και θύματα.

Ο πραγματικός ποιητής δεν συλλογιέται, γιατί  δεν προλαβαίνει. Ρίχνεται ευθύς  κι ασυλλόγιστα στο άγριο μακελειό των φωνηέντων και των συμφώνων και με τη αντάρα του εξευγενίζει τα φαντάσματα του νου και πετά  ό,τι άσχημο περισσεύει.

Δημιουργεί λόγο, σημασία κι αφορμή, χαμό, ζωή. Ποιεί.

 

Ποίηση είναι η εμμονή του νέου ποιητή στο τίποτα. Στην αποθέωση του ελάχιστου και του μηδενικού.

  

 

Κάποτε

 

Κάποτε θα ξυπνήσουμε

χωρίς ουρανό

μια μαύρη τρύπα θα χάσκει

πάνω απ’ το κεφαλάρι μας

 

Κι ήλιος θα ‘ναι μια πληγή ανοιχτή

στα κατώφλια των σπιτιών μας

κι ο θλιβερός νεκρός μα πεινασμένος θα σέρνει

το κουφάρι του στους δρόμους, εικόνα ασάλευτη.

 

Τα δέντρα θα γενούν τον θάνατο πουλιών

κι οι θάλασσες στεγνές κηλίδες, άνυδρες.

Μέσα στους χείμαρρους της σιωπής σου

θ’ αναστενάζει ένας τυφλός, ο δραπέτης με τις χειροπέδες

 

Εκών / άκων, του Γαλέριου η ήττα θα σαλπίζει

Και εμείς θεατές στη νίκη ενός γνωστού αγνώστου

Κωνστάντιου

 

 

Νίκος Ρούπας

Αθήνα 01/02/02

 

 

Είναι η ποίηση το φιλί και το νερό και οι απίθανες μηχανές του νου που σε τραβούν μακριά από τούτα ορθάνοιχτα μάτια της ζωής, για να σου δώσουν ύπνο.

Είναι ποίηση κι η μυρωδιά των εκκλησιών που αναδίδουν κάτι από Χριστό, από κρίνους κι από πάθη. Το λίγο περισσότερο απ’ τη μπόχα των σκοτεινών συρταριών του παλιακού Δημαρχείου που χρειαζόμαστε  για να επιβεβαιώσουμε γέννηση  και θάνατο ενός εαυτού που δεν πρόλαβε καλά-καλά να δαγκώσει από τη ρόγα της ζωής.

Είναι οι νυσταγμένες γάτες της μαμάς μου που χορταίνουν την νύστα και την πείνα τους με νιαουρίστικα στιχάκια.

 

Ποίηση είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος, μιας συλλαβής!

 

Είναι ποίηση να καταφέρεις να ανατρέψεις την ηρεμία όσων τολμήσουν ή ατυχήσουν να σε διαβάσουν, και να ’σαι ο εφιάλτης εκείνων που αρκέστηκαν στο φυλλομέτρημά των αράδων σου.

Ποίηση είναι να ’σαι οι απανωτές εκρήξεις στο σώμα μιας ήμερης συνείδησης και να ’σαι το καρφί που εισβάλει οδυνηρά στον κώλο του ανόητου μικρίσκου, ή κάποιας γηραιάς αδερφής κάθε φορά που χρησιμοποιεί το χειρόγραφο που του χάρισες για ν’ ανακουφίσει τον ευαίσθητο πισινό του στα βρεγμένα και παγωμένα παγκάκια μιας πονηρής βραδινής τσάρκας στο πάρκο.

Μοναχική είναι η ποίηση.

Ποίηση είναι να….

….και με τα χέρια στις τσέπες.

 

 

Στο σκοτάδι

 

Στο σκοτάδι δεν υπάρχει ασχήμια….

Στην καρδιά μου υπάρχει αγάπη, φως!

Στο λευκό γιασεμί του Σεφέρη,

που πάντα λευκό μένει,

και που αγαπώ να αναπνέω ελεύθερα

όταν νιώθω χαρούμενος,

όταν πάλλω το κορμί μου και σύρω για χορό,

όταν δυνατά θα κλάψω,

υπάρχει αγάπη, φως!

Κι όταν πάλι η ελπίδα μου κρυφτεί,

και τα μάτια θαμπώσουν,

καθρεφτίζομαι στα αστέρια

και ανακαλύπτω, ξεγεννώ…….

Κρατώ αιώνια τούτη την εικόνα δική μου,

γιατί παύω να είμαι μόνος,

βρίσκω Την Αγάπη, βρίσκω Το Φως!

 

Νίκος Ρούπας

Μάρτιος 2002 Αθήνα

 

Βαθιά υπόκλιση ..Αυλαία.

 

Τέλος

 

 

* Ο Νίκος Ρούπας γεννημένος στην Αθήνα και με καταγωγή από την Εύβοια, είναι μουσικός. Απ’ το 2002 ασχολείται εντατικά με τη μετάφραση ελληνικών αρχαιολογικών κειμένων στην αγγλική σε συνεργασία με πολλούς Έλληνες αρχαιολόγους. Κείμενά του έχουν εκδοθεί στο Archaeology Magazine of New York, καθώς και προσωπικές του αρθρογραφίες κατά το 2011-2012. Η αγάπη του τόσο για τη γλώσσα όσο και την ιστορία αυτής αποτελούν αναπόσπαστοι παράγοντες τόσο στις ποιητικές του απόπειρες, στα πεζά, όσο και στα διηγήματά του.

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top