Fractal

Ποίημα: “Άτιτλο”

Της Κικής Κωνσταντίνου // *

 

 

 

άτιτλο

 

Εγώ τη Πατρίδα μου τη βάφτισα Χαρά

να μου θυμίζει πως μπορεί να δακρύζει από συγκίνηση η Ελπίδα.

 

Της φόρεσα ένα πέπλο λευκό και της στόλισα με ένα κλαδί ελιάς τα καστανά μαλλιά της. Της έδωσα να κρατά στο χέρι έναν υδάτινο σταυρό και ράντισα τους ώμους της με λίγες στάλες μύρο.

 

Της είπα να πάψει να με ακολουθεί και να με αφήσει να ζήσω με το τρόπο που επέλεξα μα εκείνη θέλοντας να με αγκαλιάσει μου χάρισε ένα σκοινί χρώματος μπλε.

 

Ήξερα πως ήθελε να με ξεγελάσει μα μέσα μου ένιωθα πως δεν ήταν κακιά, ίσως όμως να ήταν ένα παιδί που ήθελε να παίξει.

 

Μια γάτα λευκή είδα να κυνηγά ένα μαύρο κουφάρι και σκέφτηκα πως

θα ήθελα να ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι.

Έτσι για μια αλλαγή, για μια ουτοπική παράσταση που λίγοι, ίσως μόνο εγώ να είχα την τύχη να πληρώσω, να κοιτάξω.

 

Είδα κι ένα γιασεμί να μαραίνεται σε μια αυλή που κάποτε άνηκε στη γειτονιά μου

μα τώρα πια δε με πείραξε, σκέψου δε με πείραξε.

Κι ας αγαπώ ακόμη τόσο πολύ τα γιασεμιά, τα κρίνα, τις δάφνες και τ’ αλώνια.

 

Τ’ αλώνια ναι…

Υπάρχουν άραγε ακόμη εκεί τα άλογα που από παιδί θυμάμαι;

Υπάρχουν οι άνθρωποι που ανέβαιναν σε αυτά και κατακτούσαν τον δικό τους κόσμο;

Κι αν υπάρχουν τη σημασία έχει;

Κανείς δεν ιππεύει με την ίδια χαρά και το ίδιος πάθος όπως παλιά.

 

Άσπρισαν τα μαλλιά σου μα οι κάλτσες σου είναι ακόμη παιδικές.

Σε μια φτωχογειτονιά έχω ανάγκη να φτιάξω απόψε λάσπη.

Πρέπει να μπαλώσω τόσες λακκούβες που στη σκέψη και μόνο κουράζομαι.

Μήπως να τρέξω να αγοράσω το τελευταίο, εκείνο παξιμάδι;

 

Προλαβαίνω άραγε Πατρίδα μου;

Προλαβαίνω;

 

Κι αν είναι ήδη αργά;

Κι αν το σήμερα δεν άρχισε ακόμα;

 

 

* Η Κική Κωνσταντίνου μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Τη συναντά κανείς στο www.ekfrastite.blogspot.com.
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top