Fractal

Ένα ποίημα και τρεις φωτογραφίες

Της Αργυρώς Κωνσταντάκη //

thumbnail_argyrw2

 

 

Παρακμάζω παρήκμασα

Επιθυμώ την κρύπτη της πιο βαθιάς μυρμηγκοφωλιάς

να κοιτάζω τον κόσμο της υπεράνω.

Ανεπιθύμητος να μαι

και να δέχομαι την επίθεση των αυτοχθόνων.

Εχθρός της κοινότητας

εχθρός αόρατος

απτός ωστόσο

γίγας να μαι

και να ναι στο έλεός μου οι κερασφόροι μικροί δαίμονες…

Δοξάζω απόψε την παρακμή εφόσον

δε μισώ πια αυτή τη χώρα.

Δε μισώ καν αυτή τη χώρα πια.

Δε μισώ καν.

Κοιτάζω το θολό φεγγάρι

συστρέφεται το στομάχι μου

κι ο καταπιώνας μπουκώνει αέρα και χώμα

το σύμπαν απόψε δε διαστέλλεται,

τζάμπα οι ωδίνες!

Μόνο συστολές σ’ ένα τράχηλο που σκληραίνει

να κρατήσει το τέρας στο αυγό του…

μα κείνο τρέμει από ηδονή.

Μαστιγώνει το θερμό πηχτό αέρα και σφυρίζει

φτύνοντας δηλητήριο.

Στη μυρμηγκοφωλιά οι μικροί δαίμονες παλεύουν να διώξουν τον εισβολέα.

Τέλος και της παρακμής!

Τα μυρμήγκια θα λιώσουν κάτω απ’ τα πέλματα

– του αέρα; τα δικά μου;

… αδιάφορο!

Κι ο εχθρός θα βαλτώσει στην πήχτρα

και το θολό φεγγάρι θα συστέλλεται σε μάζα πυκνότατη και θα ρθει να με χαιρετήσει

κουνώντας μαντήλι μεταξωτό…

 

(Φωτο επίσης της παρακμής…)

 

thumbnail_argyrw3

thumbnail_argyrw1

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top