Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση και τρία μικρά πεζά
31/07/2014, 11:38 πμ

Ποίηση και τρία μικρά πεζά

της Τζούτζης Μαντζουράνη // *

 

penn

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΒΡΑΧΟΣ.

Πόσοι θάνατοι την άγγιξαν,
πόσο την εξαπάτησε η ζωή!
Πάντα όρθια στάθηκε.
Ούτε ενα δάκρυ
δεν άφησε να φανεί
ότι έτρεξε από τα μάτια της.
Μόνη της ύστερα
έκλαιγε
πάντα  μόνη.
Μόνη της έπεφτε,
μόνη της σηκωνόταν ξανά,
και όρθια συνέχιζε.
Κ’ ύστερα κουράστηκε.
κι’ άλλο κουράγιο λες
δεν της έμεινε.
Έπιασε το κεφάλι της
με τα δυο της χέρια
και έκλεισε τα μάτια,
να συγκρατήσει την απόγνωση,
να μην ξεφύγει
να μην πέσει,
να βρει τη δύναμη
να μπορέσει να σταθεί
όρθια ξανά.
Και έμεινε έτσι.

Από κάτω η παραλία, έχει φτιάξει μια μικρή αμμουδιά.
Πάντα ήρεμη και προστατευμένη από όλους τους αέρηδες, είναι το καταφύγιο όλων όταν πιάνουν τα μελτέμια.
Τις νύχτες με φεγγάρι, ο βράχος είναι ήρεμος και στέκει εκεί, αγέρωχος…
Και από κάτω, μαζεύονται τα ερωτευμένα ζευγαράκια και βλέπουν το φεγγάρι , ν’ ανατέλλει βαθειά μέσα από το πέλαγος…

 

ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. ένα μικρό νυστέρι, όχι απαραίτητα αποστειρωμένο, καμιά φορά, ο πυρετός που προκαλεί η μόλυνση είναι και επιθυμητός. Χαράζεις κάπου κοντά
στο μέρος της καρδιάς,
βουτάς την πέννα στο αίμα, πονάς, νοιώθεις, γράφεις…
περιμένεις να στεγνώσει το χαρτί,
μουτζουρώνεις ό,τι δεν σ’ αρέσει, ξαναδοκιμάζεις… περιμένεις να ξυπνήσει αυτός που θα το διαβάσει… κοιμάσαι ανήσυχα, έχεις αγωνία, κρίνεσαι και κρίνεις. σε τσακίζει η απόσταση που σε σώζει! Την μισείς και της χρωστάς ταυτόχρονα.

 

 

Βρίσκομαι στην κυριολεξία να πετάω πάνω από τα σύννεφα αγάπη μου… Εδώ με βρίσκει το μήνυμά σου και με γεμίζει χαρά… Πετάω για Νέα Υόρκη και είμαι πάνω από τον Ατλαντικό… Σκέφτομαι και γράφω κάποιες σκέψεις μου και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου…
ΔΙΑΛΟΓΟΙ. ….”-Είναι τρομερά περίεργη η αίσθηση να πηγαίνεις αντίθετα στον χρόνο τώρα για μένα δεν υπάρχει ώρα, μόνο η ώρα του σ’ αγαπώ στις 5.30 κάποιου σημείου της γης, που δεν υπάρχει εδώ που είμαι, το μόνο αληθινό είναι τα αισθήματά μου… – μπορείς να το σκεφτείς αυτό?
-είναι υπέροχο
-και τελικά συνειδητοποιεί κανείς, οτι αληθινό είναι μόνο ότι νιώθουμε και ότι ζούμε
-είναι το μόνο
_ο χρόνος είναι μια παραίσθηση ένα προϊόν που εφηύραμε μόνο το Τώρα υπάρχει και το Χθες, είναι μια ανάμνηση…”

 

Μόνο το “άπιαστο” μπορείς να κρατήσεις κοντά σου…
Μισό μέτρο χιόνι έξω, απόλυτη ησυχία, κι εγώ παίζω με τις λέξεις, μια στον “Μανατζερ”, μια σε ένα ποίημα μια σε ένα διάλογο…
Η Λέξη!
Το απόλυτο θαύμα του κόσμου αυτού…Η δύναμη και η καταστροφή του.

* H Τζούτζη Μαντζουράνη είναι ποιήτρια και μεταφράστρια.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top