Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Φωνές”
27/04/2016, 12:14 μμ

Ποίηση: “Φωνές”

Από το Φις //

 

f6

 

 

Οι φωνές ουρλιάζουν όταν διεκδικούν,

όταν αδικούνται, όταν αδικούν.

Προσανατολισμένες προς εκτόνωση,

σε πηγάδια θυμού κόκκινου

και μαύρου…ενίοτε.

Εμπνευσμένες στείρας έμπνευσης,

από δευτερόλεπτα της ανθρώπινης φύσης

και λύσης.

Και οι άλλες…

οι φωνές, οι πνιχτές,

οι σιωπηλές, οι αθόρυβες,

οι κεχριμπαρένιες.

Αυτές που ταίζουν

τα χείλη μέλι,

οι γλυκόπικρες.

Εκείνες οι παράξενες,

άηχες, βουβές,

ατσάλινες,

που κόβουν

με βαμβάκια

τα σύννεφα

με γεύση κανέλας.

Σαν φωνάξουν,

θέλουν μουγγό το στόμα.

Θέλουν τα μάτια να κάνουν στόμα.

Να ξεχειλίσουν τόσα λόγια

σε θολά βλέμματα,

δίχως δάκρυα,

δίχως ρυτίδες στο κούτελο.

Τούτες οι φωνές

ζωγραφίζουν ανέκφραστα πρόσωπα,

ζωντανεύουν τα εσωτερικά όργανα τους

διηγούνται αστείες ιστορίες

και χαμογελούν.

Ξέρεις πως μοιάζει μια καρδιά

που ξεκαρδίζεται;

Ένα στομάχι σφιγμένο που πάλλεται;

Ένα λαρύγγι με γρέζι απ’ τα γέλια;

Κι ένα συκώτι που σαπίζει

από χρόνια κατάποση λέξεων;

μέχρι και το τρένο

άλλαξε το δρόμο του

δεν σφυρίζει πια

δεν τραντάζει τους τοίχους.

Έρημες οι σιδηροδρομικές γραμμές,

μόνες χωρίς το ταίρι τους.

Και πίσω απ το μεγάλο παράθυρο

φαντάζομαι τα βαγόνια

να ταιριάζουν στις ράγες,

να τσουλάνε….

να εξελίσσονται ανθρώπινες ιστορίες

να κινείται η ζωή

με τις άλαλες φωνές,

να τσουλάει….!

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top