Fractal

Ποιήματα που ερωτεύεσαι….

Γράφει η Αθανασία Τσιοτινού // *

 

 

 «Λίγη φθορά για γούρι», Ασημίνα Ξηρογιάννη,  εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 96

 

Δοκιμάζοντας τα ποιήματα της Ασημίνας Ξηρογιάννη, διαπίστωσα ότι τα ποιήματα έγιναν δρόμος, έγιναν φως, χόρεψαν, αλήτεψαν, ασκήτεψαν, μεταφράστηκαν σε έρωτα ή σε θάνατο, έγιναν θάλασσα, φλέρταραν το αόρατο κι εμπεριείχαν το ορατό. Τελικά, ερωτεύτηκα τα ποιήματα και αυτά ερωτεύτηκαν εμένα. Γιατί το ποίημα ερωτεύεται τον αναγνώστη!

Αυτό συμβαίνει με την ποίηση της Ασημίνας. Δεν μπορείς να μην ερωτευτείς τα ποιήματα. Όσο και ν’ αντισταθείς, η γοητεία τους σε παρασέρνει σε λεωφόρους, σε δρόμους, σε σοκάκια και σε γειτονιές. Κυτταρική μέθη, λοιπόν. Έκσταση που σε οδηγεί σε ταξίδια σ’ άλλες πολιτείες, σ’ άλλους πλανήτες και σ’ άλλα σύμπαντα, έρωτας γιατί στον αστερισμό του έρωτα ποντάρουμε τη ζωή μας.

Για να γράψεις ποίηση χρειάζεται να καίγεσαι μέσα σου και η ποιήτρια καίγεται, φλέγεται από την επιθυμία να μετουσιώσει σε λόγια τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Να βάζεις φωτιά στα παγόβουνα και η Ξηρογιάννη με την ποίησή της λιώνει τους πάγους, ξεπερνάει τον εαυτό της και αναδύεται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Για να γράψεις ποίηση χρειάζεται το βλέμμα σου ν’ αρπάζεται. Να διαδίδεται σαν σπίρτο. Ραγδαία. Και το βλέμμα της  είναι διεισδυτικό και πανταχού παρόν. Για να γράψεις ποίηση πρέπει οι λέξεις σου να εκπλήσσονται και να εκπλήσσουν. Μοιραία. Και οι λέξεις της  Ξηρογιάννη διεγείρουν και τον πιο δύσκολο αναγνώστη, εκπλήσσοντας ευχάριστα.

Οι λέξεις φτωχές για να περιγράψουν τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα  από τα ποιήματα της ποιήτριας .Εγκλωβίζονται οι λέξεις. Στριμώχνονται μέσα στις σκιές. Υφαίνουν τη σιωπή. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να εναρμονιστούμε με το ανείπωτο, γιατί το ξέρεις πιακαι το ξέρουμε όλοι μας – ότι σε ένα άχρονο παρόν ανθίζουν τα ποιήματα. Η ποίηση τούτη  μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και τα προβλήματα της καθημερινότητας, αντιμετωπίζοντας τη ζωή μ’ ένα χαμόγελο. Γιατί το ξέρεις πιακαι όλοι εμείς το ξέρουμε – ότι στην άκρη του χαμόγελου γκρεμίζονται οι πόνοι.

Λίγη φθορά για γούρι λοιπόν. Λίγη όχι πολλή. Φθορά, όπως τριβή, όπως διάβρωση. Όχι δημιουργία, όχι γέννηση. Αναδιάρθρωση ίσως. Φθορά, όπως φθαρμένο, παλιό. Παλιό όμως γνώριμο. Γεμάτο εμπειρίες, αναμνήσεις, μυρωδιές, γεύσεις, αρώματα και χρώματα. Και να το γούρι, μπρος στο αρχικό ερέθισμα, ονείρων γειωμένη νάρκη.  Και να το γούρι που θα μας συντρέξει για να μην αφανιστούμε από το χάος. Η τέχνη που θα μας βοηθήσει να νικήσουμε το θάνατο. Η τέχνη και η ποίηση.

Μα εγώ θα πάρω μόνο δύο φέτες της φθοράς σου

Ίσα που να τις βάλω μες στο ποίημα.

Η μαγιά μου για την αναδιάρθρωση του κόσμου

Λίγη φθορά για γούρι.

Έτσι για να’ μαι περήφανη που παντρεύτηκα το χάος,

Αλλά δεν αφανίστηκα απ’ αυτό, ωστόσο.

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη

 

Σαν ρέουν οι λέξεις όλα ανθίζουν. Ξεπερνιέται η άβυσσος. Κουβεντιάζεται η πληγή. Διαβάζοντας Ασημίνα Ξηρογιάννη, όχι μόνο κουβεντιάζεται αλλά και ξεχνιέται η πληγή. Ξεχνιούνται τα βάσανα και η δυστυχία. Μετριάζεται ο πόνος. Οι άγριες συγκινήσεις τιθασεύονται και οι στίχοι ευωδιάζουν όμορφα τριαντάφυλλα -κόκκινα- ερεθίζοντας και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Δεν ξέρω αν είμαι απαιτητικός αναγνώστης, αλλά η ποίηση της  με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης, να σε ανυψώσει. Η ποίηση της Ξηρογιάννη δεν μου ξυπνάει μόνο μνήμες, αλλά και με καλεί – μας καλεί – σε εσωτερικά ταξίδια, του μυαλού και της καρδιάς.

Λίγα ταξίδια στη ζωή μου έχω κάνει

και αυτά ποιητικά, κυρίως, τα λες

Και κάθε φορά που η καρδιά το δρόμο χάνει,

είναι οι λέξεις που αναδύονται ορθές.

 

Η ποίηση αυτή είναι αντίδοτο στη θλίψη και τη μελαγχολία που πολλές φορές μας επισκέπτεται χωρίς τη θέλησή μας, στη θλίψη και τη μελαγχολία που κατατρύχει την ύπαρξή μας, που μας συνθλίβει, δηλητηριάζοντας το παρόν μας και καταστρέφοντας το μέλλον μας.

Η θλίψη πάλι μου χτυπάει την πόρτα.

Τα περασμένα χρόνια

με είχε στείλει στα Τάρταρα

(άπειρη ήμουν και αφέθηκα)

Αφού γλύτωσα (από καθαρή τύχη ειν’ η αλήθεια)

Έμαθα με τον καιρό

Να την διαχειρίζομαι.

…………………………………

Ναι, η θλίψη πιο επίμονα από ποτέ μου χτυπάει την πόρτα.

Μα αυτή τη φορά δεν πρέπει να της ανοίξω.

 

Υπέροχη γραφή από μια ποιήτρια που πλέον έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις μας και  στο ποιητικό σύμπαν και «γίγνεσθαι». Μια ποιήτρια που μ’ αυτή της συλλογή μάς υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά ότι ήρθε και θα παραμείνει, μια ποιήτρια που γράφει με την ψυχή και την καρδιά.

 

Γιατί τα ποιήματα δεν γράφονται μόνο με λέξεις.

Ή, για να το θέσω αλλιώς – πιο σωστά, ίσως –

τα ποιήματα δεν γράφονται πρώτα με λέξεις.

Προηγείται εκείνη η διαδρομή της ψυχής,

η εσωτερική,

η μοναχική,

η εύφορη,

που θα φέρει – εν τέλει- μπροστά σου τις κατάλληλες λέξεις,

(κι εσύ θα αναλάβεις να τις συνδυάσεις, έτσι ώστε…)

 

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι θάνατος και έρωτας συμβαδίζουν στην ποίηση της Ξηρογιάννη. Ο έρωτας ως αντίδοτο στο θάνατο, ο έρωτας ως κινητήρια δύναμη της ζωής, ο έρωτας και η ποίηση που βοηθάνε τον άνθρωπο να ξεχάσει τη θνητότητά του.

Κάθε βράδυ

πέφτουν οι αντιστάσεις

τα βλέφαρα χρωματίζονται στο σκοτάδι.

Ένα μυστήριο ξαγρυπνά

Που «ποίηση» λέγεται.

Κι όλα ερμηνεύονται αλλιώς

Κι όλα παίρνουν το όνομα ενός έρωτα

 

ή ενός θανάτου.

 

 

 

Τσιοτινού Αθανασία είναι φιλόλογος, θεατρολόγος, Μed

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top