Fractal

Ποίημα: “Πταρνίζομαι και φεύγουν τα πουλιά απ’ τα δένδρα”

του Larry Cool // *

 

birds

 

Ὁ οὐρανὸς εἶναι γεμάτος ματωμένα δόντια
Ἀναμασᾶ ὁ Θεὸς τὶς σάρκες μας,
Καὶ φτύνει νέα σώματα.
Στοὺς τοίχους τῆς αἴθουσας γλυστροῦν χταπόδια
Τὸ δάπεδο εἶναι καλυμμένο μὲ καθρέπτες
Στὸ ἀνάκλινδρο ψυχορραγεῖ ὁ μέγας τραπεζίτης
Δεκάδες χέρια βγαίνουν ἀπὸ μέσα του
Γυρεύουν ἀπὸ κάπου νὰ πιαστοῦν
Ὅλα μαζὶ τοῦ σφίγγουν τὸ λαιμό, τὸν στραγγαλίζουν
Ὁ πρωθυπουργὸς κοιτάζει ἠλίθια,
μ’ ἕναν τεράστιο ὀφθαλμὸ ποὺ ἔχει στὸν πρωκτό.
Τὸ κορίτσι μου ντυμένο μὲ πεταλοῦδες, χορεύει
Ὅμως τὸ πέλμα της,
Δὲν βρίσκει τὸ εἴδωλό του νὰ πατήσῃ
Κραυγάζοντας πέφτει στὴν ἄβυσσο μέσα στὸν καθρέφτη
Οὐρλιάζουν οἱ λιμπελοῦλες.

 

* ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ LARRY COOL

Πολύ σύντομο βιογραφικό (από τον ίδιο):

Δεν γεννήθηκα, δεν έζησα, δεν έχω όνομα και πρόσωπο.

Στη βιβλιονέτ (εμείς βρήκαμε):
«Είμαι εξωγήινος. Ξαφνικά έπεσα από το διάστημα μέσα σ’ ένα στενάχωρο ανθρώπινο μυαλό με αδέξιο σώμα…» Έχει γράψει: «Αστρικές συνουσίες» και «Τον “Κανένα” θα τον φάω τελευταίο». O Larry Cool γράφει και επικοινωνεί τα ποιήματά του μέσω του διαδικτύου.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top