Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / “Ανάσταση νεκρών” // Πιερ – Ζαν Ζουβ (1887-1976)
29/06/2016, 12:31 μμ

“Ανάσταση νεκρών” // Πιερ – Ζαν Ζουβ (1887-1976)

Μετάφραση- Επιμέλεια: Γιάννης Θηβαίος //

 

Η αναγέννηση του χριστιανισμού, που καταγράφηκε κυρίως στο έργο του Πωλ Κλωντέλ, έλαμψε κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα. Το μπωντλερικό θέμα της αμαρτίας και της σωτηρίας επανέρχεται, κι έτσι η ποίηση επιστρέφει στις πηγές της: δηλαδή στη μεγάλη πηγή της βίβλου και στη συγκυρία του πολέμου (1940-44) με την ατμόσφαιρα αποκάλυψης που δημιούργησε. Aυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δυναμώσει την προφητική κλίση του ποιητή. Δυο ποιητές, που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές, εκ των οποίων ο πρώτος επηρέασε βαθειά τον δεύτερο, δηλαδή ο Πιερ-Ζαν Ζουβ (1887-1976) και ο Πιερ Εμμανουέλ (1916-1984) φωτίζουν αυτή την τάση με έργα εκπληκτικά: μια αλλόκοτη έμπνευση ζωντανεύει μιαν οραματική πραγματικότητα, που συναντά τη μεγάλη παράδοση του Αγρίππα ντ’ Ωμπινιέ (1552-1630), του Βικτόρ Ουγκώ (1802-1885) και ακόμα περισσότερο τα ανεξίτηλα ίχνη των βιβλικών αναγνωσμάτων.

 

 

Ο Πιέρ –Ζαν Ζουβ που γεννήθηκε το 1887, έπρεπε να περιμένει όπως όπως και ο σύγχρονός του Σαιν-Τζον Περς, τη δεκαετία του σαράντα για να βρει τη θέση του στη σύγχρονη ποίηση. Ο Ζουβ λοιπόν, αφού υπέστη τις επιρροές του συμβολισμού και βρήκε τελικά, αφού έψαξε πολύ, τον προσωπικό του δρόμο, στα σαράντα του αποκάλυψε την προφητική του κλίση. Ο πόλεμος έγινε η αιτία να νοιώσει τη συμφωνία της ευαισθησίας του με τη διάσταση του δράματος: Θάνατος και Ανάσταση, οι Ιππότες της Αποκάλυψης, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, η μαύρη Νύχτα του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού, η Αγάπη και η Γνώση είναι τα θέματα και οι πραγματικότητες πάνω στις οποίες η ποιητική γλώσσα επιχειρεί να γεμίσει «την Απουσία του κόσμου» δείχνοντας συγχρόνως την αντιστοιχία τους στη φύση, δηλαδή το Αίμα, τον Ιδρώτας, τη Θύελλα, το Δέντρο.

Ανάμεσα στα έργα του Πιέρ-Ζαν Ζουβ, συγκρατούμε κυρίως: Γάμοι (1928), Ιδρώτας και Αίμα (1933, Κύριε (1938), Πρόθυρο στη νύχτα των Αγίων (1941), Δόξα (1942).Ο Ζουβ έγραψε επίσης αρκετά δοκίμια. Μεταξύ αυτών: Τάφος του Μπωντλέρ (1942), Βόιτσεκ ή η νέα όπερα (1953).

 

 

 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ

 

Το όραμα της δευτέρας Παρουσίας, που θυμίζει τη βίβλο, ο Μιχαήλ-Άγγελος, ο Ωμπινιέ και ο Ουίλιαμ Μπλέικ είναι τα νεωτεριστικά στοιχεία στην ποίησή τους και στη δύναμή τους, χάρη στην ανασύσταση μιας γλώσσας που η γαλλική ποίηση δεν είχε ακούσει για πάρα πολύ καιρό, αλλά και που δεν πέφτει σε αναχρονισμούς, διότι ξέρει να αφομοιώνει, με την πάροδο του χρόνου, όλη την ουσία της πρόσφατης ποιητικής δημιουργίας, από τον Ρεμπώ ως τον Κλωντέλ και από τον Μπωντλέρ ως τους σουρεαλιστές. Έτσι εμφανίζεται ξανά η «οραματική ποίηση» της οποίας ο Ζουβ είναι για την εποχή του ο αναστηλωτής.

 

 

Βλέπω

Τους νεκρούς να βγαίνουν απ’ τις σκιές των σκιών τους

Να ξαναπαίρνουν ζωή από τη μανιασμένη σκοτεινή ύλη τους

Που πάνω της στεγνώνει η σκόνη του ανέμου

Με μάτια που εμφανίζονται στις σεβάσμιες τρύπες

Να σηκώνονται κάθετα στην επιφάνεια της γης

Να μετρούν αργά και με ακρίβεια το χρόνο·

Τους βλέπω να ψάχνουν το γενναίο στήθος

Της τρομπέτας που την έχει δουλέψει ο άνεμος.

 

Βλέπω

Τον παλιό πίνακα της Κρίσης και όλα του τα χρυσάφια

Και τρικλίζοντας στο ξύπνημα να αποκαθιστώνται

Τα προπατορικά χρυσάφια! Αληθινοί νεκροί, νεκροί διασαλπισμένοι,

Νεκροί μεταμορφωμένοι σε οργή, σωριάστε, σκοτώστε

Τα έργα της παρακμής, τα τέρατα που γεννήθηκαν

Από τον άνθρωπο που ζει στην οδύνη και ήταν ο τελευταίος,

Νεκροί φοβεροί που πίστευε κανείς πως θα πάρουν μορφή

Μέσα στη μήτρα της γης.

 

Νεκροί εξαγνισμένοι στην πυκνή ύλη της δόξας

Που βγαίνει και ξαναβγαίνει από αυτούς

Καθώς ανασηκώνουν το χώμα σαν τυφλοπόντικες αστραφτεροί,

Ας γεννηθούν! Εφόσον είναι δυνατοί, από σάρκα γερή!

Η ανανέωση των νεκρών που σκάνε σαν καθρέφτες

Η ανανέωση της πρασινισμένης σάρκας και τα κόκκαλα βουβά

Σε τσαμπιά αισθησιακών σταφυλιών και δάκρυα

Σε ατμόσφαιρα χαλαρή γοητείας θαυμαστής,

Ας γεννηθούν! Αφού είναι δυνατοί από σάρκα σφριγηλή.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top