Fractal

Τρία ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

f7

 

Η πεταλούδα που έγινε βαρόμετρο

 

Έτσι λοιπόν

ήλθε τόσο ξαφνικά

σε μια ασυννέφιαστη ημέρα

ολόλαμπρα γενναία

με μένα να πλέω σε πελάγη ξένοιαστης ανυπαρξίας

και ο καθάριος χαζούλης ουρανός πίσω μου

όλο και να μαυρίζει, όλο και να μαυρίζει

μα τι αφέλεια να νομίζω

πως ο καιρός θα είναι πάντα με το μέρος μου

ανέφελος και ζεστός

ξεροκαταπίνω αμήχανα

υγρασία και φυλλοβόλες καταστάσεις

πρέπει να φύγω, σκέφτομαι,

προτού βραχώ ερήμην μου

έπειτα δεν έχω και αδιάβροχο

δεν μου χρειάστηκε ποτέ

δεν το συνήθισα

είχα το κουκούλι μου

πορευόμουν

αυτοκτονούσα και γεννιόμουν

ξανά

εντός του

ώσπου έσπασε

και βρέθηκα εξαπίνης

με τις αλλαγές του καιρού

εγώ

που μια ζωή

ήμουν πεταλούδα

τώρα

έγινα βαρόμετρο

χωρίς την θέλησή μου.

 

 

 

 

Οι ποιητές είναι καμένοι από χέρι

 

Έγραφε όλο το βράδυ

μανιωδώς

το παντζούρι κλειστό

με γρίλιες φωτεινές προδότριες.

 

Το στενό δρομάκι

γεμάτο άγρυπνο καπνό

και μυρωδιά αλκοόλ.

 

Τα μαύρα μυωπικά γυαλιά

γλιστρούσαν στην ιδρωμένη μύτη.

 

Η γραφομηχανή στέναζε

κάτω από την ησυχία της νύχτας

σαν ερωμένη.

 

Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ.

Σκίσιμο σελίδας

ξανά απ’ την αρχή.

Πάντα οι αρχές τον συνεπαίρναν.

Στο τέλος τα χαλούσε λίγο.

Δεν καταλάβαινε τον χρόνο

αρχής-μέσης-τέλους.

 

Ένα βράδυ πήρε φωτιά.

Χαρτιά, τσιγάρα, αλκοόλ.

Αυτός

ανέπαφος πληκτρολογούσε

πώς γίνεται αυτό;

ρώτησε έκπληκτος ο πυροσβέστης.

 

Οι ποιητές

είναι καμένοι από χέρι

αγόρι μου,

αποκρίθηκε

και σκόρπισε.

 

 

 

Το κορίτσι της διασταύρωσης

 

Αργά τ’ απόγευμα

θρηνείς μονάχη σιωπηλά

ξέρεις πως πάλι έρχεται η νύχτα

και λυπάσαι για μίαν ακόμη φορά

το φως που φεύγει

οι άνθρωποι το βαπτίζουν σκοτάδι

να μην βλέπουν την μιζέρια τους ίσως

ή εκείνο το κορίτσι

που κάνει τον Σαρλώ

στην γέφυρα της διασταύρωσης από κάτω

αναγκάζεται δηλαδή να σε κάνει να γελάσεις

μήπως γλιστρήσει ένα κέρμα απ’ το χέρι σου

και τσακίσει την μέση της ευχαριστώντας σε

λυπάμαι τραγικά που λέγομαι άνθρωπος

για την ακρίβεια είμαι θυμωμένη

για ό,τι την αναγκάζει να γίνεται

αυτό που δεν θέλει, αυτό που δεν είναι

κι εγώ προσπερνώ ταχύτατα λόγω κίνησης

χωρίς να μπορέσω να της αφήσω ένα τριαντάφυλλο στα πόδια της

για τα χαμένα όνειρά της

και για το θλιμμένο άσπρο πρόσωπό της

κάτω από το μαύρο καπέλο.

 

Νύχτα λοιπόν σημαίνει

τα γκρεμοτσακισμένα όνειρα του κοριτσιού

ανήμερα της φρικτά απελπισμένης διασταύρωσης.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top