Fractal
Home / FRACT-ALL / Πέντε ποιήματα
17/05/2017, 11:28 πμ

Πέντε ποιήματα

Της Μαρίας (Μόιρας) Μπιζάνου //

 

 

 

 

ΜΗ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΣ ΤΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΜΟΥ

 

Δραπέτευσαν οι λέξεις μου στο Χθες…
Τα αλυχτίσματα μου αντήχησαν στο Μέλλον
Το παραλήρημα μου, θυσία στο Τώρα.
Στο Τώρα κατακυριευμένη σε διεκδικώ
με τον ψίθυρο μου να σε διαπερνάει
με τη σιωπή μου να σου ξεριζώνει γλυκά τα μέλη
Και η Απουσία σου στα μάτια μου ναρκοθετημένη,
ζωσμένη με τα εκρηκτικά μιας νύχτας άναρχης…
Ψάχνω την Αλήθεια μου που φυγαδεύτηκε σ’ ένα άλλοθι.
Γιατί μου στέρησες το Χθες;
Και το Αύριο δεν θα με προλάβει
νεκρό θα κείται σε υγρούς τόπους.
Σ’ εξορκίζω, μην αργείς στο Τώρα
Με πατημασιές, πούπουλο στον άνεμο, έλα
Τώρα, που καρφώνω τη στιγμή
σμικραίνω την απόσταση
Γδύνομαι από την στάχτη μου
επιδεικνύω ασύστολα το διαμπερές τραύμα
πληγή μου που αιμορραγεί…
Πεσμένη σα μια κούκλα πάνινη στο Χθες
σε προσμένω στα ερείπια του εγκαταλειμμένου σπιτιού
σαν έξαψη που τρέφεται από το παραμιλητό της
και τσακίζεται από τις αλυσοδεμένες λέξεις της
που πυρπολούν την Απουσία σου.
Σε τι έχω άραγε μεταμορφωθεί;
Λιγωμένη καρφώνω στον άδειο τοίχο
τη Στιγμή ολόγυμνη…
Κρατάω φυλακισμένες τις λέξεις, με τον τρόμο
μην δραπετεύσουν και οι Ύστατες στο Χθες…
Όχι, όχι τα φωνήεντα δεν θα με εγκαταλείψουν
ακόμα και όταν οι λέξεις μου όλες θα έχουν αυτοκτονήσει
τα φωνήεντα θα είναι ολοένα και πιο ηχηρά
σαν τον κρότο του όπλου που με σκότωσε…

 

 

ΧΝΑΡΙΑ ΡΟΗΣ

 

Ολόγυμνη θα βαδίσω
στα χνάρια των νεκρών
τινάζοντας τα δεσμά
το ματωμένο χάραμα.
Θα βαδίσω στα χνάρια
των αστεριών την ώρα
που μαχαιρώνουν τον ορίζοντα
και ματώνει η θάλασσα.
Θα βαδίσω στα χνάρια
μιας μουσικής Θεϊκής
που περιφέρεται άσωτα
στο βελούδο μαύρο της ψυχής μου .

 

Λύτρωσε με από την δέσμευση

να Υπάρχω στο φθαρτό γήινο

Εγώ , που μάταια πολεμώ.

Έχω ήδη φύγει , χάραξε…

Χάραξε Χνάρια Ροής

Πάνω στο ποτάμι του Ηράκλειτου.

 

 

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ Η ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ

 

Καταλύω την παρουσία μου

μέσα στη σιωπή και το κενό..

Μια αποκάλυψη χωρίς κανένα σημάδι

Μονάχα το καρφί μπηγμένο στον τοίχο

προσμένει υπομονετικά μια φυγόκεντρο δύναμη.

Κρέμασα ξέσαρκη την ύπαρξη μου

στο καρφί

Αιώρηση κυκλική, αέναη

Ψευδαίσθηση η φυγόκεντρος..

 

Η φλόγα καίει στον πυρήνα μου

Μόνο ο καπνός ξεφεύγει

ανυψούμενος.

 

 

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

 

Το αόρατο πιάνο του βυθού
τώρα πια επιπλέει πάνω
στα οργισμένα κύματα.
Η μουσική σαν μια ικεσία
στα χρώματα που κουβαλάς
στα λεπτά δάχτυλα σου.

 

Πνίξε την μουσική αυτή

πριν είναι αργά

και κατοικηθώ από την τρέλα

Έρχεται καταπάνω μου να με συντρίψει.

Σώσε τις φλογισμένες ανάσες..

 

 

Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΣΕ

 

Χιλιόμετρα διέσχισα στου νου μου την παράνοια

Ξυπόλητη ποδοπατούσα τ ‘αγκάθια

Τον σταυρό μου τον σκάλιζα

Ασημένια καρφιά του φορούσα

Ανάγλυφη επιγραφή του χάραζα
“Δεν θα μάθει κανείς πως με φιλούσες”
Μονάχη σκαρφάλωσα στο σταυρό
Το ουρλιαχτό μου κάρφωσε το ασήμι
Στο σώμα τέσσερα ήταν τα καρφιά
και αίμα ούτε σταλιά..
Μονάχα της επιγραφής τα φωνήεντα
έγιναν λυγμός..
Και όλα τα σύμφωνα μάτωσαν
κόκκινο πορφυρό
με της κεντρικής αρτηρίας τον παλμό
Η Επιγραφή αιμορραγούσε…..

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top