Πέντε ποιήματα
Της Μαρίας (Μόιρας) Μπιζάνου //
Δεν Υπήρξα παρά μονάχα
μια σκουριά του Νου.
Μάταια αντιστέκομαι στις ενοχές
Μάταια σφυρηλατώ την πέτρα
χαράζοντας “άλλοθι” με τα νύχια μου.
Τώρα διψάω για μια καταδίκη στο Άπειρο
όπου θα δαγκώνω τ΄αστέρια
όπου θα γεύομαι τους κομήτες
όπου θα αποπλανώ τα φεγγάρια
όπου θα γίνομαι λιώμα στο μεθύσι
από ένα Σύμπαν που θα με καταπίνει
κι εγώ τρεκλίζοντας θα σκοντάφτω πάνω του.
Δεν Υπήρξα παρά μονάχα μια σκουριά του Νου
που στάλαξε στην παγωνιά των βράχων.
Σφάλισε μου τα μάτια
Μπούκωσε το στόμα με άνθη
αγριοντριανταφυλλιάς
Άλειψε το σώμα μου με λιβάνι
Και γυμνή ανάλαφρη εξαϋλωμένη
Παρέδωσε με στο Θάνατο
να βαδίσω σαν μια κραυγή
που πονάει σπαράζοντας.
Και Συ αγαπημένε παίξε φυσαρμόνικα
παίξε φλάουτο και άναψε φωτιές
να χορέψουν ολόγυρα οι όρκοι των κυμάτων
σαν τσιγγάνοι παθιασμένοι χτυπώντας
το ντέφι τους.
Παίξε για μένα …
ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΙΚΕΣΙΑ
Ο Καλπασμός του Αλόγου
διέλυσε την ομίχλη
από τις μέρες που έφυγαν
ανέκφραστες….
αφήνοντας έρημες τις Νύχτες.
Μισό αιώνα και κάτι περισσότερο
Σκόρπιες μέρες στην αδειοσύνη
Και ούτε μια Καληνύχτα
στη Νύχτα μου.
Έσωσα τον Άνεμο, την Καταιγίδα
το Χιόνι
Να ραίνει με “Καληνύχτες ”
Το ποδοβολητό του Αλόγου
που ακούω στα παραληρήματα μου.
Όλες οι λέξεις μου, κρυμμένες
μέσα στον καλπασμό του Αλόγου
Δάκρυσαν λέξεις οι οπλές του.
Θεέ μου, μισό αιώνα λέξεις
Δέξου την Κραυγή τους!
Η γυναίκα που έγραφε ποιήματα
Έμπηγε τα νύχια στις πληγές της
Βούταγε με λύσσα στον αιμάτινο ποταμό της
Πυροδοτούσε την Αγωνία της
Τρεφόταν με τις σάρκες του άγριου θηρίου εντός της
Τρεμούλιαζε στον πόνο το φριχτό της
Θρηνούσε σε έρημους δρόμους
Σπιρούνιαζε νικημένη από τ’ άδικο.
Την ονόμασαν Σκουλήκι
Χώθηκε στο λασπωμένο χώμα
Σύρθηκε με κόπο πληγωμένη
Και ο Δαίμονας αλυχτούσε μανιασμένα μέσα της.
Τώρα προσμένει την μεταμόρφωση της σε Πεταλούδα
Η γυναίκα που έγραφε ποιήματα
Πια καταπίνει το “αναίσχυντο” σε μπουκαλάκι δηλητήριο.
Μέρες ανελέητες.
Τις νύχτες μονολογώ
Πρέπει να προσποιηθώ
πως Υπάρχω.
Γεύομαι τον θάνατο όταν
οι απουσίες απλώνονται
και μένουν μονάχα οι σκιές
καρφωμένες στον τοίχο
Και εγώ προσποιούμαι πως Υπάρχω
γι’ αυτές.
Είμαι το θήραμα τους.
Άκαρπο το κυνήγι τους
Έγινα ο ίσκιος της σκιάς τους
Και ο κρότος στο κάλεσμα τους.
Προσποιούμαι πως Υπάρχω
σ’ ένα σώμα λησμονημένο.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Ταξίδια παντού”
Γράφει ο Τάσος Αναστασόπουλος // * ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΑΝΤΟΥ Μου ‘κλεισαν τις πόρτες της ψυχής μου, να μην βλέπω, να μην κυκλοφορώ, να μην ανασαίνω. Για το καλό μου, έτσι είπαν. Κι όμως να δραπετεύσω
Περισσότερα -
Ο έρωτας στα εορταστικά διηγήματα του Α. Παπαδιαμάντη
Γράφει η Μένη Πουρνή // * Το συγγραφικό έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη έχει συνδεθεί πολύ στενά με την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Στα εορταστικά του διηγήματα πρωταγωνιστούν κατά κύριο λόγο λαϊκοί άνθρωποι της Σκιάθου και
Περισσότερα -
✔ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Πέρσα Κουμούτση, «Αλεξανδρινές φωνές, στην οδό Λέψιους», εκδ. Μεταίχμιο
Απόσπασμα: Μαρία «Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή. Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς…» Λυγερό, φιλήδονο κορμί, σαν άγαλμα ή πίνακας που παρέπεμπε σε μια άλλη εποχή.
Περισσότερα -
Στο πάρτυ της Αντινόησης
Γράφει η Ξένια Πολίτη // * …δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, κυριολεκτικά αλλά κυρίως, μεταφορικά… Χορεύουμε σε όλους τους χαβάδες μιας ενισχυμένης Πολιτικής Ορθότητας του Παραλόγου, σαν μοιραίοι μασκοφόροι, ξεπατικώνοντας κι εξασκώντας διαρκώς νέες
Περισσότερα -
«Προβαίνουν εις πολλαπλάς ασχημίας» (Μέρος 2ο)
Γράφει η Αγγελική Κώττη // Μέρος 1ο >> «Εγγλέζικα κανόνια στην Ακρόπολη. Πού να το βάλει νους ανθρώπου;» Πέντε χωροφύλακες φυλούσαν την Ακρόπολη μέχρι την επόμενη μέρα που ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά. Στις 4 Δεκεμβρίου, είκοσι Αγγλοι στρατιώτες με
Περισσότερα -
“η ιδεώδης αφορμή”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
Tου Κώστα Θ. Ριζάκη // η ιδεώδης αφορμή εν αγάπη στον Σταύρο Μίχα διέκοπτε σε εκνευριστικά ακραίον βαθμό τήν του κειμένου ανάγνωσιν εδώ καθήμενος σε κάρβουνα σαφώς πιο αναμμένα κι από τήν αγωνία του καιγόμενη
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ποια αλήθεια”
Γράφει η Κατερίνα Μέτσιου // ΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ Μεταμορφώνεσαι αργά σε λάθος επιφώνημα. Η όχθη η αντίπερα πυρώνεται, μορφάζει. Βότσαλα βαμμένα και ανάργυρα μονοπάτια. Έτσι είναι μου λες το σωστό. Μεταμορφώνεσαι ξανά. Κρυστάλλινα τραγούδια με νανουρίζουν. Ετοιμάζουν μια
Περισσότερα
