Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Στο μεγάλο ποτέ, στο μικρό μας παντού
28/01/2015, 1:09 μμ

Στο μεγάλο ποτέ, στο μικρό μας παντού

Γράφει η Γιόλα Πετρίτση //

 

«Λιούις και Ειρήνη» του Πολ Μοράν, Εκδόσεις «Καλέντη» σελ 216

 

lewis_ex.inddΟ Λιούις: Γάλλος από τη μητέρα του και εξώγαμος γιος ενός Βέλγου τραπεζίτη, που πέθανε πριν ο Λιούις τελειώσει το Κολέγιο. Ανατράφηκε στις Ρος και στο Γουίντσεστερ από υπηρέτες που απ’ αυτούς πήρε μαθήματα ανεξαρτησίας πνεύματος, επινοητικότητας και σκεπτικισμού, που του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του και να θέλει να εκδικηθεί. Ο ίδιος διέθετε ένστικτο, εξυπνάδα, ομορφιά, φιλοδοξία και τόλμη. Είχε αναπτύξει όλα αυτά τα χαρίσματα στο έπακρο με αποτέλεσμα πάρα πολύ νέος να καταφέρει να ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών της Γαλλο-Αφρικανικής Τράπεζας με αποτέλεσμα να οριστεί ως επίτροπος διαχειριστής.

Η ιδιωτική του ζωή ήταν αυτή του «play boy», άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισά του και τις παρατούσε όποτε ήθελε ο ίδιος.

Η Ειρήνη: Ελληνίδα που ζούσε στην Τεργέστη μεγαλωμένη μ’ ένα δύστροπο πατέρα που ξυλοφόρτωνε τους υπηρέτες ενώ ακριβοπλήρωνε τις κοκότες. Ανατράφηκε με τα ήθη της παλιάς ελληνικής σχολής. Στη Ρώμη παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Περικλή Αποστολάτο, που θα μπορούσε να ήταν και πατέρας της, όπου μετά από δύο έτη πέθανε.

Η ίδια πανέξυπνη, δραστήρια, συγκροτημένη, με χάρη, με σεμνότητα, με ευθείς τρόπους και απλό απόλυτο πνεύμα, ήταν επικεφαλής της Τράπεζας Αποστολάτου στην Τεργέστη.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Σικελία όταν ο Λιούις είχε πάει για να αγοράσει το ορυχείο του Σαν Λουσίντο από τον αδελφό ενός Ναπολιτάνου ανταποκριτή εφημερίδων στο Παρίσι. Το ορυχείο τους έφερε σύντομα πολύ κοντά γιατί τελικά μην μπορώντας ν’ ανταποκριθεί ο Λιούις σε όλες του τις υποχρεώσεις το πούλησε στην οικογενειακή Τράπεζα της Ειρήνης.

Ερωτευμένος αφόρητα μαζί της, στην αρχή έκανε τα πάντα για να νιώθουν και οι δυο τους ευτυχισμένοι, μέχρι που παράτησαν και οι δυο τις δουλειές τους, όμως οι ζωές τους είχαν ήδη δημιουργηθεί διαφορετικά που γρήγορα κουράστηκαν και ο καθένας αναζήτησε μόνος του τη διέξοδό του με αποτέλεσμα ο μεν Λιούις να ξαναπιάσει τη δουλειά του που είχε παρατήσει και η Ειρήνη βρίσκοντας την ευκαιρία που η οικογένειά της άνοιγε παράρτημα της Τράπεζάς τους στο Παρίσι, να γίνει υπεύθυνη του Παραρτήματος.

 

Liouis1

 

Ο χωρισμός τους κατά τη γνώμη μου δεν επήλθε λόγω των χρημάτων που και οι δυο ήθελαν, αλλά λόγω του διαφορετικού τους χαρακτήρα, της διαφορετικής τους καταγωγής και κουλτούρας, γιατί ουσιαστικά δεν μπορούσε να κατανοήσει πλήρως τις ενέργειες του ενός ο άλλος, αλλά και ούτε είχαν μπει στη διαδικασία να καταλάβει ο ένας τον άλλον. Ο ένας έβλεπε σαν ανταγωνιστή τον άλλον και ποτέ δε συνεργάστηκαν μαζί για το ίδιο θέμα, πράγμα που το κατάλαβαν στο τέλος, αλλά ήταν αργά. Επιπλέον ο αντρικός εγωισμός του Λιούις δεν τον άφηνε να παραδεχτεί ότι σε πάρα πολλά θέματα η Ειρήνη είχε δίκιο. Η Ειρήνη δεν άφηνε τίποτα στην τύχη, θεωρούσε την αποταμίευση ιερή και ενεργούσε χωρίς απερισκεψία. Ο Λιούις πίστευε στις βιομηχανικές επενδύσεις και στην αισχροκέρδεια, ήταν χύμα και στο πρόσωπό της έβρισκε πάντα το δάσκαλό του, που το διαπίστωνε με ικανοποίηση μεν, αλλά συγχρόνως και με πικρία.

Σχολιασμός: Είναι ένα μυθιστόρημα που το διαβάζεις ευχάριστα, συναντάς στα κείμενα πολλές παρομοιώσεις, μεταφορές, ωραίες εικόνες και περιγραφές, γραμμένα με λιτό και κοφτό τρόπο. Βρίσκω πως ο Μοράν είναι ένας κομψός στιλίστας της γραφής.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top