Πηγή: kathimerini.gr
Ο Κρίστιαν Στέμπερ άρχισε να βγάζει τις φωτογραφίες των θαλασσόλυκων της Πάρου το 2010, ύστερα από αρκετά χρόνια διακοπών σε νησιά του Αιγαίου. Στην αρχή είχε επικεντρωθεί στις ξύλινες βάρκες τους, κατάφερε όμως στη συνέχεια να τους πείσει να φτιάξει και τα πορτραίτα τους. Στόχος του να αποτυπώσει έναν τρόπο ζωής που «πεθαίνει», καθώς οι νέοι του νησιού φεύγουν και τα εστιατόρια στρέφονται σε φθηνότερες εισαγωγές ψαριών.
Ο Στέμπερ, ο οποίος εργάζεται κανονικά ως φωτογράφος διαφήμισης, αρχικά τραβούσε εναέρια πλάνα από το αεροσκάφος του, χρησιμοποιώντας μια μικρή φωτογραφική μηχανή που είχε προσαρτήσει σε έναν τηλεσκοπικό βραχίονα. Στη συνέχεια, βρήκε ένα φορτηγό με γερανό 25 μέτρων που κανονικά χρησιμοποιείται για την μεταφορά σκαφών έξω από το νερό στο πλαίσιο της χειμερινής συντήρησης.
Στο τέλος, ένωσε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των ψαράδων με τα τραχιά πρόσωπά τους και τις έγχρωμες κατόψεις των σκαφών τους, όλα σε ένα κατάμαυρο φόντο.
Ο Γιάννης Περαντινός αριστερά, με τη βάρκα του δεξιά. (φωτογραφίες: Christian Stemper)
Ο Σπύρος Ταντάνης και η βάρκα του, η Ευαγγελία-Στέλλα.
“Η δουλειά είναι δύσκολη και το εισόδημα μικρότερο από παλιά, γι αυτό κανείς νέος δεν θέλει να ασχοληθεί με το επάγγελμα.” Αυτά είναι τα λόγια του ψαρρά Νικήτα Μαλαματένιου.
“Η βάρκα θα σου δείξει ότι είναι ζωντανή και αγαπά την ζωή όσο κι οι άνθρωποι. Της αρέσει να ζει με τους ανθρώπους. Παίζει με μας όπως ακριβώς και τα δελφίνια.” λέει ο Αλέξανδρος Κριτσάλης.
Ο Αθανάσιος Καραπέτης και η βάρκα του, η Δέσποινα.
Οι ψαράδες τσίμπησαν το δόλωμα της Ευρώπης και γίναν ψάρια οι ίδιοι, είπε ο Κωνσταντίνος Στράτης.
Ο Παναγιώτης Βισαδάκης και η βάρκα του, η Υπαπαντή.
“Στα 18 έγινα ναύτης και ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο ως ασυρματιστής. Οχι για ρομαντικούς λόγους, απλά εκείνη τη περίοδο δεν είχα τίποτα να κάνω εδώ. Η βάρκα μου με έσωσε. Ηταν η άγκυρα που με τράβηξε πίσω στην Πάρο και που με βοήθησε να χτίσω την ζωή μου…Αυτή η βάρκα είναι η αγάπη μου”, εξηγεί ο Πέτρος Δελέντας.
“Εάν δε βλέπω τη θάλασσα, δε ζω. Αν έπρεπε να μείνω στην Αθήνα δεν θα άντεχα ούτε 24 ώρες. Θα τρελαινόμουν”, λέει ο Βαγγέλης Παρούσης.
“Ο παππούς μου ήταν ψαρράς. Τον φώναζαν καθηγητή. Πήρα το όνομά του. Η οικογένεια μου έχει βγάλει πολλούς ψαρράδες και ναύτες.” είπε ο Φίλιππας Τσαντάνης.
