Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Επειδή δεν υπάρχει προσωπικός λόγος
19/10/2016, 11:49 πμ

Επειδή δεν υπάρχει προσωπικός λόγος

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

parapleyresΠερικλής Κοροβέσης «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», «Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων», σελ. 71 [Μικρά κείμενα: Αθήνα, Στοκχόλμη, Ακράτα 1995-2012]

 

Μικρά κειμενάκια από τον Περικλή Κοροβέση για «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες». Κείμενα με πρόσωπο κοινωνικό που αφορούν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και τα οποία δίνουν ερέθισμα για περαιτέρω σκέψη, αλλά και για διάλογο ουσιαστικό. Το φως παλεύει με το σκοτάδι, μέσα μας και έξω. Η ζωή είναι τόσο δύσκολο να οργανωθεί πια στον κόσμο που ζούμε! Χρειάζεται να νικήσουμε το φόβο και την ανασφάλεια να διευρύνουμε το πνεύμα μας, να αναπνεύσουμε ξανά! Ο Κοροβέσης γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του για τα κείμενα που αυτό περιέχει: «Δεν είχα πρόθεση να τα δημοσιεύσω. Τα θεωρούσα πολύ προσωπικά. Και από μια σύμπτωση κατάλαβα πως δεν υπάρχει προσωπικός λόγος. Αφού είμαστε όντα με λόγο, είμαστε μέσα στην κοινωνία».

Tα πρώτα μικρά κείμενα, στην πρώτη ενότητα του βιβλίου αρκετά από αυτά «ποιητικότροπα», όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας τους, δεν παρουσιάζονται με τη γνωστή ποιητική φόρμα. Έρωτας, απώλεια, ειρωνεία, συμφιλίωση, αυτοσαρκασμός, γλυκιά νοσταλγία, παιχνίδια μοναξιάς, συνειδητοποίηση της ματαιότητας, διαλεκτική της νόησης, διαλεκτική των συναισθημάτων με δροσερό το αεράκι της αποστασιοποίησης. Ο Κοροβέσης περνάει έντεχνα από το προσωπικό, από το ιδιωτικό στο δημόσιο, στο συλλογικό. Αυτά που γράφει νιώθουμε ότι Όλους μας αφορούν, δεν είναι καθόλου ξένα ούτε στην ψυχή ούτε στην ανθρώπινή μας φύση.

«Γι αυτό σου λέω, ξέρω πως θα είναι ο θάνατος μια απλή βραδιά»
«Nόμισα πως είχα μπροστά μου μια αιωνιότητα. Έχασα τσάμπα αυτόν τον λίγο χρόνο που ήταν δικός μου».
«Πού είνaι η αλήθεια; Στην πραγματικότητα ή στο όνειρο;»
«Όλα τα έργα μας είναι μια κραυγή για αγάπη”
”Η χειρότερη έρημος είναι η επανάληψη»

Στους «ξεχασμένους», τη δεύτερη ενότητα, ο συγγραφέας «αγγίζει τα βαθιά τραύματα της πρόσφατης ιστορίας μας». Η προσφορά, η θυσία, ο αγώνας, η λήθη, αυτοί που γράφουν ιστορία, οι άγνωστοι, χωρίς καμιά αναγνώριση, ή με αναγνώριση στο χαρτί. Άνθρωποι απλοί με χάρισμα ψυχής που πάλεψαν για έναν δίκαιο και αλλιώτικο κόσμο, κι όμως έμειναν «απ’ έξω». (Ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψαν στον εαυτό τους). Ενώ άλλα καθάρματα «αγιοποιήθηκαν». Ο Παγκόσμιος Πόλεμος, το νόημα του άγνωστου στρατιώτη, το νόημα της εξορίας, οι πρωτεργάτες αρχηγοί των αγώνων. «Όμως και εδώ εξόριστοι είμαστε. Δεν είχε χώρο για μας. Μόνο για τις λέξεις «Πολιτική ματιά, πολιτικό βλέμμα, συνειδητοποίηση ότι ανήκουμε στον κόσμο, κι όχι στον μικρόκοσμό μας. Οξυδερκείς παρατηρήσεις ενός σκεπτόμενου ανθρώπου διαποτισμένες με γνήσια ποιητική φλέβα.

«Η πατρίδα υπάρχει για να σε σκοτώνει. Αυτή είναι η αξία σου. Ένα υποψήφιο πτώμα για τα λεφτά των λίγων».
«Πειράζει να σε ξεχνούν αυτοί που η αλήθεια τους ξεχνάει;»
«Εγώ επέζησα. Κι όμως τα βήματα των εκτελεσμένων είναι τα μόνα που θυμούνται πως υπάρχω».

 

Περικλής Κοροβέσης

Περικλής Κοροβέσης

 

Αποστάγματα σοφίας συναντάμε και στην τρίτη ενότητα με τίτλο «Ανθρωποι». Στοχασμοί και αναστοχασμοί πάνω στην ανθρώπινη φύση. Ο γάμος, τα ταξίδια, η καριέρα, οι παπάδες, η φυγή, η ενηλικίωση, η εξιδανίκευση, η τρομοκρατία, οι Έλληνες και η υφή τους ως λαός, αυτά και άλλα τον απασχολούν εδώ. Με εντιμότητα στέκεται απέναντι σε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις και καταθέτει σκέψεις, κρίσεις, προσεγγίσεις, άμεσα, ανυστερόβουλα, ειλικρινά.

«Ο,τι πετιέται δεν είναι σκουπίδι. Συχνά είναι η πρώτη ύλη».
«Κάθε βράδυ κάνεις πρόβα θανάτου. Δεν ξεφεύγεις με το «θέλω να κάνω», αλλά με το «κάνω ό,τι θέλω».

Στην τέταρτη ενότητα μιλάει για τις γυναίκες και στην πέμπτη για την εξουσία. Στην τελευταία ενότητα αναφέρεται στη σχέση Βορρά-Νότου, το δουλεμπόριο, τους μετανάστες, τον εκπολιτισμό.

Εκείνο που μας κερδίζει σε αυτό το βιβλίο είναι η καθαρότητα του βλέμματος, η αίσθηση ενός ξακαθαρίσματος, και ενός γνήσιου απολογισμού, η τακτοποίηση ανοιχτών λογαριασμών κατά κάποιον τρόπο, καθώς και ο διακαής πόθος για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο αληθινό. Φαίνεται πως οι απώλειες που καθημερινά βιώνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια στοχασμού, αλλά και επαναπροσδιοριμού των απόψεων και των όψεων που διαχέονται στους δρόμους του κόσμου τούτου.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top