Διήγημα: “Παράδεισος”
Του «The Witness» // *
Ένα μικρό πράσινο αμάξι Daewoo τρέχει, πιάνοντας όση περισσότερη τελική ταχύτητα μπορούσε να αναπτύξει μέσα στην άδεια ευθεία εθνική οδό, 50 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα.
Ο οδηγός προσπάθησε να ανοίξει το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, περιμένοντας να ακούσει κάποια είδηση. Oι πρώτες ατομικές βόμβες είχαν ήδη πέσει.
Είχε γίνει, όντως είχε συμβεί
Κοιτάζοντας τον καθρέφτη του αυτοκινήτου αντίκριζε πίσω του ένα έντονο καφέ- ροζ, πυκνό και παχύρευστο θολό ηλιοβασίλεμα.
Ένα συνοθύλευμα τσιμέντου, χώματος, μετάλλων και κάθε λογής υλικών που σχημάτιζαν αυτό το αρρωστημένο δίκτυο φωλιασμένων ανθρώπων, είχε υψωθεί στον ορίζοντα, αναμεμειγμένο με την λειωμένη, εξαερωμένη σάρκα αυτών που ζούσαν εκεί.
Ήταν εντελώς αποτρόπαιο. Ήταν ο χαμός ο ίδιος! Ένας μακάβριος αποκαλυπτικός πίνακας, όπου είχαν στριμωχτεί στον καμβά 7 εκατομμύρια ψυχές, δίνοντας του έτσι ένα απαλό ροζ χρώμα όσο περνούσε η ώρα. Εκπέμποντας την σαπίλα, τον τρόμο και τη μιζέρια.
«Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράματα, πολύ χαίρομαι!!», σκέφτηκε ο οδηγός.
«Τώρα δεν υπάρχουν ούτε έννοιες για μια επαγγελματική καριέρα, ούτε τα πρέπει, ούτε ένα γαμημένο αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου. Είμαι απόλυτα ελεύθερος να ζήσω τη ζωή μου όπως θέλω! Μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο αν θέλω, χωρίς καμία συνέπεια. Μπορώ να βιάζω για πάντα παρθένα πιπινάκια.
Μπορώ να πάρω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, χωρίς ενδιάμεσους τρόπους, άμεσα!! Θα ζήσω όλες τις χαρές, τις οποίες έπρεπε να δουλέψεις σκληρά για να τις αποκτήσεις. Πόσο να κοστίζει άραγε τώρα ένα γρήγορο αμάξι, ένα καλό φαγητό; Ένα όμορφο άτριχο ροζ μουνάκι; Τίποτα πλέον. Θα κάνω επιτέλους ότι γουστάρω γαμώ την πουτάνα μου! Άμεση χαρά σαν αυτήν που νιώθει ένας πρεζάκιας όταν παίρνει την δόση του ενδοφλέβια».
Ξαφνικά μπροστά του εμφανίστηκαν, περίπου στα 2 χιλιόμετρα, μια ομάδα 10 εξαθλιωμένων ανθρώπων που είχαν στηθεί στο κέντρο του δρόμου, κάνοντας σήμα να σταματήσει το αυτοκίνητο, μάλλον ζητώντας κάποια βοήθεια.
Με το που τους είδε ο οδηγός η αδρεναλίνη της ταχύτητας πυροδότησε την έξαψη του και πάτησε κι άλλο το γκάζι επιταχύνοντας.
«ΚΑΙ ΓΑΜΩ» σκέφτηκε και αμέσως το βλέμμα του θόλωσε, βρίζοντας, κορνάροντας και χτυπώντας τα χέρια του στο ταμπλό, προσκρούοντας με δύναμη πάνω στους ανθρώπους, σκορπίζοντάς τους δεκάδες μέτρα μακριά́ σαν εξομοίωση παιχνιδιού́ Grand Theft Auto.
Και πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι έκανε, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, προσκρούοντας πάνω σε μια καντίνα με ζαχαρωτά που ήταν στην άκρη του δρόμου. Το αμάξι αναποδογύρισε, μαζί και η καντίνα, σκορπίζοντας τα γλυκίσματα γύρω από το αμάξι.
Σύρθηκε έξω από το αμάξι ετοιμοθάνατος και εξαθλιωμένος. Άπλωσε το χέρι για να γευτεί την απόλαυση μιας σοκολάτας snickers με καβουρδισμένα φιστίκια. Τότε ήταν που κατέβηκε από τα σύννεφα μια ξανθιά βυζαρού με μπικίνι στα χρώματα της αμερικανικής σημαίας και αυτός κουρνιάζοντας σε εμβρυακή στάση, δάγκωσε με μανία τις ρόγες της και πέταξαν μαζί ψηλά στους ουρανούς.
* O «The Witness» είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος σαν εσένα, σαν όλους τους άλλους, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ποιος νόμιζες ότι θα ήταν δηλαδή; Περίμενες πως θα βρεις σε αυτήν την σελίδα βιογραφικά και κορώνες για το ποιος είναι, πόσο σπουδαίος είναι και τι έχει κάνει στη ζωή του; Το μόνο που έκανε και συνεχίζει να κάνω είναι να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Θέλοντας και μη, όσο έχει μάτια και αυτιά έχει γίνει και εξακολουθεί να γίνεται μάρτυρας διάφορων ασυνήθιστων, εξωπραγματικών περιστατικών και γεγονότων και απλά αποφάσισε να τα μοιραστεί. Απλά μεταφέρει ιστορίες ανθρώπων, τους οποίους μπορεί να τους βρεις συμπαθητικούς, να τους κατανοήσεις, να συμπάσχεις ή ακόμα και να ταυτιστείς μαζί τους ή μπορεί από την άλλη βέβαια να τους χλευάσεις, να τους κοροϊδέψεις, να τους βρεις ηλίθιους, τιποτένιους και αστείους και να σιχαθείς την ίδια σου την ύπαρξη καθώς διαβάζεις τις ιστορίες αυτές. Ο «The Witness» δεν κάνει τίποτα από τα δύο πάντως, απλά μεταφέρει τα γεγονότα και σε περίπτωση που αναρωτιέσαι εάν οι ιστορίες του είναι αληθινές ή όχι ᾽᾽The difference between fiction and reality? Fiction has to make sense᾽᾽ Tom Clancy
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Σπονδυλωτό πεζό: “Πρόσκληση για Καφέ”
Γράφει ο Χρήστος Δούκας // Πρόσκληση για Καφέ 1. «…η ιδέα πως ακόμα και το απειροελάχιστο πράγμα ή γεγονός περιλαμβάνει όλο το σύμπαν..» (Μπόρχες) Ακούμε να λένε συχνά ότι οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Άνθρωποι
Περισσότερα -
Από την όχθη των πλουσίων στην όχθη των φτωχών
Γράφει η Γιούλη Χρονοπούλου // * Μιχαήλ Μιχαλιός «Το χέρι», εκδ. Πνοή, 2023 Το τέταρτο βιβλίο του Μιχάλη Μιχαλιού, «Το χέρι» (εκδ. Πνοή, 2023), είναι ένα βιβλίο διαφορετικού ύφους από τα προηγούμενα, που επιβεβαιώνει ότι ο συγγραφέας είναι
Περισσότερα -
Έλενα Ακανθιάς: “Στην εποχή μας βιώνουμε τη δυναστεία της εξτραβαγκάντζας της επωνυμίας”
Συνέντευξη στη Μαρία Λιάκου // Το βιβλίο «Το δόντι του καρχαρία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (2016) και συγγραφέας του είναι η Έλενα Ακανθιάς ή ΠιΝέζα Έλενα. -Το Δόντι του Καρχαρία πώς πήγε κατά τη γνώμη σας και ποιες
Περισσότερα -
Διήγημα: “Θρησκευτική δουλεία”
Της Ελένης Μανιωράκη // * Καλοκαίρι, μεσάνυχτα Το αγριοφάραγγο κοιμάται τυλιγμένο σε σκοτάδι κόλασης. Σιωπή θανάτου βασιλεύει στην άγρια φύση του. Μόνο η φωνή του ερωτευμένου τριζονιού και του κανταδόρου βατράχου σού επιβεβαιώνουν την ζωντανή σου υπόσταση. Ξάφνου
Περισσότερα -
Η γυναίκα στην παραδοσιακή κοινωνία του Θριάσιου Πεδίου
Γράφει ο Παναγιώτης Πέστροβας // Ευχαριστώ θερμά την κυρία Έλλη Λάσκου και τους διοργανωτές της σημερινής ημερίδας για την πρόσκληση που μου έγινε να παρευρίσκομαι ως ομιλητής. Το θέμα που θα σας αναπτύξω, είναι «Η γυναίκα στην παραδοσιακή κοινωνία
Περισσότερα -
Διήγημα: «Μέλπω»
Της Τίνας Κουτσουμπού // * Ήταν μια γυναίκα κάπως περασμένης ηλικίας μεταξύ 45 και 50.Δεν θα την έλεγες τώρα πια όμορφη. Κοντή και αδύνατη ήταν μάλλον μικροκαμωμένη. Μελαχρινή με τα μαλλιά της πλεγμένα σε ένα περιποιημένο
Περισσότερα -
Οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Τίτσα Πιπίνου «Το σπίτι με τις φοινικιές», εκδ. Κλειδάριθμος 2021, σελ. 520 Η συνάντηση της Μαρίνας Σαλίβερου με τον Αντρέα Λίντον και η παθιασμένη σχέση τους θα αποτελέσει τον μοχλό της ιστορίας κι
Περισσότερα
