Fractal
Home / Η μουσική μέσα τους / Papercut. Ονειρική μουσική.
19/10/2014, 5:48 πμ

Papercut. Ονειρική μουσική.

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

-184 p

Σκηνή 1η: Με τον Papercut γνωριστήκαμε στα μέσα της δεκαετίας ‘80. Θυμάμαι μπήκε σπίτι μου φορώντας γαλάζιο t-shirt με στάμα φωτογραφία των Madness, κόκκινες τιράντες και λευκό παντελόνι. Δεν ήταν σκινχεντ. Όσο του άρεσε η σκα – ποπ της «2Tone» άλλο τόσο του άρεσαν και οι Cocteau Twins, τα συγκροτήματα της δισκογραφικής εταιρείας 4AD.

Σκηνή 2η: Με τον Papercut ξανασυναντηθήκαμε δέκα χρόνια μετά. Όταν το trip – hop «έκαιγε» είπαμε να φτιάξουμε δική μας μπάντα, τους Monitor. Τότε, μαγείρευε μελωδίες προσευχόμενος στον άγιο Έννιο Μορικόνε μπας και πιάσει κάτι από τις ηχητικές του ατμόσφαιρες.

Σκηνή 3η: Ο Papercut πλέον γνωρίζει να συνθέτει μουσική που εθίζει. Οι παραγωγοί ραδιοφώνου λατρεύουν τον τραγούδια του. Και στις συναυλίες βλέπει κοινό που τραγουδά στίχους, χειροκροτεί κομμάτια που έγραψε ή γράφει. Μόνο υπέροχα γι’ αυτόν τον τύπο που δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν για κάτι άλλο εκτός από τη μουσική του. O Papercut μιλά στο fractal όπως θα μιλούσε σε φίλο ή φίλη του.

papercut from v c 2 p

– Τι ετοιμάζεις αυτό το διάστημα;

– Καινούργια δουλειά. Είναι κατά το ήμισυ έτοιμη. Αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβρη. Κοίτα το στόρυ μου ως Papercut «πάει» κάπως έτσι. Το Δεκέμβρη του 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ. Εξαντλήθηκε σε 8 μήνες. Την Άνοιξη του 2011 η ίδια δουλειά επανακυκλοφόρησε περιλαμβάνοντας ένα έξτρα τραγούδι και αρκετά remixes. Δεν περίμενα πως ο χαρακτήρας που έπλασα και ονόμασα Papercut θα μπορούσε να έχει τόση αποδοχή, τόσο γρήγορα, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

 

– Στο μυαλό σου, τί δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Papercut;

– Μαϊντανός.

 

– Δηλαδή, αν σε πλησίαζε παράγοντας της δισκογραφίας προτείνοντας συνεργασία με αστέρι «μεγάλης πίστας» θα έλεγες όχι στην προσφορά του;

– Πλάκα κάνεις; Προφανώς και θ’ αρνιόμουν. Ήταν πρόσφατα όταν μου πρότειναν κάτι σαν και αυτό που ρωτάς. Είχα πρόταση από μεγάλη δισκογραφική εταιρία να κάνω κάτι που δεν μου ταίριαζε αισθητικά. Ευγενικά τους την αρνήθηκα.

 

– Τι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ο Papercut;

– Batman.

 

– Μπορείς να θυμηθείς το καλύτερο και χειρότερο σχόλιο που άκουσες ποτέ για τη δουλειά σου;

– Το καλύτερο, δεν ήταν σχόλιο. Είναι μια «ιστοριούλα». Ένας συμπαθητικός νέος, (τότε άγνωστος σε μένα, αλλά στη συνέχεια φίλος) και D.J., την ώρα που έπαιζε δικό μου τραγούδι είδε μία όμορφη κοπέλα να τον πλησιάζει ενθουσιασμένη με το track που άκουγε. Γνωρίστηκαν όταν εκείνη ρώτησε: «Μα πώς λέγεται το τραγούδι που παίζεις;». Τελικά έγιναν ζευγάρι. Το τραγούδι μου έγινε τραγούδι τους. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο. Κάτι που δεν με κολακεύει τόσο, όσο με συγκινεί. Το χειρότερο τώρα…. Παίζαμε με τη μπάντα μου κάπου στη Ναύπακτο. Αν θυμάμαι καλά κάποια στιγμή ένας τύπος ανέβηκε στη σκηνή και δίνοντας μου ένα σφηνάκι έσκυψε λέγοντας συνωμοτικά στ’ αυτί μου: «Φιλαράκο, θα παίξεις και κανένα Πυξ Λαξ;» Αυτή ήταν μια στιγμή που με συγκίνησε… μέχρι δακρύων.

 

– Άνοιξες πρόσφατα τη συναυλία του Parov Stelar. Τί, τελικά, σήμαινε αυτό για σένα;

– Την ευκαιρία να παίξω μπροστά σε 4.000 κόσμο. Και μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα.

 

– Κομμάτια σου υπάρχουν σε συλλογές που κυκλοφόρησαν και στο εξωτερικό. Αυτό ήταν τελικά κάτι που έκανε περισσότερο γνωστή τη μουσική σου;

– Είναι πολύ ευχάριστο να κυκλοφορεί η μουσική μου και εκτός συνόρων, για λόγους ποσότητας, όχι ποιότητας. Θέλω να πω, ότι καμιά φορά ακούω καλλιτέχνες να μιλούν για το «κοινό» και να «επιλέγουν» ποιο κοινό θέλει να τους θαυμάζει. Από την άλλη, εγώ δεν κάνω audition ή casting σ’ αυτούς που μ’ ακούν. Όποιος με ακούει, μου κάνει μεγάλη τιμή και δεν με αφορά αν μετά από ένα δικό μου κομμάτι, που θα του αρέσει, ακούσει Christina Aguilera.Δεν κολλάω με τέτοιου είδους προκαταλήψεις. Λέω πως σε όσα περισσότερα αυτιά φτάσει η μουσική μου, τόσο το καλύτερο.

 

-197

– Ποιο είναι το κρυφό σου όνειρο γύρω από τη μουσική;

– Να μπορέσω να βιοπορίζομαι αποκλειστικά απ’ αυτή, κάνοντας, όμως, μόνο πράγματα που με εκφράζουν.

 

– Ποιο είναι το κομμάτι που θα ήθελες να γράψεις αλλά, τελικά, σε πρόλαβε άλλος; Ποιος είναι αυτός;

– Beatles – «A day in the life»

 

– Τι σημαίνει «ανεξάρτητη» Ελληνική μουσική σκηνή  για σένα; Θεωρείς πως είσαι μέρος της;

– Δεν νιώθω να ανήκω σε κάποια σκηνή. Νιώθω ότι υπάρχουν γύρω μου πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες που εκτιμώ και σέβομαι, αλλά μέχρι εκεί.

 

– Ως σήμερα ποιο ήταν το καλύτερο λάιβ του Papercut; Τί το κάνει αξιομνημόνευτο;

– Ίσως είναι πολύ κλισέ αυτό που θα πω, αλλά μάλλον υπάρχει λόγος που έχει γίνει κλισέ. Όλα τα live τα έχω ευχαριστηθεί, για διαφορετικό λόγο το καθένα. Σε άλλο ήταν το κοινό πολύ θερμό, σε άλλο είχα εγώ καλή διάθεση, σε άλλο ήμασταν πολλοί και συνεπώς ήταν πολλή και η ενέργεια που έφτανε στη σκηνή, σε άλλο ήμασταν λίγοι αλλά πολύ «εκεί». Για το καλύτερο λάιβ, δεν μπορώ να σου απαντήσω λοιπόν. Για το χειρότερο, θα μπορούσα, αλλά ευτυχώς δεν με ρώτησες.

 

– Τι είναι όμορφο στην Αθήνα του 2014;

– Το απρόσμενο που μπορεί να σου προσφέρει. Και οι άνθρωποί της που, ξαφνικά έγιναν, επι της ουσίας, πιο δημιουργικοί. Μου αρέσει που, σήμερα, βλέπω όλο και πιο πολλούς να μην έχουν χρόνο για χάσιμο και να φροντίζουν να τον ξοδεύουν σε ουσιαστικά πράγματα. Δεν εννοώ μόνο δημιουργικά. Μπορεί να είναι μία μπύρα με ένα φίλο, ok, αλλά θα είναι πλέον φίλος που πραγματικά θες να τον δεις. Νομίζω ότι η κρίση έφερε μαζί και μία επαναξιολόγηση προτεραιοτήτων. Όπως, πλέον, θα αγοράσεις ένα αγαθό που πραγματικά το θες και όχι «ίσως». Έτσι θα ξοδέψεις και τον χρόνο σου και την ενέργειά σου σε ανθρώπους/πράγματα/καταστάσεις που πραγματικά, κάτι σου δίνουν πίσω.

 

– Το βλέπω, το βιώνω κάπως έτσι, υπάρχει μια μεγάλη ομάδα παιδιών – γύρω στα 25 –  που ακούει Ελληνικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ‘80. Στην αρχή νόμιζα πως αυτό ήταν αστικό ανέκδοτο. Έκανα λάθος. Είναι πραγματικότητα. Συμφωνείς μ’ αυτό; Εσύ τη δεκαετία του 80 τί έκανες; Με ποιους είχες μπλέξει;

– Συμφωνώ, έχω δει κι εγώ το ενδιαφέρον γύρω από αυτό που λες. Είναι σημαντικό, έστω και ετεροχρονισμένα, κάποιοι άνθρωποι να πάρουν την αναγνώριση που τους άξιζε για ορισμένες πολύ καλές δουλειές που, όταν κυκλοφόρησαν, πνίγηκαν στον ωκεανό του σκυλάδικου. To ‘80 είχα μπλεχτεί μ’ ένα σωρό μπάντες: Winter Water Colors, Metro Decay, Film Noir.

 

– Τι σημαίνει ίντερνετ για σένα και τη μουσική σου;

– Ότι το ακροατήριό μου είναι – δυνητικά – όλος ο κόσμος. Έχω λάβει μηνύματα αγάπης από την Ινδονησία και την Ιαπωνία, μέχρι την Αμερική την Λιθουανία και την Ζάμπια!

 

– Τι θα κάνεις αμέσως μετά απ’ αυτή τη συνέντευξη;

– Θα τρέξω να πάρω αγκαλιά το νεογέννητο γιο μου.

 

– Πες κάτι, δηλαδή, γράψε κάτι, ελεύθερα (λίγες λέξεις, παρακαλώ) μπορεί να είναι οτιδήποτε…

– Όλα θα πάνε καλά.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top