Ελλειπτικός, φορτισμένος, αυτοαναφορικός
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //
Χρήστος Τουμανίδης «Πάνω σε μια χορδή», εικονογράφηση: Ευθυμία Ζάχου, εκδ. Έναστρον, σελ. 64
63 μονόστιχα. Θυμίζουν τα μονόστιχα του Ρίτσου. Το βλέμμα απλώνεται πάνω στον κόσμο καίριο.
Και θυμίζουν επίσης τους στίχους του Σεφέρη περί απλότητας και της αξίας της.
«Σαν πρόκες καρφώνονται οι λέξεις». Ορθά κοφτά, αλλά και ουσιαστικά. Κύματα ποίησης. Πινελιές ομορφιάς. Σκέψη και στοχασμός. Στοχασμός και αίσθηση. Χωρίς υπερβολές, χωρίς περιττά στολίδια. Χωρίς την επιβάρυνση εκείνη της συνείδησης, την άσκοπη. Τίποτα μοντέρνο ή μετα-μοντέρνο.
Η λέξη καθρεφτίζει τη σκέψη, την εσωτερική εκείνη κίνηση του νου που διατρέχει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
«Κλείνω, κλειδώνω, κλείνομαι στην ανασφάλειά μου» γράφει ο έμπειρος Χρήστος Τουμανίδης, της γενιάς του ’70. Ποίηση «πάνω σε μια χορδή»! Ποίηση καθάρια και διαυγής. Μικρές ανάσες! Από τα επιγράμματα ξεπετιούνται οι αλήθειες! Θορυβείται το φως. Κάθε επίγραμμα ένα παλλόμενο σύμπαν. Κάθε επίγραμμα μια μελωδία. Φως να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας. Λέξεις που κόβουν σε συνδυασμό και με τη λειτουργική εικονογράφηση της εικαστικού Ευθυμίας Ζάχου. Η ανάδειξη της ομορφιάς, η έκφραση των πιθανοτήτων.
Μια μικρή γεύση από το βιβλίο:
-Να κλείνεις πάντα τις ρωγμές, τις εκκρεμότητές σου.
-Γράμματα, χείλη ανοιχτά που τίποτα δεν λένε.
-Οι λέξεις έχουνε κι αυτές τη σκοτεινή πλευρά τους.
-Εκείνα που αποστρέφεσαι, αυτά θα σ’ εξυψώσουν.
-Τα πιο βαθιά σκοτάδια, θα τα βρεις στο φως!
-Ζωγράφιζε πουλιά μ’ ένα φτερό-φοβόταν μην πετάξουν…
Χρήστος Τουμανίδης
O ποιητής συνοπτικός τραγουδά τις λαχτάρες του, συνομιλεί με τ’ άστρα, στολίζει τη θλίψη μας, μάς ανοίγει πόρτες, διαλύει αυταπάτες, κραυγάζει και η φωνή του αντηχεί ως τα βάθη της καρδιάς μας.
-Εδώ τελειώνει ο ελλειπτικός, ο φορτισμένος λόγος.
Έτσι κλείνει το βιβλίο και είναι αυτός ένας στίχος αυτοαναφορικός, ένας στίχος ποιητικής.
Διότι παρά τη μεγάλη πύκνωση, οι στίχοι που μάς προσφέρθηκαν μάς χάρισαν μεγάλη πνευματική ένταση.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ο Ιανουάριος …δεν θέλει εκλογές, αλλά όταν γίνονται αποδεικνύονται καθοριστικές
του Τάκη Κατσιμάρδου // -Το 1861 οδήγησαν στην έξωση του Οθωνα -Το 1873 στην εδραίωση του κοινοβουλευτισμού -Το 1887 στη «χρυσή εποχή» Τρικούπη -Το 1936 στη δικτατορία Μεταξά Αν και είναι η δεύτερη φορά, που διεξάγονται εκλογές,
Περισσότερα -
O Μάνος Κοντολέων στο Εργαστήρι του συγγραφέα
«Μανόλο, Μανολίτο και Μανουήλ» ή Όταν ο συγγραφέας συναντά το παιδί που ήταν κάποτε… Μικρός όταν ήμουνα υπήρχαν δυο ποιήματα που μου είχαν κεντρίσει ένα παράξενο συναίσθημα. Κάτι ανάμεσα σε γαλήνη και φόβο. Αργότερα, πολύ αργότερα, θα
Περισσότερα -
Η Άνοιξή του
του Διονύση Λεϊμονή // * Χειμώνας… μόνο χειμώνα ένιωθε στο πετσί του, έξι μήνες τώρα, έναν χειμώνα υγρό που έμπαινε στην ψυχή του και την περόνιαζε, τον έκανε να αισθάνεται νωθρός, παγωμένος, ανίσχυρος! «Η μεγαλύτερη παγωνιά είναι της καρδιάς
Περισσότερα -
Πρωτοπρόσωπα και διαχρονικά
Γράφει ο Μάνος Κοντολέων // Ιουλία Περσάκη «Κατοχή και Πείνα» – Ιστορίες της κάθε μέρας, Βιβλιοπωλείο της Εστίας Ο χώρος του βιβλίου έχει ιδιαίτερα κτυπηθεί από τις νέες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν τη χώρα μας. Οι εκδότες αναζητούν
Περισσότερα -
Ποίηση: “ΟΔΟΣ ΜΠΡΙΣΕΜΙΣ”
Της Κωνσταντίας Γέροντα // ** «Το χιόνι ποδοπατημένο είναι το μόνο ρόδο» Υβ Μπονφουά «Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη» Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ Εγώ δεν έχω καρδιά Εμένα στην
Περισσότερα -
Για τους «Επιλήσμονες»
Γράφει η Λίλια Τσούβα // * Μαρία Σύρρου “Επιλήσμονες”, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016, σελ. 48 «Η ποίηση είναι απαραίτητη, μόνον ας ήξερα γιατί.» M’ αυτή την παράξενη τοποθέτηση ο πολυτάλαντος γάλλος καλλιτέχνης Ζαν Κοκτό συνόψισε κάποτε την αναγκαιότητα της
Περισσότερα -
Επίκαιρο αφήγημα: “Ο μονόλογος του Αρίσταρχου!”
Της Άννας Δεληγιάννη // * Με λένε Άκη από το Αρισταρχάκη. Δεν αποποιήθηκα το όνομά μου, απλά ήταν μακρύ και ασυνήθιστο και βόλεψε το κόψιμο! Παρ’ όλα αυτά υπογράφω κανονικά χωρίς συντομεύσεις. Σας το λέω γιατί σήμερα
Περισσότερα
