Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Μάκης Πανώριος στο εργαστήρι του συγγραφέα
18/05/2016, 2:00 μμ

Ο Μάκης Πανώριος στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

panorios_1

 

Η γραφή είναι μια μοναχική, βασανιστική εργασία. Ο συγγραφέας είναι μόνος και αβοήθητος· το μόνο που διαθέτει, είναι μια κάποια αρχική σχηματική ιστορία, αλλά κι αυτή απροσδιόριστη, ρευστή και υδατώδης, που επιζητά την οικοδόμησή της, το σώμα της, τις διακλαδώσεις της, τις εικόνες, τα στιγμιότυπα, τα πρόσωπα, και κυρίως τις ουσιώδεις  λέξεις, που θα την ενσαρκώσουν, προσδίνοντας υπόσταση στο αρχικό ασαφές νεφέλωμα. Είναι μια μαρτυρική διαδικασία, αλλά, επί της ουσίας, ιδιαιτέρως συναρπαστική. Ο συγγραφέας είναι ένας ερημικός αλιεύς που αναζητά εναγωνίως τα υλικά με τα οποία θα οικοδομήσει το έργο, όπως ήδη προειπώθηκε· η μυθολογία του επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει το αίνιγμα της αμφιλεγόμενης πραγματικότητας. Η εξωτερική εικονοποιΐα της όμως, και η εσωτερική της διάσταση είναι θέμα ‘φιλοσοφικής’ οπτικής· κυρίως είναι το ιδιαίτερο βλέμμα του συγγραφέα που επινοεί τη δική του πραγματικότητα, είτε ρεαλιστική είτε υπερρεαλιστική είναι αυτή που τελικά καταθέτει. Ο ορισμός της έχει δοθεί από τον σπουδαίο Φλομπέρ: Η Μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ, έχει δηλώσει κι δεν έχει βεβαίως αναιρεθεί. Παραμένει εσαεί επίκαιρος. Ως εκ τούτου όλη η λογοτεχνία, είναι… Μαντάμ Μποβαρί. Όχι βέβαια στο σύνολό της, αλλά ούτως ή άλλως, ακόμη και στις πειραματικές εκδοχές της, εκκινώντας από τον εφιάλτη της πραγματικότητας, επιχειρεί να σχεδιάσει το αγωνιώδες πρόσωπο του ανθρώπινου όντος που την διαμορφώνει ως τέτοια. Υπό αυτή την έννοια ο συγγραφέας για να ‘εικονοποιήσει’την τοιχογραφία του παρόντος και, κατ’  επέκταση, του μέλλοντος, πρέπει να έχει καλλιεργήσει την ακοή του και, κυρίως, να έχει πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του, όπως δίδαξε ο μεγάλος Σολωμός.

 

panorios_books

 

Η φύση μπορεί να μη με έχει προικίσει με αυτά τα πολύτιμα, σπάνια προσόντα και εφόδια, αλλά και μόνο τα εκκωφαντικά μηνύματα που έρχονται καθημερινά από τις εσχατιές του σύγχρονου κόσμου, όλο και πιο σκοτεινά όλο και πιο δυσοίωνα, ήταν αρκετά για να σχεδιάσω τη ζοφερή ατμόσφαιρα του τελευταίου μυθιστορήματός μου, «Όταν έρθει η νύχτα». Τα δύο βασικά σύμβολά του, η Νύχτα και τα Σύννεφα, που επινοώ για να εικονογραφήσω την παρακμιακή και σε κρίση ατμόσφαιρά του, εύκολα αποκρυπτογραφούνται. Η Νύχτα πάντα εγκυμονεί κινδύνους, αναγγέλλει την αφύπνιση των βρικολάκων και των πάσης φύσεως τεράτων. Τα Σύννεφα προοιωνίζονται την έλευση του χειμώνα και τον θάνατο της Άνοιξης. Ο Αλέξανδρος, που κινείται στο δυστοπικό τοπίο του μυθιστορήματος, είναι ο καθημερινός άνθρωπος που βιώνει όχι μόνο την προσωπική του αποτυχία αλλά και του περιβάλλοντός του. Θύτης και θύμα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι οι πικρές διαπιστώσεις του. Δεν αποτολμά ερωτήσεις γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων τη φρίκη των απαντήσεων.

Γράφω πάντα χειρόγραφο την αρχική ιδέα του μυθιστορήματος, στη συνέχεια το επεξεργάζομαι συνεχώς· και κάποτε καταθέτω τα όπλα, λέω αυτό ήταν. Κατά καιρούς διαβάζω κάποιες σελίδες του σε τυπωμένο βιβλίο πλέον, και αρχίζουν τα προβλήματα, λέω αυτό θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς, αλλά τώρα πια… Ίσως στο άλλο μυθιστόρημα… Κι αρχίζω να γράφω…

 

pan-mΟ Μάκης Πανώριος γεννήθηκε το 1935 στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Σχεδίου και Ζωγραφικής ABC και θέατρο στη Δραματική Σχολή Θεάτρου και Σκηνοθεσίας του Πέλου Κατσέλη. Εργάστηκε ως ηθοποιός για δεκαοχτώ χρόνια στο ελεύθερο θέατρο και δέκα χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, καθώς και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Ως συγγραφέας έγραψε μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα, θέατρο, κριτική βιβλίου και κινηματογράφου. Έχει εικονογραφήσει περισσότερα από πεντακόσια βιβλία, έχει επιμεληθεί και προλογίσει περί τα εκατό. Πρώτη θεατρική του εμφάνιση στο έργο “Το τραγούδι του νεκρού αδερφού” του Mίκη Θεοδωράκη, στο ρόλο του Χάρου, το 1962, με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα με το μυθιστόρημα “Η κατάκτηση”, το 1970. Γράφει στον ημερήσιο Τύπο κριτική βιβλίου.

Διακρίσεις:  Διεθνές βραβείο Karel 1993. Του απενεμήθη από τον Μπράιν Άλντις για την προσφορά του στην επιστημονική φαντασία και τη φανταστική λογοτεχνία. Χρυσός Ικαρομένιππος 1995. Πρώτο βραβείο για το διήγημά του επιστημονικής φαντασίας “Ηθοποιός”. Του απενεμήθη από το περιοδικό επιστημονικές φαντασίας “Πλειάδες” και τους “Φαναστικούς Αργοναύτες”. Χρυσό στεφάνι ελιάς 2006 του Δήμου Αιγάλεω. Του απενεμήθη από τον δήμαρχο Δημήτρη Καλογερόπουλο για την προσφορά του στα γράμματα και τον πολιτισμό. Τιμητική πλακέτα της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας. Του απενεμήθη το 2006 από την ΑΛΕΦ για τη συνολική του προσφορά στη διάδοση της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα. Πρόσφατο βιβλίο: «Όταν πέφτει η νύχτα», εκδ. Γρηγόρη, 2015.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top