Fractal
Home / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Συνεντεύξεις συγγραφέων / Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας: “Σκοπός να φτάσεις στο Θεό της ψυχής σου, όποιος και αν είναι αυτός”
27/01/2016, 12:14 μμ

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας: “Σκοπός να φτάσεις στο Θεό της ψυχής σου, όποιος και αν είναι αυτός”

Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη //

 

lakas3

 

Ο Βόλος είναι μία πόλη που συνεχίζει και εκ του μακρόθεν (σωματικά, γιατί ψυχικά βρίσκομαι πάντα πολύ κοντά σε αυτήν) να με εκπλήσσει με τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της. Είναι μία πόλη μοναδική, με ανθρώπους του πολιτισμού και της τέχνης, που καμιά φορά τους βρίσκεις να κάνουν για τα προς το ζειν διαφορετικά από την τέχνη τους επαγγέλματα. Τον Παναγιώτη Θεοτόκη Λάκκα τον γνώρισα προσωπικά και εκτίμησα την σεμνότητα και το ήθος του. Χαίρομαι που με την εξαίρετη ποιητική συλλογή του «Βαβέλ» έχουμε τώρα την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Γιατί ο Βολιώτης ποιητής ξεδιπλώνει την ψυχή του στα ποιήματά του και ανοίγει ορίζοντες για μακρινά ταξίδια.

 

lakas2

 

Στην ποίηση αγάπησα….

τις αλλαγές. Όταν γράφεις οι λέξεις μετουσιώνονται σε όνειρα, επιθυμίες, πάθη. Συμβαίνουν τόσες ανατροπές μέσα σου, που κι εσύ ο ίδιος από ένα σημείο και μετά, ακολουθείς την ηχώ της ψυχής σου να σε καλεί να γράψεις με αυτόν τον τρόπο, με αυτές τις λέξεις και να μην χρησιμοποιήσεις τίποτα περισσότερο παρά μονάχα τον καθρέφτη του κόσμου και του εαυτού σου. Σύμμαχός σου σε αυτό η αλήθεια, προτέρημα η αυτοκριτική.

 

Φλεγόμενη Βαβέλ σημαίνει…

πολυφωνία και ύπαρξη ενός σκοπού. Ο σκοπός να φτάσεις στο Θεό της ψυχής σου, όποιος και αν είναι αυτός. Το μόνο βέβαιο είναι πως στην οδό που θα χαράξεις, θα καείς μέσα στο «Εγώ» σου, προσπαθώντας να το αποτινάξεις από τις πράξεις σου. Ο Ουγκώ έλεγε, «Αν δείτε ένα ποιητή να ζωγραφίζει την κόλαση, ζωγραφίζει την ζωή του».

 

«Ο Κομιστής των Ουρανών»

 

Το σώμα σκίστηκε στις πλάτες, η ψυχή μου σείστηκε

πρωτόπειρα σαν λυτρωτική απάντηση πρόβαλαν τα φτερά

κάπως έτσι μαθαίνεις να πετάς, μονάχα πάνω απ’ το έρεβος.

 

Αισιοδοξία…

πως κάποια μέρα ο Κεμάλ θα βρει το Χατζιδάκι και θα του πει, «Καληνύχτα Μάνο, αυτός ο κόσμος αλλάζει…».

 

Απαισιοδοξία…

γιατί ακόμη είμαστε αμαθείς και γράφουμε το άνθρωπος με μικρό άλφα, αντί για κεφαλαίο.

 

«Σύγχρονη Πόρνη της Καινής Διαθήκης»

 

Άβυσσο ν’ αναπνέεις, τι δύσκολο πράγμα…

 

lakas4

 

Ονειρεύομαι…

στο φως με τα μάτια στραμμένα ψηλά, σε εκείνους που έφυγαν και με πίστεψαν, σαν ένα νέο ονειροπόλο που έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει στην αγάπη και την δύναμη των λέξεων. Να ελπίζει πως κάποτε θα μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων γι αυτή την αυτονόητη επανάσταση της αγάπης.

 

«Το Παιχνίδι των Χαμένων Στιγμών»

 

…να βγαίνει κείνη η ώρα που πρόσμενε να βρει όλα αυτά που δεν πράξαμε

βγαίνει, η λέξη αυτή που ακούμε δηλώνει ετοιμότητα

την ετοιμότητα ν’ αφήνεις τη βόλεψη για την ελευθερία όλων.

 

Η γενιά μου…

ακροβατεί ακόμη σε παλιά πρότυπα, νέες πληγές και μοντέρνους καταναλωτισμούς της ψυχής. Στειρωμένη από παιδεία και εγκαταλελειμμένη στην τύχη της, να αγωνιά για το αύριο και την ίδια στιγμή να δίνει γη και ύδωρ για ένα ανούσιο θαυμασμό στον ψηφιακό κόσμο. Ελπίζω να βρει τα βήματά της, να νιώσει την δύναμη και την ευθύνη της, και να διεκδικήσει το νόημα της Ιθάκης του Καβάφη.

 

«Προσκύνημα στους Νεκρούς»

 

Κι εσείς ζωντανοί αγρυπνάτε στο παράθυρο της ιστορίας

μη σβήσει το τελευταίο κερί της ειρήνης για τον κόσμο.

 

lakas5

 

Οι φίλοι μου…

είναι η οικογένεια που επέλεξα εδώ και είκοσι χρόνια. Μαζί μεγαλώσαμε τα όνειρά μας και μέσα από την διαφορετικότητά μας, μάθαμε να προσπαθούμε, να είμαστε ο εαυτός μας και να αντέχουμε τις όποιες αντιξοότητες της εποχής. Είναι σημαντικό να ξέρεις πως με κάποιους Ανθρώπους, μπορείς να μοιραστείς στιγμές.

 

Η μοναξιά…

είναι μία επιλογή, συχνά απαραίτητη. Σε αφυπνίζει. Γκρεμίζει τα τείχη που οικοδομούνε μέσα σου η καθημερινότητα και η ανάγκη. Σε νουθετεί στις λέξεις που θα προφέρεις ή θα γράψεις. Αν έχεις προσπαθήσει να συμβιβαστείς με τον εαυτό σου, η μοναξιά είναι καλή παρέα και σύμμαχός σου στη Δημιουργία.

 

«Μετανοών Αυτόχειρας ΙΙ»

 

Συγχώρα με κι έλα να παίξουμε απόψε

κρυφτό στ’ άστρα που χρωμάτιζα παιδί

εσύ στη γη κι εγώ στα πόδια σου πηλός

να πλάσεις μιας άλλης μου ζωής ηχώ

να μάθω σε ποια οδό έγερση νεκρών κείται.

 

Σημεία του καιρού που με δυσκολεύουν…

είναι η διάθεση ορισμένων ανθρώπων να εκμεταλλευθούν, να κρίνουν ποια είναι τα επιτρεπτά όνειρα για εσένα, να ρυθμίσουν τη ζωή σου με τα δικά τους μέτρα. Έτσι και η οικονομική κρίση ήρθε ως ένας μεγεθυντικός φακός, να μας δείξει όλα αυτά στα οποία εθελοτυφλούσαμε για χρόνια. Η Ανθρωπότητα, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα κάνει ένα βήμα εμπρός ή, θα καεί με τις στάχτες της θρησκείας και της πολιτικής. Γιατί αυτό που ζούμε είναι κατά βάθος μία Ανθρωπιστική Κρίση και λίγο πολύ το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι.

 

«Φεύγω»

 

Φεύγω απ’ το χρώμα, τη φυλή και την ταυτότητά μου

φεύγω… με τρομάζουν τα μέτρα που διανύει το μίσος…

 

Θα άλλαζα…

τη ροή της ζωής. Αν μπορούσα, θα επέλεγα να πεθαίνουν και να γεννιούνται οι Άνθρωποι όπως οι εποχές, μήπως μέσα από αυτούς τους αλλεπάλληλους θανάτους μάθουν επιτέλους να αγαπούν.

 

«Πτωχευμένη Αλεξάνδρεια»

 

Απόψε νιώθω να διακυβεύεται όλη η ελευθερία μου

κι ορθόδοξος τρόπος σωτηρίας αναρωτιέμαι αν υπάρχει…

 

Ο ποιητής…

είναι ένα δοχείο συναισθημάτων του κόσμου, συλλέγει στοιχεία τα οποία μέσα του δημιουργούν μία χημική αντίδραση, η οποία ξεσπά με λέξεις και δημιουργεί αυτά τα οποία αποκαλούμε ποιήματα. Ο ποιητής είναι ο κήρυκας, ο οποίος δηλώνει για την ποίηση πως είναι ο μισός δρόμος για την Θεοποίηση.

 

«Ο Ασυνήθιστος Κηπουρός της Βίβλου»

 

Όταν ακούω να βρέχει, απ’ το παράθυρό μου ρίχνω έναν σπόρο

κι έτσι κοιμάμαι πιο ήσυχος τα βράδια, κενός από ενοχές

μιας και προσέφερα ένα λουλούδι στην άνοιξη με όλες τις ευχές…

 

lakas

 

Η εκδήλωση στο Βόλο…

ήταν μία όμορφη εμπειρία, ένιωσα να μοιράζομαι κομμάτια της ψυχής μου, με Ανθρώπους που αποτελούν την οικογένειά μου. Θα ήθελα με αγάπη να ευχαριστήσω γι αυτή την βραδιά τον κ. Βασίλη Μητσάκη, την κα Αμαλία Γκιζά, την κα Ειρήνη Σκουλή, την Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού, τον Αλέξανδρο Βασιλείου, την Κατερίνα Δημοπούλου και τον Δημήτρη Παντελή. Ειδικές ευχαριστίες στους Ανθρώπους του όμορφου χώρου της «Περισπωμένης».

 

Από τότε που εκδόθηκε η Φλεγόμενη Βαβέλ νιώθω τον χτύπο της και προσεύχομαι κάθε βράδυ μαζί της, «Δι’ ευχών των στιγμών, του χρόνου που ταράζει τις ζωές, Κύριε της γνώσης και το φως της αληθείας, ελέησον και σώσον το όνειρο. Αμήν.»

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top