Ποίηση: “Παλιές φωτογραφίες…” – “Δεν έχεις φύγει…” – “Ψυχές και σώματα”
Της Γιάννας Καλογεροπούλου // *
Παλιές φωτογραφίες….
Από ύλη είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι
άλλοι αντέχουν περισσότερο
άλλοι αντέχουν λιγότερο
Κάποια στιγμή
χάνονται αναπάντεχα
στα μισά της διαδρομής
Πορευόμαστε με την ψευδαίσθηση
ότι θα ζήσουμε για πάντα …
και ξαφνικά
γινόμαστε όλοι παλιές φωτογραφίες
που όσο περνάει ο καιρός
θαμπώνουν τα πρόσωπα
και δεν φαίνεται πια αν χαμογελούσαμε
ή αν ήμασταν σκεπτικοί…
Σκιές και ψυχές ενός άλλου κόσμου
σ’ ένα παλιό κομμάτι χαρτί….
Δεν έχεις φύγει….
Δεν έχεις φύγει …
Το πρώτο αστέρι που λάμπει στον ουρανό
είσαι εσύ
το ξέρω γιατί έχει την μορφή σου
το αγέρι που φυσάει ανάμεσα στα δένδρα και τα λικνίζει
είναι η φωνή σου
ο ήλιος που καλωσορίζει την καινούργια μέρα
είναι το χαμόγελο σου
η θαλπωρή του σπιτιού μας
είναι η αγκαλιά σου
Όχι δεν έχεις φύγει
είσαι ακόμα εδώ
Το σπίτι μας είναι πλημμυρισμένο από την παρουσία σου
και τα πράγματα σου…
το φλιτζάνι σου, το τασάκι σου, η γωνία σου, τα βιβλία σου
Όχι δεν έχεις φύγει
είσαι ακόμα εδώ
έλα, κάθισε, πάρε ένα βιβλίο…
και ξεκίνα να μου διαβάζεις όπως παλιά
ήδη ακούω την φωνή σου
επιβλητική να γεμίζει το δωμάτιο
Είσαι παρών όσο και απών…
Όχι, δεν θέλω να σε ξεχάσω
δεν θέλω να προχωρήσω βήμα
φοβάμαι μήπως έρθει κάποια στιγμή
που δεν θα σε σκέφτομαι
φοβάμαι μήπως έρθει η στιγμή
που θα πάψω να σε θυμάμαι
γιατί όσο ζω και σε θυμάμαι
υπάρχεις κι εσύ…
Όχι, δεν θέλω να σε ξεχάσω
το μόνο που θέλω είναι να σε θυμάμαι
όλα να τα θυμάμαι
και να μπορώ να ζω με αυτή την απουσία σου
Αυτό μόνο θέλω αγάπη μου….
Όχι δεν έχεις φύγει
σε λίγο ξημερώνει και θα δω πάλι το χαμόγελο σου
είσαι ακόμα εδώ….
Ψυχές και σώματα
Είμαστε ψυχές με σώματα
θέλετε δεν θέλετε κάποτε θ’ ανταμώσουμε πάλι
Όλοι εσείς που βιαστήκατε
και φύγατε πρώτοι
ετοιμαστείτε να μας περιμένετε….
και μη μας ξεχνάτε…
εκεί που ταξιδεύετε….
κρατήστε ένα σύννεφο
δίπλα στο δικό σας
κρατείστε ένα χαμόγελο
για να μας υποδεχθείτε…
ερχόμαστε ψυχές…
κάθε μέρα που περνάει…
μας φέρνει πιο κοντά….
* H Γιάννα Καλογεροπούλου γράφει ποιήματα και σκέψεις από τότε που πήγαινε στο σχολείο… Θυμάται οι συμμαθήτριές της μάζευαν αυτά που έγραφε και τα έγραφαν στα τότε περίφημα λευκώματα που είχανε όλοι, με αποτέλεσμα ενώ εκείνη είχε χάσει τα περισσότερα… μετά από 35 χρόνια που ξαναβρεθήκανε να βρει και αυτά που έγραφε τότε! Το επάγγελμά της είναι Αξιωματικός του Στρατού, είναι από τις πρώτες Ελληνίδες που κατετάγησαν το ‘79, ποτέ δεν σταμάτησε να γράφει όμως ποιήματα άλλα και να διαβάζει…
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Οι κούκλες – κλειδί
Γράφει η Μάριον Χωρεάνθη // Ελένη Γκίκα «Η κούκλα που ονειρεύτηκε την Έλενα», εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος, εκδ. Mamaya Η Έλενα δεν είναι ένα οποιοδήποτε, συνηθισμένο μικρό κορίτσι. Ευφάνταστη και στοχαστική, είναι από κείνα τα παιδιά με την
Περισσότερα -
Ποιητική φωνή σαν μουσική
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Χρυσάνθη Ιακώβου: “Τεθλασμένοι χρόνοι”, Εκδόσεις: Βακχικόν, Αθήνα 2017 Οι ήπιοι τόνοι είναι πάντα ευπρόσδεχτοι, κατά πώς λέμε: καλοδεχούμενοι, , οι χαμηλές φωνές επιβάλλονται όπως η εύγλωττη σιωπή της εικόνας. Αρκούν οι φρικιαστικές φωνές,
Περισσότερα -
Οι δυο όψεις
Γράφει η Δώρα Τζέμα // Ηώ Αυγέρη «Δύο Κόσμοι», εκδόσεις Αυγέρη Ένα κοινωνικό-αισθηματικό μυθιστόρημα που ψυχογραφεί σε βάθος τους ήρωες, ψάχνοντας για τα αίτια και τα αιτιατά όλων των άτυχων στιγμών, που συναντούν στο διάβα της
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το μυστικό της Αριάδνης”
Της Μαίρης Βαβουράκη // Το μυστικό της Αριάδνης Κρέμασε το παλιό δίκαννο του μακαρίτη του άντρα της, στο καρφί της πιο αθέατης γωνιάς του στάβλου και κίνησε για το σπίτι. Από τότε που έμεινε μόνη
Περισσότερα -
Η τέχνη του ελάχιστου
Γράφει ο Βασίλης Πανδής // * Κατίνα Βλάχου, Bernadette Mergaerts: «Τα ελάχιστα – Ni plus ni moins», εκδ. Λοράνδου, 2018 Στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Τα ελάχιστα – Ni plus ni moins» η Κατίνα Βλάχου μάς παρουσιάζει
Περισσότερα -
Ποίηση: “Μαργαριταρένια μου”
Της Μαρίας Γκουτιούδη // * “Μαργαριταρένια μου” Ο ουρανός λερώθηκε με αστέρια κοίταξα πασαλειμμένη περιμένοντας την πτώση να κάνω ευχή -την ίδια με πέρυσι- δεν πιστεύω επιβεβαιώνω ότι μια χρονιά υπήρξα ακόμη. Συρρικνώνομαι,
Περισσότερα -
Το Άσμα Ασμάτων ως “Μίμησις πράξεως”
Γράφει η Ευαγγελία Πετρουγάκη // * ✔ Παρουσιάσεις λογοτεχνικών έργων στον «Έντεχνο λόγο» Ηρακλείου Αντώνης Σανουδάκης – Σανούδος «Άσμα Ασμάτων: δραματουργική μεταγραφή και μετάφραση», εκδ. ιδιωτική, σελ. 64 Tο «Άσμα ασμάτων», το τραγούδι των τραγουδιών, που αποδίδεται στον
Περισσότερα
