Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα fractal: “Παιδικό κακούργημα”
13/11/2018, 10:35 μμ

Διήγημα fractal: “Παιδικό κακούργημα”

Της Χριστίνας Κοσμοπούλου // *

 

 

 

 

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Το βλέμμα του παγερό και προσποιητά αδιάφορο. Κάθε τόσο φώναζε στο μικρό γιο του, που έπαιζε στην παιδική χαρά, για να ξεσπάσει.

 

«Πού είσαι; Γιατί κρύβεσαι πίσω από το δέντρο; Τι σου είπα; Δεν σου είπα να μην γελάς σε αγνώστους; Το γέλιο δείχνει συναίσθημα. Είναι αδυναμία. Οι άντρες δεν σκέφτονται με την καρδιά, αλλά μόνο με το μυαλό. Ακούς τι σου λέω;»

 

«Δεν θα ξαναγελάσω μπαμπά. Ήταν η τελευταία φορά. Σου δίνω την υπόσχεση μου. Άσε με όμως να πάω να παίξω, σε παρακαλώ. Μη με στείλεις ξανά στη φυλακή που έχουμε στο σπίτι.»

 

«Μα τώρα είσαι έτοιμος να βάλεις τα κλάματα. Σήκωσε το κεφάλι σου να σε δω. Κλαις; Οι άντρες δεν κλαίνε. Μήπως δεν είσαι άντρας; Δεν ακούω καμιά υπόσχεση και καμιά δέσμευση. Θα σε κάνω εγώ άντρα. Πάμε σπίτι. Γρήγορα.»

 

Τόσες υπάρξεις υπήρχαν γύρω. Δεν μίλησε κανείς. Δεν κοίταξε κανείς. Κανείς δεν είδε τα παιδικά μάτια που ικέτευαν κάποιον να τα καταλάβει. Τι κι αν μια μέρα ανακαλύψουμε τα μυστικά του σύμπαντος; Τι κι αν βρούμε τον τρόπο να ζούμε ως την αιωνιότητα; Αν δεν μάθουμε να διαβάζουμε τις αλήθειες που κρύβονται στα παιδικά βλέμματα, θα είμαστε για πάντα καταδικασμένοι στο σκοτάδι.

 

 

* Η Χριστίνα Κοσμοπούλου γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1992 και μεγάλωσε στις Μυκήνες Αργολίδας. Σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχοντας μια πηγαία αγάπη για τα βιβλία και τη λογοτεχνία, ξεκίνησε να γράφει από πολύ μικρή ηλικία. Έχει λάβει μέρος σε διαγωνισμούς ποίησης και διηγήματος, σε κάποιους από τους οποίους έχει διακριθεί. Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top