Fractal

Ό,τι ζήσαμε, είμαστε…

Γράφει η Γιόλα Πετρίτση //

 

Ελένη Γκίκα «Ιδεολογικά ύποπτη» Διηγήματα, εκδόσεις Καλέντης

 

Η Ελένη Γκίκα στα διηγήματά της  αυτά δείχνει πόσο ταλαντούχα και ευαίσθητη συγγραφέας είναι. Όλα της τα διηγήματα διακρίνονται από μια ευαισθησία κι έναν λυρισμό συνοδευόμενο από έναν ψυχικό πόνο και μια θλίψη. Τα ζωγραφίζει έχοντας στην παλέτα το γκρίζο, το ροζ-μωβ, το κόκκινο της φωτιάς και το άσπρο του πάγου. Χρώματα που δείχνουν έναν θλιμμένο  ψυχισμό. Διαβάζοντάς τα, νιώθουμε τη συγγραφέα να συμπάσχει κι εκείνη μαζί με τους ήρωές της, όταν αυτοί απορρίπτονται είτε από το ταίρι τους ή από φίλους, ή από την ίδια τη ζωή. Οι εκφράσεις επίσης που χρησιμοποιεί μας συγκινούν ιδιαίτερα, όπως: «Ήρθε και βρήκε τον μικρό κήπο της, σαν την καρδιά της, κατάξερο», «Η ζωή σου στερεί ακριβώς ό,τι έχεις αγαπήσει», «Σημασία έχει να ξέρεις να χάνεις», «Ό,τι δίνεις έχεις, όσα κρατάς τα χάνεις», «“κάηκαν” και οι δύο σαν πεταλούδες στη λάμπα», «Ο πόνος γι’ αυτό το τίποτα είναι αβάσταχτος, εκτός αν κάποιος είναι ένας τελείως κούφιος μηχανισμός», «Κι εγώ διαλύθηκα! Εξάλλου, ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης», «Μια θάλασσα έγινε η ίδια μέσα της. Ένας κοχλάζων τεράστιος ωκεανός, από βουβές κραυγές», «Σαν φίδι που σου δαγκώνει την καρδιά, σαν λώρος ομφάλιος, σου σφίγγει τον λαιμό και σε γυρίζει αμέσως πίσω», « Κι εκείνο το φέγγος γίνεται πυρκαγιά που σε τυλίγει», «Είναι η ώρα που μπορεί και να πεθάνεις αν δεν χτυπήσει το τηλέφωνο».

Τα είκοσι τρία  αυτά διηγήματα είναι ιστορίες που αφηγούνται τη μοναξιά, το θάνατο, τον έρωτα, την αναπόληση μιας παρελθοντικής ζωής, ίσως πιο ευτυχισμένης ή τουλάχιστον αλλιώτικης της σημερινής, που αν ξαναθυμηθεί κανείς ή ξαναδιαβάσει γι’ αυτά που χάθηκαν πονάνε, μας γράφει η συγγραφέας, σα ζωντανά. Πονάνε, γράφει, αλλά και δροσίζουν, γιατί ό,τι ζήσαμε είμαστε.

 

Ελένη Γκίκα

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top