Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: “Όσο η ίδια η ζωή”
03/10/2018, 8:46 πμ

Ποίηση fractal: “Όσο η ίδια η ζωή”

Του Σπύρου Στογιάννη // *

 

 

 

 

Όσο η ίδια η ζωή.

 

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μας διαφεύγει

κάτι πολύ σημαντικό.

Ας πούμε ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, κάτι τόσο μεγάλο.

Είναι ομολογουμένως δυσάρεστη αυτή η αίσθηση, όχι,

καθόλου σα να αμφιβάλεις ότι έχεις αφήσει ανοιχτό το φως

του διαμερίσματος, ή έστω τον φούρνο αναμμένο.

Είναι μια αίσθηση απώλειας,

σα να γλιστρά το νερό από τα χέρια σου

Κι εσύ να μην μπορείς να ξεδιψάσεις,

ενώ το στόμα εκλιπαρεί για μια σταγόνα.

Καμιά φορά με λούζει κρύος ιδρώτας,

κάτι πολύ σημαντικό ξέχασα,

κάτι σπουδαίο λείπει, αλλά τί;

Μπορεί να είναι φανερή η απουσία του,

αλλά ανομολόγητη η παρουσία του.

Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν,

Ερευνητικές ομάδες, συλλογή δεδομένων,

Υπολογιστές με τεχνητή νοημοσύνη,

Οργανικοί διανοούμενοι,

Ή έστω μια επιτροπή σοφών να καταλήξει.

Επιτέλους!

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι διαφεύγει κάτι σημαντικό,

Τόσο, όσο η ίδια η ζωή.

 

 

 

Οι ρίζες των πόθων.

 

Υπόγειο ποτάμι κυλά ορμητικό

κάτω από τους λαξευμένους πόθους μας,

Τραντάζει τα σωθικά, τυλίγεται σε νήμα αξεδιάλυτο.

Πίδακες νερού εκτοξεύονται από τις ραφές των ενοχών μας,

Χορεύοντας και αψηφώντας τα ανθρώπινα μέτρα.

Οι ρίζες του βαθιές και ανεξερεύνητες

φτάνουν ως την απαρχή του νου,

Μέσα σε νεράιδες και ξωτικά, ανατινάζονται εκστατικά,

παίρνουν ζωή από τους μύθους της γιαγιάς

ένα βράδυ κάτω από τα άστρα,

όπως τότε, ξαπλωμένοι στην κουρελού

την υφασμένη από τα παιδικά μας χρόνια.

 

Νερό κελαριστό χαϊδεύει τα αυτιά,

Σκαρώνει χαϊκού στις κοψιές των χεριών μας

μοιράζοντας το βιος του ανθρώπου όπως του αρμόζει

«Σοφιστείες και ψέματα», θα πεις πάλι, φίλε μου

Ότι αξίζει θα χαθεί, κι εσύ θα τρέχεις να προλάβεις τη μοιρασιά

Ανήμπορος να πετάξεις από πάνω σου

τα βάρη του κόσμου τούτου.

Οι ρήτορες θα χλευάζουν τις βολές σου,

κι ούτε ένα δάκρυ δεν θα φυλάξουν για το σαρκίο σου.

Θραύσματα μνήμης

που δεν αρκούν για ένα ταξίδι στα ανοιχτά.

 

Χιλιάδες σώματα πορεύτηκαν για χρόνια

μέσα στις γενιές των φόβων κι άλλαξαν μορφή.

Τα νερά του μετέφεραν μια θάλασσα προγόνων

και φωνάζουν:

«Μείνε!

Μείνε να τελειώσεις μια ξένη υπόθεση !

Σε δεσμεύει το αίμα!»

Κι όλο το ποτάμι θα φουντώνει από τη μια του κοίτη και θα κοιλοπονά

ώσπου να γεννηθούν τ’ αδέσποτα όνειρα σου,

παιδιά μιας συνεύρεσης με το εντός σου φώς.

Η φωνή του πατέρα

Μέρες στοιβάζονται σε μέρες.

Ο χρόνος κυλά ορμητικά μπροστά

Με τους εναπομείναντες

Κι όλο προσπαθώ να ανακαλέσω τη φωνή του πατέρα

Μα η μνήμη θολώνει και αντιστέκεται.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα κλαίγοντας

Μη φοβάσαι παιδί μου,

Έλεγε μια φωνή:

“Με κουβαλάς μέσα σου”.

 

 

 

* Ο Σπύρος Στογιάννης, ζει στη Ρόδο κι εργάζεται ως Κοινωνικός λειτουργός σε Κέντρο Πρόληψης κατά των εξαρτήσεων. Διαβάζει πολύ, γράφει σπανιότερα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top