Fractal

Μιλώ για ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία.

Από την Δώρα Βάκα //

 

3g

 

Βρίσκομαι ξανά στην Πάρνηθος 19 μετά από έναν χρόνο. Στέκομαι στην είσοδο και αναρωτιέμαι. Δεν αναγνώριζα το κτίριο. Κάποιο λάθος πρέπει να έκανα. Δεν υπήρχε η περσινή περίφραξη ούτε ο γκρίζος οικοδομικός σκελετός. Διστακτικά μπαίνω μέσα και αναγνωρίζω στο βάθος το σημείο που είχε γίνει η ηχητική εγκατάσταση για το περσινό φεστιβάλ. Περιεργάζομαι τον χώρο. Από την τελευταία μου επίσκεψη είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του κτιρίου, ο προαύλιος χώρος φαίνεται να έχει διπλασιαστεί, οι προκατασκευασμένες αίθουσες δεν υπήρχαν. Το πρώτο χαμόγελο χαράχθηκε στο πρόσωπό μου.

 

1g

 

Το 2ο Δημοτικό Αχαρνών είναι φανερά ανανεωμένο και η παιχνιδιάρικη διάθεση μοιάζει πιο έντονη από το περσινό φεστιβάλ. Λίγο πριν αρχίσω να τραβάω φωτογραφίες, σκανάρω την περιοχή με το βλέμμα μου για να εντοπίσω περισσότερες λεπτομέρειες. Στους τοίχους και τις κερκίδες υπάρχουν ζωγραφιές και χαρτόνια με χρώματα, σχέδια και λέξεις καλωσορίσματος από τους μαθητές. «Αγαπάμε όλον τον κόσμο», «Το σχολείο της Αγάπης», «Γιορτάζουμε τις διαφορές στον κόσμο», «Δεν με νοιάζει όπως κι αν είσαι. Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι» είναι μερικές από τις φράσεις που θυμάμαι. Την ώρα που έφτασα είχαν ξεκινήσει ορισμένα βιωματικά σεμινάρια για μαθητές, κάποιοι χάζευαν τα βιβλία και τα παραδοσιακά προϊόντα από το μικρό παζάρι που είχε στήσει ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και κάποιοι μελλοντικοί καποερίστες είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω από την ομάδα Abadá Capoeira. Στον διάδρομο συνάντησα κάποιους από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου και τους μετέφερα την πρώτη μου έκπληξη, τον πρώτο ενθουσιασμό. Μπήκα στην αίθουσα εκδηλώσεων την ώρα που ολοκληρωνόταν η ομιλία από το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Αγ. Δημητρίου με θέμα τον αυτισμό και τη χαρά αυτής της “δύσκολης πίστας”. Οι μαθητές και ένας από τους γονείς του Εργαστηρίου μάς μετέφεραν την εμπειρία τους με τις δυσκολίες της και κυρίως τις χαρές της. Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν εκείνη που ο γονέας περιγράφει πώς βίωσε την αποδοχή και κατανόηση του προβλήματος. “…Ένιωσα σαν έναν παίκτη των video games που ενώ βρίσκεται στην πρώτη πίστα περνάει απευθείας στην πιο δύσκολη πίστα και με καμία βοήθεια”, μας είπε χαρακτηριστικά και συνέχισε με την αισιοδοξία που γέμισε όταν αντιλαμβανόταν τις πραγματικές δυνατότητες που είχε το παιδί του.

 

ABADÁ-CAPOEIRA

Ομάδα Abadá Capoeira

 

Συνεχίζω τη βόλτα στο κεντρικό κτίριο του σχολείου. Στον διάδρομο περνάω μπροστά από την αφρικάνικη καλύβα που έχει στηθεί και κατασκευαστεί από τους μαθητές με αφορμή το πρόγραμμα αναδοχής παιδιών της Actionaid, που υποστηρίζει το σχολείο, και ανεβαίνω τις σκάλες για τις αίθουσες. Εκεί, τέσσερις εικαστικοί καλλιτέχνες με τα δικά τους σχέδια αποτύπωναν σε κάθε αίθουσα ένα μήνυμα υπέρ της διαφορετικότητας και της αγάπης. Δεν ήταν μόνοι τους, είχαν και τους βοηθούς τους. Μαθητές και μικροί επισκέπτες πηγαινοέρχονταν στις αίθουσες για να κάνουν τις απορίες τους, να χρωματίσουν μαζί τους, να κάνουν παρεμβάσεις ακόμα και παραφράσεις σε όρους όπως το graffiti. Όταν επέστρεψα στην αυλή, τα έξι βιωματικά εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους είχαν ξεκινήσει και βρήκα λίγο χρόνο να μπω και στις υπόλοιπες αίθουσες διδασκαλίας με πρώτη εκείνη των εικαστικών. Το χρώμα και ο αυθορμητισμός επικρατούσε παντού, μερικά από τα στοιχεία που δεν συναντάς εύκολα στις αίθουσες της δευτεροβάθμιας, μαζί με αρκετά ενθαρρυντικά στιχάκια όπως το «παίρνω το μηδέν και το κάνω κάτι». Λίγο μετά, έξω από τις αίθουσες εφτάσε η ομάδα κουκλοθέατρου “Βρούμηδες” με τον πολύχρωμο δράκο τους και τις μάσκες τους. Ο δράκος τράβηξε την προσοχή όλων μας και τον παρακολουθήσαμε μέσα από το τραγούδι τους να επιτίθεται στους κατοίκους -κούκλες- μιας φανταστικής πολιτείας. Όταν τον κατατρόπωσαν το σχολείο ήταν σχεδόν γεμάτο και έτοιμο να υποδεχτεί τις φιγούρες των χορευτών από την Κρήτη. Κι αμέσως μετά, οι panx romana σήμαναν τον δικό τους “συναγερμό” αγάπης. Αυτοί κι αν ήταν έκπληξη. Οι μεγαλύτεροι πήγαμε πίσω στις παιδικές μας αναμνήσεις και στους κύκλους χοροπηδήματος και ξεφαντώματος που ακολουθούσε στις περισσότερες συναυλίες τους. Τη θέση αυτού του κύκλου είχε πάρει μια σειρά παιδιών που κάθονταν σε απόσταση αναπνοής από εκείνους με τα ζωγραφισμένα χαρτόνια στα χέρια τους και τα βλέμματα τους που ήθελαν να γίνουν ένα με την ενέργεια τους. Στο τέλος, όπως και πέρυσι, εισέβαλαν οι Batala με τα αφροβραζιλιάνικα κρουστά τους και βοήθησαν στο να μετατραπεί όλη η αυλή σ’ ένα ψηφιδωτό γεμάτο χρώματα και ήχους. Η τελευταία εικόνα που κρατάω από όλη την εμπειρία μου είναι οι Βatala να παίζουν κρουστά, ο δράκος των Βρούμηδων να τους περικυκλώνει, τα παιδιά να κρατάνε πολύχρωμα μπαλόνια στα χέρια, οι χορευτές να συμμετέχουν με capoeira και ένα κορίτσι να έχει βγάλει τα σανδάλια του και να χορεύει ξυπόλυτο με τα χέρια του να δίνουν ρυθμό στη μάξι τσιγγάνικη φούστα του. Σε αυτήν ακριβώς την εικόνα αποτυπώνονται οι λεζάντες των μαθητών του σχολείου, όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι και όλοι μαζί.

 

Ομάδα Κουκλοθεάτρου "Βρούμηδες"

Ομάδα Κουκλοθεάτρου “Βρούμηδες”

 

Ομάδα Κουκλοθεάτρου Βρούμηδες

 

4gΑυτό που θαυμάζω στο συγκεκριμένο σχολείο είναι ότι εδώ και δύο χρόνια επιμένει να είναι ανοιχτό στην κοινωνία, ανοιχτό σε επισκέπτες έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν είναι εύκολη προσπάθεια από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμη σχολεία που διστάζουν να επικοινωνήσουν και να κάνουν ανοιχτές τις δικές τους παρόμοιες πρακτικές από φόβο μήπως προσελκύσουν κακόβουλα σχόλια ή κακόβουλες επιθέσεις. Εκτός από τους μαθητές και τις οικογένειες τους, διέκρινα πολλά πρόσωπα που ήρθαν δισταχτικά και συγκρατημένα και έφυγαν γεμάτα ελπίδα και χαρά. Αυτός ήταν ο στόχος των συντελεστών του σχολείου και τον πέτυχαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Λίγους μήνες μετά φαντάζομαι έναν μαθητή του σχολείου να γράφει στην έκθεσή του: “Το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω κάνει στο σχολείο είναι ότι πήρα μέρος σ’ ένα φεστιβάλ αγάπης και αποδοχής.”

 

2g

 

Το 2ο Δημοτικό Αχαρνών, βρίσκεται στο Μενίδι σε μια κοινωνία που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της τα στερεότυπα που κουβαλάει. Ανάμεσα στους μαθητές του σχολείου υπάρχουν και μαθητές πρώτης και δεύτερης μεταναστευτικής γενιάς. Από τον Δεκέμβριο του 2013 έχουν διοργανώσει τρία φεστιβάλ με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αποδοχή της διαφορετικότητας και την τέχνη ως φορέας όλων αυτών. Το φετινό φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στα άτομα με αναπηρία. Οραματίζονται ένα σχολείο διαφορετικό που δεν φοβάται να παρουσιάσει την άποψή του, τις θέσεις του. Οι δράσεις που παρουσιάστηκαν μέσα από αυτό το σύντομο οδοιπορικό είναι μόνο ένα μέρος του προγράμματος του φεστιβάλ. Υπήρχαν περισσότερες ομάδες και φορείς που πήραν μέρος όπως:  Generation 2.0 RED, ActionAid Hellas, SCI Hellas-Κίνηση εθελοντών, “Ηλιαχτίδα”- Ένωση Γονέων & Φίλων ατόμων με σύνδρομο Down, Studenti-Σύλλογος Αλβανών φοιτητών και πολλοί άλλοι που μπορείτε να αναζητήσετε στο αναλυτικό πρόγραμμα του φεστιβάλ.

 

fest

 

* Οι φωτογραφίες είναι από τη Δώρα Βάκα και το blog http://childhood-art-project.blogspot.gr

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top