ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Όνειρο μέσα στο όνειρο – Ποιήματα ποιητών Θεσσαλονίκης
Επιμέλεια: Κατερίνα Καριζώνη //
Όνειρο μέσα στο όνειρο, ποιήματα που ονειρεύονται, όνειρα που υπνοβατούν μέσα στον ύπνο τους βρίσκουν ένα άδειο φύλλο χαρτιού και εκεί μέσα ανθίζουν σε μία λιμνούλα από μελάνι.
Συμμετέχουν αλφαβητικά οι ποιητές και ποιήτριες:
ΑΛΑΒΕΡΑ ΡΟΥΛΑ // ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ // ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΥΡΤΩ // ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΜΑΡΙΑ // ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΑ // ΚΑΡΔΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ // ΚΟΡΝΕΤΗ ΕΛΣΑ // ΚΟΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ // ΚΟΥΤΡΟΚΟΗ ΑΝΝΥ // ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ ΧΛΟΗ // ΤΟΚΑ- ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ ΜΕΛΙΤΑ // ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ // ΜΕΣΚΟΣ ΜΑΡΚΟΣ // ΤΡΟΥΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑ // ΧΑΡΑ ΧΡΗΣΤΑΡΑ
Φωτογραφίες: Μαρία Κοσσυφίδου
Σύνθεση: Χλόη Κουτσουμπέλη
Όνειρο πρώτο, κουρδιστός εφιάλτης
ΣΥΜΠΑΣΧΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Στέκομαι έκπληκτος
Και με κοιτώ
Έγινα αυτό που πάντα ονειρευόμουν
Οδεύοντας αργά και σταθερά
Υπηρετώ πειθήνια την τάξη
Με πείσμα τον ίσιο δρόμο ακολουθώ
Στέκομαι ασάλευτος όπου με ακουμπήσουν
Όταν πέφτω δυσκολεύομαι να σηκωθώ
Ένα κλειδί μού τρυπά επίμονα την πλάτη
Δεν διαμαρτύρομαι ποτέ
Όλα τα υπομένω
Με αισθήματα μεταλλικά
Με γλώσσα ανύπαρκτη
Αφήνομαι στο έλεος
Όσων με διαλύουν Όσων με σπάνε
Όσων με κλωτσάνε Όσων με πετάνε
Όμως εμένα μού αρκεί
Μόνο να με θυμούνται
Γι’ αυτό που πάντα ονειρευόμουν
Γι’ αυτό που τώρα έγινα
Ένα Κουρδιστό Ανθρωπάκι
ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ
Πώς θα ψηλαφούσαν οι άνθρωποι τους θεούς αν κάθε βράδυ δεν φορούσαν τον ύπνο τους;
Σ’ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟΥΣ
Αδυνατώ να δώσω σχήμα- Πρόσωπο σ’ αυτό το ποίημα
Που αρχίζει η σημασία του- Που τελειώνει το νόημά του;
Αυτή η σαρκώδης ανάπτυξη Ενός δίφθογγου ήλιου
Υποβάλλει μέσα μου Ένα είδος μεγαλείου-
Μεταξωτού λουλουδιού Του χινοπώρου
Στίχο στίχο επαναλαμβάνεται η απελπισία
Τυλιγμένος μες στο άγραφο ποίημα
Όπως μέσα σε φοδραρισμένο πανωφόρι
[Αν το ποίημα υπήρχε- θα έπρεπε να το ξεφορτωθούμε]
Μα εδώ που φτάσαμε Με κόπους θανάσιμους
Με φωνές δανεικές Σε ασύνορα μελανιασμένα μέλη
Μα ποια να ‘ναι η λέξη εδώ; Μακριά απ’ την ποίηση-
Πως να το πω;
Ο άνθρωπος μόνος διαλύεται Μες στο σκοτάδι Μαρτυρικά
Στην άλλη πλευρά Του αυνανισμού
Προ του ποτηρίου Πορευθέντες μαθητεύσατε
Ποια να ‘ναι η λέξη Εδώ;
Σ’ ένα όνειρο Σ’ ένα όνειρο Δίχως αγωνία Δίχως θεούς_
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ
Ποιος φυλάκισε ποτέ όνειρο σε κλουβί;
ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ
Είπα πως θέλω να παραμορφώνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου
Από την πολλή έκφραση την ένταση μέσα στην φλέβα την επιθυμία την σύγχυση
Δεν εξημερώνονται τα όνειρα εύκολα ούτε οι ακίδες των χρόνων πάνω στα έπιπλα
Κανένα γυαλόχαρτο δεν ζήτησα για τις λέξεις ξέρεις
Αλλά ούτε λύσιμο κόμπων επεδίωξα
Έτσι ήρθε η έννοια να πλακώσει την μορφή το σχήμα και το απόθεμα
Δημιουργήθηκε μορφή χωρίς σημασία
Τα ακρογωνιαία τρίγωνα τέλους συνεχίζουν
Ποτέ δεν είπα πως δεν έχω ανάγκη από χώρο που ορίζει τα σώμα
Μετά από τρεις δεκαετίες το κατάλαβα
Όταν έφθασα στο όριο ρείθρο του δέρματος και αύξησα τον διάλογο
Με τον αέρα ανάμεσα στο μη και το εν
Όταν άρχισα να συλλέγω τα νεκρά κύτταρα ή πάνω να τα βάζω σε ζωντανά
Ως μέρος μιας αποφυγής αποσύνθεσης
Με ονόμασες
Διατεταγμένη φυγής ορίζοντα και βάθους πεδίο
Πέρα από μια αγωνιώδη συνάντηση με το αδύνατο
ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΡΟΥΛΗ
Γιατί κάθε όνειρο αναζητά το άλλο του μισό, αυτό που κάποιος άλλος ονειρεύεται κάτω από τα σεντόνια του.
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Μπλεγμένο με φύκια
το κορμί μου
και το φεγγάρι
στο χέρι
σφαίρα μαγική
ήρθα να σε βρω
να μου ψιθυρίσεις
λόγια λιγωμένα.
Τα μάτια μου ασημένια
ψάχνουν στο σκοτάδι
Έγινες ένα με την νύχτα
κι είναι στιγμές
που δε σε βρίσκω
Το χέρι σου καυτό
πάνω στα πόδια μου
κι οι πινελιές σβήνουν τους γύρω
ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΔΑΤΟΥ
Τι όνειρα αντέχεις να ονειρεύεσαι;
Ένα βράδυ είδα ένα τρομακτικό όνειρο: η πραγματικότητα είχε γίνει ένας απόκρημνος βράχος που πάνω του ήταν αλυσοδεμένοι οι άνθρωποι. Ένας γύπας κάθε πρωί τους έτρωγε τη μνήμη: δίχως το βάρος του χθες άρχιζαν εύκολα την κάθε μέρα και μπορούσαν στη χαρά να δίνονται. Δίχως τη γνώση του χθες κόπιαζαν κάθε φορά από την αρχή στη λύπη. Τη νύχτα όμως το φεγγάρι ξανάτρεφε τη μνήμη. Έρχονταν λέξεις εύθυμες, όπως και λέξεις του θυμού, της απορίας, της ντροπής, και γνώση της ζωής διαβάζονταν τα λάθη… ώσπου ο γύπας ελευθέρωνε απ’ τον πόνο και τιμωρούσε απ’ την αρχή με νέα λήθη. Ξύπνησα ιδρωμένη. Όλη τη μέρα έσκαβα στη μνήμη χαμένα ονόματα και απολεσμένους τόπους. Όλη τη νύχτα λύπες επούλωνα
ΜΑΡΙΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
Νύχτες που το φεγγάρι γίνεται ένα στρογγυλό παγάκι στο μαύρο ποτό της νύχτας
ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Τη νύχτα που πάγωσαν τα όνειρα
κι έπεσε σταλακτίτης από το στόμα μου το ποίημα
ήταν ευκαιρία
να ξεριζώσω επιτέλους τα αρτόδεντρα
που φυτρώναν στο περβάζι εριστικά
και βγάζοντας μία μία τις αγκίδες
απ’ το ερωτικό μου σώμα
να αρκεστώ στα αγοραία
Μα όλα περνούν ξανά από τη γεύση μου
και συρρικνώνονται στο αδηφάγο μου στομάχι
και παραμένω
ο πεινασμένος των χαιρετισμών
των άλικων πηγών
ο διψασμένος
ΜΥΡΤΩ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Και άλλοτε όταν το όνειρο κρέμεται άδειο
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Όλη τη νύχτα στα όνειρα
απόψε,
γέλια με δίχως ήχο
να σπάζουν τα τζάμια,
στο αντικρινό το σπίτι
κραυγές γερόντων
και σκύλου αλύχτημα
ν’ ακούγονται
σαν μέσα απ’ τη δική μου κάμαρη,
κι απ’ την ορθάνοιχτή μου πόρτα
τόσοι να σπρώχνονται να μπαίνουν
να ανοιγοκλείνουν στόματα
σε μορφασμούς πιθήκων
να πέφτουν, να κατρακυλούν
τα προσωπεία τους, χάντρες
από κλωστή που άξαφνα
κόπηκε,
δύσμορφη όψη
σκοτεινή,
να παίρνουνε
τα άδεια πρόσωπα
Πιο αληθινή η παράσταση
Στην ανερμάτιστη
οθόνη των ονείρων
ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Και η οριζόντια γραφή δεν έχει αποκαλύψει τον κώδικά της ενώ κάθε βράδυ σβήνει από ένα όνειρο
Η ΝΥΧΤΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ
Η νύχτα πάνω μου
μεσ’ από κώδικες ονείρων
σωπαίνει στις αμφιβολίες μου
βρυχάται
Ψαύω της παλινόρθωσης
του τρόμου ιαχές
κινδύνων αχαλίνωτων
συστατικά
σιωπηρές
αναλαμπές σωμάτων
ΧΑΡΑ ΧΡΗΣΤΑΡΑ
Κάποιες φορές τα όνειρα μένουν από βενζίνη και τότε απλώς σταματούν στην άκρη του δρόμου
ΑΚΑΙΡΑ
Σε θέλω στον Ενεστώτα,
για να σε βλέπω,
να σε ακούω,
να σε αγγίζω.
Εσένα όμως άκαιρα
σε άρπαξε ο Παρατατικός.
ΜΕΛΙΤΑ ΤΟΚΑ-ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ
Στα όνειρα
ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Οι άνθρωποι τελειώνουν ξαφνικά
σε μια στιγμή.
Ακούς το τσακ που κάνει η κλωστή
που σπάει.
Ύστερα η γάζα της νύχτας
καλύπτει τα πάντα
με το σκοτάδι της.
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Από τι ύφασμα είναι τα όνειρα;
ΑΚΗΔΙΑ
Βελούδο βυσσινί
παρηγοριά
φως της καληνύχτας μας
το βελούδο δεν είναι το ανεπανάληπτο
ύφασμα∙ χρησιμοποιήθηκε
σε ανεπανάληπτες στιγμές
ΡΟΥΛΑ ΑΛΑΒΕΡΑ
Και στο όνειρο η Σελήνη μοίρα γυναίκα…
ΣΕΛΗΝΗ
με κοίταζες μονόφθαλμη φονική
καραδοκώντας πίσω από της λεύκας
τα σκιερά στίγματα
έπειτα έκανες ότι
δε σε νοιάζει που βλέπω
γδυνόσουν ανάερα γαλανά σύννεφα
πάνω σε σκούρο βελούδο
ο κοιτώνας σου ύψωνε
τις ψευδαισθήσεις
με αναθυμιάσεις καμένων πόθων
σαλαγούσες τα άστρα
που απέμειναν
κάτω από το απαλό
το φοβερό σου βλέμμα
σχίζονταν τα πέπλα
τα προσεκτικά κλεισμένα
έφεγγαν οι ασημένιες
σταγόνες της άλω
γύρω από τον αφαλό
κάθε σκιά βάθαινε
κάθε επιθυμία βάραινε
τη νύχτα της πανσέληνος
που διάβαζες τη μοίρα
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ
…απατηλή εικόνα
ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΑΤΗΛΗ
Παιδιόθεν παλιώνω
μητέρα,
μα εσύ επιμένεις
στο βρέφος
που είμαι.
ΑΝΝΥ ΚΟΥΤΡΟΚΟΗ
Να περπατάει κανείς πάνω στα όνειρα με απλωμένα τα δίχτυα στους αστερισμούς
ΕΠΙ ΟΝΕΙΡΩΝ, ΕΠΙ ΚΥΜΑΤΩΝ
Θάλασσα νύχτα σιωπηλή
Σελήνη σχισμή απρόσιτη
Σάρκα του έρωτα Βερενίκη
Ήλιος σκαρφάλωνε στα φωτερά σου τα μαλλιά
Στην αγκαλιά σου ανθισμένοι κάκτοι
Ενδοφλέβια έρρεες στη σκοτεινή μου την καρδιά
Έστω μία σπιθαμή από τα μάτια σου ας μένει
Φως παγωμένο φέγγει σαν κρύσταλλο
Τύμπανα χτυπούν στον ιπτάμενο ουρανό
Κοράκια ραμφίζουν στάχτες λυρισμού
Κι η νοσταλγία πάντα της επιστροφής πληγώνει
Επί ονείρων τότε βαδίζω επί κυμάτων
Σε σκοτεινή αμίλητη ακτή σκοτοδίνης
ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ
Όνειρο τελευταίο, το στάχυ που ονειρεύεται
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ
Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνο ένα σπυρί.
Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνον ένα καλοκαίρι.
Όσο ένα στάχυ καρπερό η φωνή του
ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ